Daar kon Jens van ’t Wout ook wat van, in Salt Lake City. Nog lang niet bekomen van zijn op prachtige wijze behaalde tweede gouden plak keek hij alweer vooruit naar de volgende stap. “Voordat we naar Montréal en hier gingen, veronderstelden we dat de 1000 meter mijn beste afstand is. En nu heb ik goud op de 1500 en 500 meter. Dan moet de 1000 erbij komen….”
Wat we hebben gezien, is dus de omgekeerde wereld.
Niels Kerstholt: “Als je heel goed kunt shorttracken, kun je alle afstanden winnen. Er is altijd een uitzondering, bijvoorbeeld iemand die zich specialiseert op bepaalde nummers. De trucjes, door die bochten heen, dat lijnenspel, zijn zo moeilijk. Als je ze goed kunt, zou je op alle afstanden uit de voeten moeten kunnen. Dat hebben we in het verleden gezien met Sjinkie, die een World Cup 500 meter won als niet-sprinter. Dat zien we nu met Jens, die een 1500 en 500 meter wint, terwijl hij denkt dat de 1000 meter zijn beste afstand is.”
Maar je ziet hem toch bezig in de trainingen en op grond daarvan denk je dat de 1000 meter de eerste afstand zou moeten zijn die hij in de World Cup kan winnen?
“Hij heeft in Amerika geen 1000 meter gereden. Vorige week wel, maar dat was een weekend om erin te komen, om basic foutjes te maken, om zaken – de ruimtes pakken, het lijnenspel – scherp te krijgen. In een wedstrijd valt dat wel of niet in elkaar, en dat was een week geleden wel het geval. We zagen dat terug in een weekend van geweldig schaatsen. Maar ik denk dat als hij in Salt Lake de 1000 zou hebben gereden, die ook zou hebben gewonnen.”
Grappig hoe je er nu bijzit: je kunt eindelijk even ontspannen achterover hangen.
“Eindelijk. Eindelijk.”
Het moeten twee spannende weken zijn geweest voor een debuterend bondscoach. En dan negen keer goud en een keer brons winnen.
“Niet normaal, nee. Dat had ik niet verwacht. Ik wist dat we met vertrouwen de wereldbeker in konden gaan. Rust en vertrouwen wilde ik zelf ook uitstralen, want ik besef dat rijders altijd iets hebben van: ‘Kan ik het wel’ of ‘valt alles wel op zijn plek?’ Je weet ook niet wat de concurrentie heeft gedaan. Maar ik geloofde dat we goed zouden zijn, me realiserend dat er tegelijkertijd nog zoveel dingen zijn die we kunnen leren.”
De broers Van ’t Wout gaven aan: ‘We hebben een heel jonge groep, met twee oudere, ervaren gasten van wie we veel kunnen opsteken in dit soort races’. Ik heb niet het idee gekregen dat het deze weekends ook zo heeft gewerkt. Sterker, ik denk dat het scherven rapen is met Itzhak de Laat en Sjinkie Knegt, die zo snel mogelijk weer te lijmen om ze goed te krijgen voor de volgende World Cups. Zij waren niet de voortrekkers op het ijs.
“Nee. Wat het moeilijke is: die jongens hebben al tien of twaalf jaar op een bepaalde manier gewerkt. De jonge rijders zijn in de talententeams (KTT’s, red.) opgeleid, op een andere manier bezig geweest met techniek, tactiek, en dergelijke. Dan kun je misschien zeggen dat die filosofie bij de jeugd wat eerder aanslaat en bij Itzhak en Sjinkie wat meer tijd nodig heeft. Dat zou kunnen.
Ik heb wel vertrouwen dat het goed komt.”
Is hun beste periode niet voorbij?
“Dat is lastig te zeggen. Ze moeten wél mee met de rest. Neem Friso Emons: die rijdt voor zijn doen op een heel hoog niveau. Met het lijnenspel dat hij speelt, voelt hij zich dominant en probeert hij ook de hele tijd zo te schaatsen. Wellicht is het wat eenvoudiger als je jonger bent. Kijk je naar Suzanne – nou ja, zij gaat al lang mee, maar is eigenlijk ook nog jong - ze is zo gretig en leergierig, zij begint het ook op te pakken. Het is niet raar dat de jongere rijders het sneller oppikken. Maar het komt bij iedereen, want ik zie verbetering. Dat maakt me heel blij.”
Je haalt veel het woord lijnenspel aan. Is dat het moeilijkste aspect van shorttrack?
“Het lijnenspel kun je pas spelen, wanneer je er schaats-technisch aan toe bent. Als je niet lekker ontspannen kunt sturen met je schaatsen of niet lekker ‘doorvalt’, kun je een lijnenspel proberen te spelen, maar dan fuck je jezelf ermee. Het is ingewikkeld, en juist daarom heel leuk om mee aan de slag te gaan. Dat zorgt voor extra uitdaging. Ik zie dat het moeilijk wordt gevonden, maar men snapt ook dat als je het onder de knie krijgt, je een hele klap schaatsers in de wereld achter je laat of weer inhaalt, omdat zij het minder goed in de vingers hebben.”
Maar ik veronderstel dat iedereen van TeamNL de potentie heeft dat lijnenspel te beheersen?
“De potentie wel, ja. Allemaal zijn ze uitstekende rijders, minimaal hogeschoolmensen in de kunst van het shorttracken. Maar de laatste stap naar de beheersing zetten de ware toppers. Ik zie echter dat onze atleten overal stappen maken. Ik hoop dat de vibe zo blijft en daar wil ik alles voor doen, zodat we ons in elke World Cup kunnen laten zien. Lukt dat, dan kan het een heel leuk seizoen worden.”
Houden de rijders dit in fysiek opzicht dan vol?
“Het is niet zo dat we alleen bezig zijn geweest voor deze World Cups. Nee, we zijn meer in de weer om vaardigheden te verbeteren. We presteren goed, dat komt tot uitdrukking in de medailleoogst. Ik weet niet of we het zo kunnen volhouden. Ik constateer dat we fysiek goed zijn en dat we er alleen maar schepjes bovenop zullen doen. Wat ik belangrijk vind: dit is een post-olympisch jaar, waarin je bezig kunt zijn met presteren, presteren. Ik ben blij dat er medailles worden behaald, maar ik herhaal: dit jaar is om vooral de kunstjes te verbeteren. Je wilt dat Xandra en Suzanne straks trucjes op dat baantje van 111 meter beter kunnen uithalen dan Choi Minjeong, Arianna Fontana of Kim Boutin. Niet een, maar het volledige repertoire, dan blazen ze Choi weg. Daar zijn we mee bezig.”
De trucjes, dat klinkt gekscherend gezegd als een circusact. Alsof je een aap leert klimmen.
“Oké, je kunt het ook vaardigheden of skills noemen. Ik vind het leuk om te doen. Daar kunnen we het post-olympisch jaar voor gebruiken, of misschien wel de drie komende jaren. Uiteraard richten we ons op het EK en WK om ons dan nog beter te presenteren, maar ik hoop vooral te zien dat iedereen groeit en een steeds hoger niveau bereikt.”
Het is twee weekends een aaneenschakeling geweest van mooie momenten en decepties. Wat springt eruit?
“Afgelopen jaren wonnen de vrouwen. Deze weekends deden de vrouwen én de mannen dat. Erg mooi. Want je wilt het in beide seksen goed doen. Dat maakt me echt tevreden voor nu. Voor nu hè. Want ik zie ook honderd verbeterpunten.”
