“Zo’n kapsel schijnt dus aerodynamischer te zijn, omdat ik mijn haar in een knotje kan doen achterop mijn hoofd. Dat heeft hetzelfde effect als een druppelhelm,” vertelt Dai Dai N’tab gekscherend over zijn nieuwe dreadlocks. “Ik heb het daarom niet gekozen hoor, het was vooral leuk om weer wat anders te doen. Ik was alleen wel vergeten dat het zoveel pijn deed.” Zes uur lang moest N’tab geduld hebben om zich om te toveren tot de Edgar Davids van het Noorden, zoals hij zichzelf met een knipoog noemt.
Waar de allroundploeg van Jumbo-Visma flink overhoop werd gegooid na de winter, bleef de sprinttak grotendeels hetzelfde. De trainingsomgeving veranderde niet voor N’tab, maar de accenten veranderden wel. “Ik heb nu twee jaar met Jac (Orie, red.) gewerkt. In het eerste jaar moesten we kijken waar ik stond en het tweede seizoen hebben we aan de knoppen gedraaid. Eigenlijk is dat te kort dag voor de Spelen. Je hebt minimaal twee à drie winters nodig om de goede weg te vinden.”
“Vorig seizoen heb ik veel gefocust op de 1000 meter. Als je dan uitgerust bent, kun je ook snel openen. Althans, dat was het idee erachter. Door het vele fietsen was mijn zuurstoffabriek te goed en was mijn conditie voor een 500 meter. Zo kon ik die afstand niet rijden op mijn manier.” Met het uithoudingsvermogen van N’tab was dus niets mis, alleen ontbrak de explosiviteit van een pure sprinter. In de zomermaanden heeft de Amsterdammer daarin geïnvesteerd. “Ik leef nu meer als een krachtsporter dan als een duursporter.”
Sporttechnisch sloeg N’tab dus een andere weg in, maar hij moest ook nog afrekenen met de mentale gevolgen van afgelopen seizoen. Na twee valse starts tijdens het OKT in 2017, kreeg de sprinter in december eindelijke een herkansing om zich te plaatsen voor het belangrijkste wintersporttoernooi. Tijdens de twee meest bepalende ritten van zijn olympische cyclus liet N'tab zich afleiden door zijn tegenstanders, Hein Otterspeer en Kai Verbij, die beiden hun race verpestten.
Hierdoor eindigde N’tab achter de verrassende Merijn Scheperkamp als tweede op de 500 meter. Voor elke andere afstand voldoende om de Spelen te halen, maar omdat het kortste nummer laag stond in de selectievolgorde en geacht werd dat de ploegenachtervolging een grotere kans op een medaille zou hebben, mocht N’tab plaats nemen op de reservebank in Beijing. Iets wat hem niet in de koude kleren ging zitten.
“Tijdens mijn vakantie ben ik er echt voor weggelopen. En dan draaide het niet om de vraag waarom ik de Spelen niet gehaald had, maar ging het erom dat ik mijn missie niet had volbracht en daar voelde ik mij slecht over. Alleen wilde ik daar totaal niet over nadenken op vakantie.”
Ook bij terugkomst merkte N’tab dat het missen van de Spelen nog een open wond was. “Schaatsen is voor mij niet alleen maar trainen, het is een manier van leven. Als ik ’s avonds in bed lig, denk ik: hoe kan ik mijn volgende training beter doen, hoe kan ik beter schaatsen? En die beleving was altijd pijnlijk. Als ik aan het fietsen was, dacht ik na over hoe ik vorig jaar trainde. Destijds was ik bezig met het behalen van mijn doel (de Spelen, red.), maar ja, dat was niet gelukt. Dan was het weer pijnlijk. En zo waren alle trainingen confronterend.”
De schaatser besloot aan te kloppen bij een psycholoog. “Ik heb het geprobeerd, maar merkte dat het voor mij niet nodig was. Iedereen moet het op zijn eigen manier doen, voor mij werkte het niet. Ik ben wel echt een prater, spiegel veel met de mensen die dichtbij mij staan. Met een psycholoog zou ik tot andere inzichten kunnen komen, maar ik houd te veel van deze sport om erin te blijven hangen. Ik wil graag vooruit kijken en mij bezig houden met hoe ik dit seizoen goed kan worden. Roeren in vorig seizoen zou dan betekenen dat ik me nog steeds heel slecht voel, terwijl ik juist goed in mijn vel zit. Het hoeft van mij niet om er elke keer op terug te kijken. Inmiddels heb ik de knop omgezet en haal ik veel plezier uit mijn nieuwe trainingsaanpak.”
