Dat slotzinnetje van een mooi gesprek, een week geleden aan de vooravond van de eerste World Cup in Montréal, komt plotseling in het geheugen weer omhoog. “Weet je”, zei de pas 21-jarige Jens van ’t Wout, nadat hij klaar was met de laatste training voor het toernooi, “ik ben zó blij dat ik als jong ventje deze sport heb ontdekt. Het is namelijk het enige dat ik kan…” Hij lachte erbij, maar zweerde dat het ook echt zo is.
Een week later. Ver na zes uur in de avond van Utah, op een allang verlaten Olympic Oval waar alleen de ijsmeester nog een keer de Zamboni dweilmachine start om de vloer van de shorttrackbaan weer te fatsoeneren, schuift Van ’t Wout aan. De gouden medaille die hij eerder op de middag bij zichzelf heeft mogen omhangen, zit verstopt in de jaszak. Shorttrack, het enige dat hij in de vingers heeft. “Ja hoor, ik ben het er nog steeds mee eens, wat ik je heb verteld. Zeker na zo’n dag, hè. Hahaha!”, roept hij enthousiast, terwijl hij zijn prijs tevoorschijn haalt. Dit is wat ik goed kan, en dan bezorgt het me een héél goed gevoel nu te winnen. Dat maakt al het werk van de zomer waardevol.”
Op de achtergrond zit zijn oudere broer Melle, scrollend op zijn mobiele telefoon, waarschijnlijk om te zien of de virtuele wereld op de hoogte is van het familiesucces, te wachten totdat ze samen naar het hotel kunnen terugkeren. Hij is tijdens de race volledig door het lint gegaan van vreugde. “Jens is zo sterk geworden dit jaar, dat houd je niet voor mogelijk”, heeft hij verteld. “De hele zomer kon hij trainen. Nooit ziek geweest, niet een blessure gehad. Zijn jongenslichaam is veranderd in dat van een man. Hij is volwassen geworden.”
Het regent een dag penalty's voor TeamNL
Het was zo’n spetterend vooruitzicht, het werd het begin van een bak ellende die een vervolg zou krijgen op andere nummers: een finale op de 500 meter met twee van de beste shorttrackvrouwen ter wereld, en beiden uit Nederland: Suzanne Schulting en Xandra Velzeboer. Spelenderwijs had het duo zich geplaatst voor de halve finales, waarin Schulting zich als eerste toegang moest verschaffen tot de strijd om het goud, en Velzeboer de kans kreeg in de tweede rit (samen met Yara van Kerkhof). Het liep faliekant mis door penalty’s.
Schulting kreeg de straf omdat ze na het passeren van een tegenstandster te vroeg van haar lijn afweek, Velzeboer kon naar de finale fluiten omdat ze, zo luiddde de lezing van Niels Kerstholt, ‘de boel te agressief wilde afblokken’.
“Zowel Suzanne als Xandra was te gretig, wetend dat ze elkaar konden treffen in het gevecht om de medailles”, aldus de bondscoach, die ook Rianne de Vries op de drempel van ‘eindelijk weer een A-finale’ zag struikelen door een (onterechte) penalty. "Deze uitsluiting voelde inderdaad heel oneerlijk aan", aldus de Friese rijdster.
De rampspoed zou aanhouden gedurende de dag, slechts onderbroken door de surprise van Van ’t Wout op de 1500 meter, en de A-finaleplaats voor Michelle Velzeboer op dezelfde afstand (vierde plaats) In de mixed relay vloog Schulting de kussens in, nota bene op een moment dat de Nederlandse ploeg een straatlengte voorsprong had genomen op de rest van het veld. “Tja”, oordeelde Kerstholt, “vorige week in Montréal ging Suzanne bij het ingaan van de bocht – wat haar vaker is gebeurd – maar dit was een ander soort val, bij het uitkomen van de bocht. Ze is soms te eager (gretig). Bij toppers zie je dat soms, het hoort er een beetje bij. Kloten voor haar, én voor het team.”
De mannen-aflossingsploeg overkwam hetzelfde. Het kwartet De Laat, Van ’t Wout, Huisman en Knegt hield zich prima staande in het duel om de twee finaleplaatsen met Korea, Canada en de Verenigde Staten, totdat De Laat weggleed. Van ’t Wout wist niet wat er was gebeurd. “Het ijs werd wel slechter, in de bochten brak het uit. Dat kan een reden zijn, want normaal gesproken valt Itzhak nooit.”
“Mooi dat Melle dat vindt”, reageert Jens. “Het klopt wel dat ik er alles aan heb gedaan. Onder Niels (Kerstholt, de bondscoach, red.) zijn de trainingen anders geworden. Ik heb gedacht: het is wat het is, ik ga er vol voor en zie wel waar we op uitkomen. Het is niet dat ik bedenkingen had of heb hoor, zeker niet. Jeroen Otter is een goede coach, Niels is dat ook. Met hem is het makkelijker praten, dat heeft me geholpen. Niels pusht me heel erg door me bij de tempotrainingen op kop te laten rijden. Dat is wat ik graag doe. Elke kans die me wordt geboden, pak ik aan, of ik nou doodga of niet. Ik dwing me de volgende keer dat ik op kop kan rijden, die gelegenheid ook te grijpen. Vandaag leert me dat de manier van werken die Niels zo stimuleert, voor mij de juiste is.”
En dan te bedenken dat in de ochtenduren diezelfde Kerstholt nog kritisch is geweest op de jongste man in de nationale selectie. “Jens is ontzettend goed, maar hij moet wel leren finales te rijden”, is een van de kanttekeningen die hij dan laat noteren. Dat probleem is direct uit de wereld: Van ’t Wout is de dirigent geweest én de koele afmaker in de eindstrijd. Hij reconstrueert. “Ik keek naar Niels. Hij gaf aan vanuit de coachbox: ‘Ga maar naar kop’. Dat deed ik, met nog tien ronden te rijden. Bij elke passage was er oogcontact over de te rijden lijnen, of het tempo dat ik aanhield. Op een gegeven moment kon ik een Koreaan die buitenom probeerde te komen mooi opvangen, daarna ben ik beginnen te schaatsen. Op het tv-scherm zag ik dat er achter me een gat ontstond. In de slotronden ben ik gestorven, maar gelukkig was de voorsprong groot genoeg. Mooi toch? De eerste is afgetikt.”
Eindelijk, mag er achteraan. Nederland is een toonaangevende natie de jongste jaren, maar dat is vooral te danken aan de niet te stoppen succesreeks van de vrouwen, onder aanvoering van Suzanne Schulting. De laatste World Cup-zege voor een man? Sjinkie Knegt, in 2018. “Ik denk dat er verder geen Nederlandse rijder dat ooit heeft gedaan”, beweert de ‘Schicht uit Bantega’ zelf. “Joh, we komen eraan”, meldt Melle van ’t Wout vol bravoure, “en hard ook. We kunnen doorgroeien als ploeg, iedereen is nog erg jong. Van de twee mannen die ervaring hebben – Sjinkie en Itzhak de Laat – kunnen wij veel opsteken. Laten we hopen dat dit de doorbraak is.”
“Dat kan”, meent een bedachtzame Kerstholt. “Jens is een stukje beter dan de rest van de jongens. Kay Huisman komt op, Friso Emons weet ook dat hij een finale kan rijden. Als ze dat allemaal in het team voelen, en zich daarbij net wat professioneler zullen gedragen zetten we stappen vooruit. Want alles gaat dan net iets beter, omdat de mannen zullen beseffen dat ze zelf ook kunnen winnen.”
De uitslagen van Salt Lake City staan hier.
