Niet raden bij wie er wat moest worden weggepinkt. Natuurlijk, Suzanne Schulting. Niemand leeft hartstochtelijker het leven van een shorttrackster dan zij, met alle ups en downs. Uitbundig lachen kan bij haar zomaar omslaan in een snifje, een rollend waterlandertje over haar wang of snel in een ooghoek wegkruipende druppel, want dat is kenmerkend voor de meestal opgewekte ster van de nationale selectie (NTS): haar bestaan is een ongelooflijke achtbaan van emoties.
Daarom kan ze onbedaarlijk lachen, blij zijn en gekke poses aannemen voor de ‘hoffotograaf’ van Oranje, en evengoed het hoofd afwenden omdat iets haar plotseling te veel wordt. Zoals zaterdagavond, toen ze zich na alle races voor het bijna dagelijkse bezoek aan pers in de mixed zone meldde. Met de resultaten als leidraad zigzagde Schulting terug door haar herinnering om momenten weer voor de geest te halen. Ook kwam er een passage van woorden naar boven die teamgenote Selma had gesproken, als reactie op de domper van haar val in de vrouwenrelay. “Was mooi van haar. Selma zei: ‘Iedereen denkt dat je een supermens bent, maar dit soort dingen bewijst dat je ook maar een gewoon mens bent’. Schulting schoot vol, ze kon er simpelweg niets aan doen.
“Tja, een punt van mijn schaats in het ijs en het was voorbij. Dan moet je kunnen relativeren. Je kunt niet altijd winnen. Dit is geen wereldkampioenschap, maar eigenlijk een gewone competitiewedstrijd. En die wint Ajax ook niet altijd…”, zo meende ze, om te verduidelijken dat lang niet elke nederlaag als een ramp hoeft te worden ervaren. “Ik heb nota bene het beste World Cup-seizoen ooit achter de rug, en toch sta ik hier nog met een zuur gevoel.” Over de zilveren medaille op de 1500 meter: “Ik heb verloren en dat accepteer ik, al ben ik er niet blij mee.”
Die gemoedstoestand overheerste evengoed bij Xandra Velzeboer. “Enorm balen”, was de reactie op die ene net iets te wijd ingezette bocht voor de finish van de 1000 meter. De Canadese Kim Boutin, een routinier onder de vrouwen, had er handig van geprofiteerd en was langs haar geglipt. “Die inhaalactie was op het randje. Ik zeg niet dat ik het er niet mee eens was, maar ik vond het geen mooie passeermanoeuvre. Volgens mij had ik Boutin goed geblokt en desondanks ging ze er nog voor, waardoor ik terugviel van de eerste naar de derde positie. Niet leuk, nee. Ik had hier graag goud gewonnen.”
Van extra druk zei ze geen last te hebben gehad. “Oh, ik voelde juist extra energie. Tuurlijk, met al deze mensen die hier zijn om ons aan te moedigen en te bekijken, dan denk ik: dat is toch supervet, als je de koppositie kunt overnemen en het hele stadion ontploft. Yes! Dat geeft me extra kracht. Ik wilde het hier meer laten zien dan elders, maar mijn doel is altijd en overal goede prestaties leveren. Als het vorige week niet zou zijn gelukt zou ik ook teleurgesteld zijn geweest. De eerste gouden medaille in de mixed relay was supervet. We zijn dit seizoen als ploeg vaak genoeg in de positie gekomen om het waar te maken, maar door kleine foutjes gingen we steeds de mist in. Des te heerlijker is het dat we het deze keer hebben geflikt, met zo'n menigte in het stadion.”
Jens van ’t Wout, goed voor brons op de langste afstand, kon zich daarbij aansluiten. Hij had in zijn individuele optreden op eenzelfde soort apotheose gezinspeeld. De drie Koreanen in zijn finale bleken te grote obstakels. “Het voelde een beetje drie tegen een, ja. Ze lieten elkaar gewoon binnendoor lopen toen ik voorop schaatste. Door elke keer flink te versnellen hield ik het lang vol. Helaas was ik niet scherp genoeg op het moment dat Park weer aanviel”, zo was hij kritisch op zichzelf.
“Dat is een kwestie van ervaring. Ik kijk heel erg uit naar het WK in Korea, echt een shorttrackland. De jongens tegen wie ik nu race zijn altijd mijn voorbeelden geweest. In deze wedstrijd moest ik het opnemen tegen drie Koreanen, maar ik heb er liever vier om tegen te racen. Die gasten zijn zo geweldig. De meeste landen rijden op kracht en snelheid en Korea is tactisch zo waanzinnig sterk bezig, niet normaal. Ze zetten je soms zo stil zonder dat je er erg in hebt.” En over de winnaar Park: “Die wint, geloof ik, vijf keer de 1500 meter op een rij. De tweede in de rituitslag is zeventien, maar nu al belachelijk goed. Ik kan niet wachten op het WK. Stel je voor dat ik tegen die tijd Park kan te grazen nemen, in het hol van de leeuw… Dan kan ik beter snel mijn spullen pakken en wegwezen, haha!”
