Hij heeft er geen moeite mee: er is slechts bewondering voor de prestaties én tevredenheid dat Melle van 't Wout er toevallig live getuige van is geweest. Geen grotere fan dan Melle die broer Jens (21) zijn beste vriend noemt. “Ja, erg mooi dat ik erbij was in de Olympic Oval. Ik lag er op zaterdagavond - toen Jens de 1500 meter had gewonnen - in bed nog even aan te denken. Als alles normaal zou zijn verlopen, had ik gewoon mijn trainingsrondjes gereden in Thialf”, vertelt hij. Door een positieve coronatest van Teun Boer liet TeamNL de oudste Van ’t Wout alsnog de oversteek als invaller naar Amerika maken voor de World Cup. “Ik wist dat ik na de kwalificatietoernooien begin oktober niet in aanmerking kwam voor de wereldbekers. Dat ik nu zes keer een 500 meter (met een verbetering van mijn persoonlijk record) heb kunnen rijden, is een bonus. Mijn plannen zijn echter niet gewijzigd: ik werk toe naar het Nederlands kampioenschap, rond de jaarwisseling.”
Dat heeft alles te maken met de zware rugblessure die hem bijna het gehele vorige seizoen kostte. Beklijvend is het beeld tijdens de nationale titelstrijd in Leeuwarden, waarbij hij de races na een vroege opgave als toeschouwer volgde, ondertussen heen en weer langs de baan strompelend als een oude man, om zijn rug wat pijn verdrijvende beweging te geven. “Ik heb niet eerder in mijn leven zoveel pijn gevoeld”, liet Melle destijds optekenen.
Went de methode van Niels Kerstholt al?
Het was een laatste vraag op de dag dat Suzanne Schulting haar eigen wereldrecord op de 1000 meter had verbeterd, maar ook door een penalty in de halve finale van de 500 meter werd uitgeschakeld. Een dag van gemengde gevoelens dus. Er verscheen een lachje op haar gezicht. “Nou ja, kijk eh…, went het? Het is meer een samenwerking hè, waarbij het aftasten is. Maar ik moet zeggen dat ik de samenwerking op de wedstrijden heel positief vind, en heel blij mee ben met Annie – dat mag ook gezegd worden – die is zo van toegevoegde waarde voor de vrouwen.”
Schulting bedoelde Annie Sarrat, de Canadese coach die hoofdcoach Kerstholt assisteert. “Het is fijn om een vrouwelijke coach te hebben die meer in de hoofden van ons meiden kan kruipen qua emotionele dingen. Sowieso zijn we voorstander van meer vrouwen in de begeleiding, dat bevordert de dynamiek van het team. Ik ben heel blij hoe het gaat. Uiteindelijk draait het erom dat Niels en Annie ons fit krijgen op de momenten dat het erom gaat, dit seizoen met name het EK en WK. Ik voel me en ben momenteel heel erg fit, de wedstrijden lopen prima, maar hoe kunnen we dit vasthouden, of nog beter maken richting die twee grote toernooien? Daar zal ik wel een gesprek over voeren met de leiding.”
Schulting was ook in de wolken met de grote doorbraak van Jens van ’t Wout, sinds Sjinkie Knegt in 2018 weer een Nederlander die goud won in een World Cup. “Ik ben oprecht trots op de resultaten van Jens. Die is zó focking goed en laat dat keer op keer zien in de trainingen. Die trots was er vooral na de 1500 meter, want hij had de bevestiging nodig dat hij in staat is grote wedstrijden kan winnen. Ik weet ook honderd procent zeker dat dat de reden is waarom hij ook op de 500 zo goed presteerde. Hij speelde het perfect uit, bleef rustig en sloeg op het juiste moment toe. Heel, heel knap. Als ik hem rond zie rijden tijdens de trainingen, denk ik bij mezelf: Jezus, kind, je bent zo waanzinnig goed. Het is fantastisch. En goed voor onze sport.”
Hij was in die periode doodsbang dat de kwetsuur waarvoor de medici geen oorzaak konden vinden, het einde zou betekenen van zijn shorttrack-carrière. “Wat ben ik nu blij dat ik toen een goed gesprek heb gevoerd met Jeroen Otter (de bondscoach die momenteel van een sabbatical geniet, red.). Ik heb hem kortgeleden nog een bedankt voor de beslissing om alle shorttrack-activiteiten tot en met het wereldkampioenschap in Montréal (april 2022, red.) te staken, zodat mijn rug alle rust kon krijgen. Het enige doel dat me overeind hield was de gedachte dit seizoen weer zonder problemen te kunnen schaatsen. Dat is gelukt. Mijn rug voel ik niet meer, ik ben klachtenvrij. Afkloppen? Welnee”, klinkt het vrolijk. “Die rug is zo sterk, daar heb ik niets meer van te vrezen dankzij alle trainingen van de zomer. Bovendien heb ik de trucjes geleerd om fit te blijven. en de rug soepel te houden.”
Het is nu zaak tot eind december de achterstand weg te werken. In alle ritten die Melle afgelopen weekend reed in de Olympic Oval van Salt Lake werd steeds na de start zichtbaar dat het hem aan de benodigde snelheid ontbreekt om de besten in de heats bij te benen. “Mijn start is redelijk, maar in de daaropvolgende ronde schaatsen de anderen voor me van me weg. Het is ook een zwak punt van Jens; alleen beschikt hij over zo’n topsnelheid dat hij er zo weer naartoe rijdt. Ik moet dat ook kunnen. Daarmee gaan we samen de komende weken mooi aan de slag en dan wordt het straks nog leuker als we samen de World Cup in kunnen.” Dat wordt, voor de duidelijkheid, dan pas in januari 2023. Voor de twee evenementen in Kazachstan (9-11 december en 16-18 december) zullen de anderen voorrang krijgen. “Oh, maar daar heb ik geen moeite mee, want ik heb me niet geplaatst. Laat mij maar lekker door bouwen naar het NK." Dat doet hij later deze week bijvoorbeeld op de 30e Alta Valtellina Trophy in Bormio.
