Om met de tweede uitslag te beginnen: die plek schoot over na een wat merkwaardige val bij het uitkomen van de bocht. Emons kan erom lachen. Dit was een gevalletje van pech. “Een van de messen schoot heel raar onder me weg, volgens mij was dat ijzer in de race bot geworden. Jammer om zo de kansen op een betere klassering te zien verdampen. Met een A- en een B-finale ben ik best tevreden over het weekend in Montréal. Ik wist niet helemaal hoe ik ervoor zou staan, of wat mijn niveau internationaal gezien zou zijn. Ik heb vorig seizoen weinig gereden (hij plaatste zich niet voor de Winterspelen in Beijing, red.), alleen aan de relay op het WK deed ik mee, dus wat ik individueel zou kunnen klaarspelen na de zomerbreak, werd afwachten.”
Maar dat geldt toch voor iedereen die aan een nieuw seizoen begint?
Emons: “Dat is ook wel weer waar. Ik denk dat ik mezelf goed heb laten zien op dit toernooi. Twee finales gehaald, een vierde plaats in de A-finale, wat de eerste keer was, maar die vierde plek voelt ook een beetje k#@t om het zo te zeggen. Het is een sterk deelnemersveld en al met al ben ik vooral blij met die prestatie.”
Als het bereiken van de A-finale een primeur voor je is, moet zo’n resultaat je ook overvallen, lijkt me?
“Nou kijk, dat sprak ik misschien niet uit van tevoren…, maar stiekem rekende ik er een beetje op dat ik, als ik goede ritten zou rijden, ver zou kunnen komen in dit toernooi. Toen ik bezig was in de finale, en met nog drie ronden te rijden de koppositie had, schoot er door mijn hoofd: oh shit, dit is wel sic, en het gaat om een medaille!”
In die eindstrijd zat ook je ploegmaat Sjinkie Knegt. Of beter, de gelouterde Sjinkie. Werd dat een onderling duel? Ik neem aan dat je hem graag achter je wilde houden.
“Eigenlijk niet. Voor de mensen die van de zijkant toekijken leeft dat idee wat meer. Voor mij wordt Sjinkie in een race gewoon een tegenstander. Hoe hij dan heet of waar hij vandaan komt, maakt me niets uit. Ik let daar oprecht niet op. Ik weet dat hij goede lijnen kan rijden, dat hij kan racen, maar de naam Sjinkie Knegt is niet grootser dan dat mijn eigen naam is in de finale. Want daarin sta je man-tegen-man en doet het er niet toe wat je in het voortraject hebt gedaan.”
Wat je nu zegt, bewees Teun Boer tijdens de halve finale op de 500 meter, door Kay Huisman aan te vallen die daardoor uit balans raakte en de finale kon vergeten.
“Je bent ploeggenoten, je rijdt voor hetzelfde land, maar ondertussen ben je ook elkaars tegenstander en rijd je voor jezelf. Dus wil je het beste eruit halen. Als je de wedstrijd op tv volgt en voor Oranje supportert, begrijp ik best dat men niet graag ziet dat je elkaar in de weg rijdt. Op een gegeven moment is het echter ieder voor zich en maakt het niets uit wie er met je op het ijs schaatst.”
Wat ben je wijzer geworden voor de World Cup in Salt Lake City?
“Ik ben zelfverzekerd en met veel positieve energie naar SLC gekomen, waar ik waarschijnlijk de 1000 en 1500 meter kan rijden. Het liefst bereik ik opnieuw de A-finale, al kun je niet zeggen: nu me dat voor de eerste keer is gelukt, blijf ik dat voortaan doen. Ik ga er met dezelfde gedachte als afgelopen weekend staan. Dat heeft goed gewerkt. Volgens mij ben ik beter dan ooit, heb meer geloof in eigen kunnen en voel dat ik sterker ben. Een groot verschil met het seizoen 2018-’19, waarin ik mijn eerste World Cups reed, destijds ook een in Salt Lake…”
Het moet raar lopen, wil Emons de veertiende plaats op de 1500 meter en de zestiende op de 1000 van vier seizoenen geleden niet overtreffen in de Olympic Oval.
