Daar had hij zijn telefoon voor nodig. Want Eldering (40) wilde best iets zeggen tot de zaal, maar wel meer dan een doodgewoon dankwoordje. Hij vertelde het verhaal van een jonge, talentvolle atleet voor wie het leven draaide om winnen door hard te lopen. Hij won zijn eerste race, het volk langs de kant reageerde extatisch. Op een oudere man na; die keek zwijgend toe en vertoonde geen emotie. De knul voelde zich trots en belangrijk.
Er volgden meer wedstrijden, met nieuwe tegenstanders en de kleine, atletische knaap klopte ze allemaal, keer op keer. De toeschouwers kregen er geen genoeg van en sloten de winnaar in hun armen. De oude man deed niets, laat staan dat hij liet blijken wat hij ervan dacht. De jongen glom van fierheid en voelde zich heel voornaam. ‘Nog een race!’, zei hij op luide toon. Dat was het moment waarop de oude man zich verroerde. Hij deed een stap naar voren en stelde twee opponenten voor: een fragiele dame op leeftijd en een oude, blinde man. ‘Wat is dit?’ vroeg de jonge kerel. ‘Dit is geen wedstrijd!’ ‘Lopen!’, kreeg hij als antwoord van de oude man.
Er werd gerend en de jonge hardloper arriveerde alleen aan de streep, terwijl zijn tegenstanders nog op de startlijn stonden. Hij juichte, maar niemand van de toekijkende mensen deelde zijn geluk of toonde respect voor zijn prestatie. Hij snapte er niets van. ‘Waarom delen ze niet mee in mijn succes?’, was de vraag. ‘Loop nog een keer, en finish dan met drieën. Samen’. Het kleine, fitte mannetje dacht eerst na, ging tussen de vrouw en de blinde man staan, pakte hun hand en begon te wandelen. Nooit eerder was hij zo langzaam gegaan, maar hij kwam wel aan de streep met de andere twee. De menigte was euforisch. De oude man lachte en knikte vriendelijk met zijn hoofd, de jongen voelde zich weer trots en belangrijk, al begreep hij niet voor wie er werd geklapt.
‘Kleine man’, fluisterde de oude heer, 'in deze race heb je meer gewonnen dan in alle voorgaande. Niemand heeft gejuicht voor een Winnaar. Waarvoor loop je zo hard in je leven? Vanwege de honger naar success? Draait het alleen om winnen? Tegen wie ren je dan? Zou je aan het eind van je leven nog weten wie er naast je liepen? En, hielp je hen om de eindstreep te bereiken? Kwamen jullie allemaal tegelijk aan? Want dat is de beste wedstrijd die je ooit zult rennen’, zo besloot de oude, wijze man.
De genodigden in een hotel in Québec – waar het olympisch gala plaatshad – begrepen vanzelfsprekend de moraal van het verhaal. Teamprestaties tellen in de Noord-Amerikaanse sportbeleving, en die lagen ook aan de basis van de successen die ‘zijn’ schaatsmeiden boekten tijdens de Winterspelen van Beijing. De gouden medaille op de ploegenachtervolging spande de kroon, maar ook het zilver dat Ivanie Blondin meenam van de mass start telde zwaar. “In Nederland zijn deze disciplines ondergeschoven kindjes, bij de Canadezen zijn het de nummers die ertoe doen. Oftewel, geen 'laaghangend fruit'. Wanneer je dan op het grootste evenement van de winter zo scoort, is dat superbevredigend. We hebben het geflikt, maar hoe? Daar blijf ik een beetje het antwoord schuldig op. Er is veel tijd, inzet en opoffering in gestoken, dat weet ik wel”, zegt Eldering die momenteel een week over is uit Canada.
Veel langer kan hij niet in Nederland blijven, want de plicht roept alweer. Zondag 3 juli vliegt hij terug. Met een contractverlening voor onbepaalde tijd op zak (‘Dat geeft rust’) zit hij voorlopig gebeiteld aan de overkant van de oceaan, op zijn basis Calgary. Nu de ijsbaan in Québec ook is overkapt en gerenoveerd, heeft Speed Skating Canada (de bond, red.) besloten twee nationale trainingscentra aan te houden. Eldering, verantwoordelijk voor de vrouwen-allroundselectie, voert met hoofdcoach Bart Schouten de regie over Calgary, waar 21 rijders en rijdsters resideren. Van zijn gouden trio Isabelle Weidemann, Blondin en Valérie Maltais is laatstgenoemde verkast naar Québec. “Ze is Franstalig georiënteerd, is opgegroeid in Québec en wil liever daar trainen. Heb ik geen problemen mee; ze werkt op mijn schema’s en dankzij de TrainingPeaks-app kan ik haar ook volgen en bijsturen van afstand.”
Eldering lacht om de suggestie dat er nu een ‘stille concurrentiestrijd’ ontbrandt tussen de twee centra. “Vooropgesteld dat we als een nationale selectie opereren, bestaat de kans dat men elkaar wat zal uitdagen. Dat is niet ongezond hoor. Wij weten dat er een hecht team staat dat samen naar de komende winter toewerkt. Hopelijk met wat aanvulling door jonge, talentvolle schaatssters die ik kan klaarstomen voor de achtervolgingsploeg. Met drie vaste waarden is de basis erg smal: als er iemand een blessure oploopt, zijn we gezien. Dat moeten we voor zijn.” Alexa Scott, een prille twintiger lijkt de capaciteiten te hebben om het team te versterken.
Wie Coach van het Jaar is in Canada, heeft aanzien, maar wekt ook verwachtingen. Eldering haalt de schouders op. “Deze onderscheiding is geen hoogtepunt in mijn loopbaan. Ik zie het wel als een mooie blijk van waardering. Zal ik je eens vertellen wat ik nu zit te doen?”, klinkt het plotseling. “Dit gesprek voer ik langs de waterkant in Friesland, waar ik net ben gaan vissen met twee zoontjes van een vriend. Dat is voor mij net zo’n hoogtepunt als tot de beste coach te worden uitgeroepen….”
