Het is wat Niels Kerstholt, de Nederlandse bondscoach van de artiesten op het 111 meter korte ijsbaantje zijn rijders continu aan het verstand brengt. Zorg dat je blijft verrassen in je acties, want dan ben je in staat wedstrijden te winnen.
Nu is het gemakkelijk te zeggen, na een dubbele zege op het podium waar Jens van ’t Wout eigenlijk nog een beginnende leerling is, dat hij alles al beheerst. Zijn ronkende start verdient het predicaat geweldig, en zorgt voor veel zelfvertrouwen. Maar uitgeleerd ben je niet snel in deze sport van voortdurende actie en snelheid, en dat erkent de mannelijke blikvanger van het weekend in Salt Lake City.
“What the f*#k!”, schreeuwt Van ’t Wout terwijl hij zich in de veiligheidskussens stort voor de box van de coaches, die omringd wordt door de Hollandse kolonie van juichende en klappende collega-rijders en stafleden. Zeg dat. Hoe is het mogelijk dat deze jonge kerel zojuist als nummer 1 is geregistreerd in de race over 500 meter? Op deze afstand zegevieren doorgaans de schaatsers die of vanaf startpositie 1 (het meest aan de binnenkant van de baan) worden weggeschoten, óf degene die een goed reactievermogen paart aan explosiviteit en zo als eerste wegschiet, zonder dat het als ‘vals’ wordt herkend.
Op Jens is geen van beide typeringen van toepassing. Hij lijkt pas te zijn vertrokken wanneer zijn tegenstanders al over het ijs sprinten, en is als vierde aangesloten in het rijtje dat de bocht is ingedoken. Positie vier! “Op internet kun je een staatje vinden over de kansen die shorttrackers hebben op de sprint, berekend vanaf de startpositie die ze innemen”, zal broer Melle van ’t Wout naderhand vertellen. “1 is by far de beste plaats, en daarna neemt de kans heel snel af. Ik had het er voor de wedstrijd over met Jens. Die zei in de heatbox: ‘Lijkt me wel leuk om vanaf vier te komen, al wordt het moeilijk dan nog te winnen’. Daarop antwoordde ik: dan heb je wel mooie acties laten zien, als dat lukt.” Oftewel: de medailles zouden na de stroeve start vergeven moeten zijn.
Niet voor ‘Houdini’ van ’t Wout. Geen kans meer hebben en toch in zijn kans geloven. “Dat heb ik gedaan, dat doe ik altijd wanneer ik race.” Van ’t Wout staat nog na te hijgen van de bovenmenselijke inspanning. “Ach”, klinkt het nonchalant, “Ik dacht toen ik zo slecht weg was: nu mag ik het dichtrijden naar die anderen toe. Dat is ook wel top. Na de rit van zaterdag waarin ik tien ronden voluit op kop heb kunnen beuken, heb ik er deze keer een achtervolging met passeerbewegingen van gemaakt. Het is allebei wel goed gelukt, hè.”
Houdini was een Hongaars-Amerikaanse kunstenaar in het ontsnappen, nadat hij zich had laten vastketenen of opsluiten in claustrofobische ruimtes. Hoe hij het voor elkaar kreeg, bleef dikwijls een raadsel, maar hij deed het wel. Van ’t Wout idem dito. Waar wordt gevochten, profiteren anderen, is ook een stelling die betrekking heeft op shorttrack. Hij etaleert het in volle finale (nou ja, 500 meter is goed beschouwd een lange spurt), door op de valreep binnendoor een man of drie te verschalken en daarmee de weg naar zijn tweede goud te plaveien. Meesterlijk. “Te gek”, roept hij, nauwelijks al in staat zij gedachten over dit succes in woorden te vertalen. Hoeft ook niet, het nagenieten is belangrijker. En soms vallen onverwachte ontknopingen niet te verklaren. Zij die Houdini kennen, weten waarom…
De uitslagen van de World Cup staan hier.
