Je hebt er nog altijd geen erg in, en toch: voor je het weet, lig je gestrekt. Ruurd Dijkstra (30) wist niet wat hem gebeurde, bijna een maand geleden. De eerste twee dagen op zonnig Madeira, waar hij zich voorbereidde op een internationaal, sterk bezet evenement later in die week, had hij zich prima gevoeld. “De derde dag? Helemaal niets meer was het. Overal spierpijn, de energie leek uit me weggestroomd. Precies hetzelfde als wat ik vlak voor vertrek had meegemaakt. Geen idee of het corona was, de laatste maanden dat virus toch wat vergeten.” In plaats van zich te testen, deed hij mee aan de races. Er lag een nieuwe, parabolische piste die per se uitgeprobeerd moest worden, ziek of niet. Want zo vaak doet die kans zich niet voor.
’t Werd niets. De Fries reed met rubberen benen mee in de series van de 1000 meter en de afvalkoers. Te belabberd voor de finales bleef hij in bed, en besloot hij na de terugreis een testje te doen. Juist. Positief. “Dat was ik zes of zeven dagen aan een stuk. Uiteindelijk lag ik er tien of twaalf dagen tussenuit, het laatste dat je als atleet wilt of je kunt veroorloven. Zo’n periode is te lang.”
Daarom heeft hij ook getwijfeld of hij de nationale ploeg al moest vergezellen op de verkennende trip naar de EK-piste in de Italiaanse laars. “Zou ik klaar zijn? Vorige week heb ik een paar intervaltrainingen gedaan, tussendoor is er een hartfilmpje en een longtest gemaakt. Omdat het allemaal in orde was, ben ik gegaan. Zonder vooraf verwachtingen uit te spreken, dat leek me sowieso niet slim.”
De balans van de twee races die hij heeft gereden (puntenkoers op vrijdag, afvalkoers op zaterdag) onderstreept dat. Twee keer is-ie als elfde afgevlagd. Dijkstra is niet ontevreden over zijn eerste schermutselingen. “Het lijf sputtert echt wel tegen, na zo lang niet intensief te hebben getraind of geracet. In het begin kon ik prima meedoen, qua snelheid ging het verrassend goed, daar ben ik positief over. Alleen, de laatste vijf kilometer van vrijdag waren de longen te veel aan het pompen waardoor ik niet meer kon herstellen. Verder kreeg ik een heel hoge hartslag, wat voor mij ongewoon is in wedstrijden. De afvalkoers was nog wat stressvoller, op de smalle baan waar het chaos troef is. Ik kon goed positie vinden achter de grote merkenteams, al merkte ik weer dat de motor sneller op was dan ik gewend ben. Maar ik ben blij dat ik het er zo heb afgebracht. Bijkomend voordeel: ik ken de baan nu al, die heeft een goede ondergrond met heel veel grip. Prachtige piste voor het EK.”
Die gedachte zal Angel Daleman ook hebben. De niet te stoppen tiener uit Leiderdorp was op de tweede dag van de internationale ontmoeting in L'Aquila opnieuw succesvol. Ze zegevierde in de afvalkoers. A-junior Tom Mulder presteerde verdienstelijk met een vijfde plaats.
Alle uitslagen van L'Aquila staan hier
