Dat onthult de zondag 25 jaar geworden Schulting bijna als een kort intermezzo tijdens de voorbeschouwing op het nieuwe seizoen dat op punt van beginnen staat. Ze praat zoals altijd vrijuit met een man of acht van de media die maandagmiddag na de officiële presentatie van de Nationale Trainingsselectie Shorttrack (NTS) in het Experience Center van hoofdsponsor Daikin in Breukelen een half uurtje hebben met de recordkampioene. Het gaat over van alles: spanningsbogen rond wedstrijden, het kluizenaarsbestaan van een atlete, seizoensdoelen, terrasjes pakken, de ervaringen met de nieuwe bondscoach Niels Kerstholt…én de gevolgen van het moeten wennen aan zijn methode.
Het is plotseling niet eens het spreekwoordelijke hoge woord dat ontsnapt uit haar mond; nee, Schulting vertelt het als een alledaags gebeurtenis in de voorbije zomer. “Ik heb het in een periode van drie weken of een maand heel zwaar gehad. Ging niet meer met plezier naar de training. Het ontbrak aan prikkels. Ik vond het niet leuk meer om op het ijs te staan. Voelde niet de motivatie om te trainen, wanneer ik ’s morgens opstond. Ik deed het wel, omdat ik het niet níet kon doen. Maar het kostte me veel moeite. Het lag aan het feit dat ik elke dag om half tien, tot half twaalf in Thialf was. Élke dag. Dat klinkt als normaal werk, als een gewone baan die zoveel mensen hebben, maar het werd monotoon, en saai. Ik verveelde me, werd niet meer uitgedaagd.”
Ze ratelt in een adem door. “Het viel me mentaal heel zwaar. Op het ijs kon ik zomaar in tranen uitbarsten. Dat was heel naar, omdat shorttrack en trainen voor mij nog steeds het leukst zijn om te doen. Ik ben heel gezegend met mijn baan. Maar als je in de gaten krijgt dat je het plezier begint te verliezen, en dat de tranen over je gezicht lopen wanneer je met je ouders belt en die vragen hoe is het gegaan, dat vond ik voor mezelf heel heftig.”
Suzanne is in die dagen te rade gegaan bij Jeroen Otter, de in mei teruggetreden bondscoach aan wie ze enorm is gehecht. Die adviseerde wat ze zelf al had bedacht: in conclaaf gaan met de nieuwe teamchef. “Het ging niet om de trainingsmethoden van Niels. Ik kwam erachter dat ik wat meer afwisseling nodig had. Ik miste een sparkle in de week. Daarover sprak ik met Niels en onze nieuwe assistent-coach Annie Sarrat. Als het het hele seizoen op deze manier gaat, ben ik er zo klaar mee. Dit trek ik niet. Ik heb af en toe behoefte aan eigen tijd en momenten, en aan een schema waarin niet alles altijd hetzelfde is. Dat heb ik toen gezegd. Er zijn naderhand dingen veranderd. Programma's door elkaar gehusseld, dat hielp. Later hadden we een fiets-trainingskamp in de Ardennen en daarna was het veel beter. Nu heb ik er als vanouds weer ontzettend veel zin in.”
Wennen aan elkaar, daar draait het om. Schulting opnieuw: “Het is zoeken. Wie is Niels? Wat wil hij bereiken en wat vind ik van zijn trainingen? Soms weet je aan het begin van een training niet hoe je er aan het eind uitkomt. Dat is op een bepaalde manier frustrerend. Jeroen (Otter, red.) was veel meer dan een coach alleen. Hij was een klankbord bij wie ik alles kwijt kon in een split second. Jeroen schoot ik aan en vertelde wat ik voelde. Hij zei dan wat we moesten doen. Nu moet ik soms bij Niels aangeven dat ik iets liever anders wil uitvoeren omdat het beter voor me is. Het is nog aftasten, wat ervoor zorgt dat je bepaalde dingen zelf moet oplossen.”
Ze benadrukt dat het niets met Kerstholt persoonlijk heeft te maken, of met zijn kwaliteiten als coach. “Niels is wel goed. Vertrouwen haal ik eerst uit de wedstrijden, want het is lastig te bepalen waar ik momenteel sta. Ik kan nu ook niet zeggen dat ik geen vertrouwen heb in hem, want dan zou ik hier niet zo vrolijk zitten. Het is wachten totdat ik races heb gereden. Ik heb geen idee of Niels me op m’n fitst krijgt voor de belangrijkste wedstrijden van het jaar. Daar kan ik echt niets over zeggen. Ik heb er wel vertrouwen in, maar of het echt lukt?”
Komende vrijdag, in de eerste ronde van drie dagen trials in Thialf (kwalificatiereeks voor de wereldbeker-startbewijzen), wordt al iets duidelijk over de vorm van de shorttrack-koningin. “Ik focus me op het tweede gedeelte van het seizoen, wat logisch is: het EK, de World Cup-finale en het WK zijn voor mij heel belangrijke wedstrijden. Ik wil het eerste deel er iets relaxter in staan, omdat ik het wil volhouden tot het einde van het seizoen. Want ik merk wel dat het sinds de Winterspelen van Peyongchang vier heel intense jaren zijn geweest. Die hebben wel wat met me gedaan.”
“Afgelopen zomer heb ik geprobeerd te genieten van andere dingen, zoals op een terrasje zitten - wat ook weer kan na corona – of lekker uit eten: ik wilde iets minder streng voor mezelf zijn. Ik weet niet of het is gelukt, want ik ben nog steeds panisch en ontzettend chagrijnig als een training niet is gegaan zoals ik wilde. Dat geeft aan dat ik nog even gebrand ben om de beste van de wereld te zijn.” Hardop lachend: “Dat is dan wel weer positief, hè.”
