Het gesprek komt een paar dagen voor de start van de WK Shorttrack (die ze zal moeten missen na een positieve coronatest) op die ultieme droom – of de tot nu stilgehouden wens – nadat de naam van Jeroen Otter is gevallen. Anderen in de nationale selectie zien hem puur als de bondscoach en regisseur van de route naar de top en de planning om zich daar te handhaven; voor Schulting is hij een gids, de man die haar heus niet meer hoeft te leren shorttracken, maar van wie ze weet dat-ie er staat als het nodig is en op wie ze blind kan vertrouwen. Logisch dat ze direct zegt dat ze met hem over vier jaar weer op de Spelen wil staan. “Letterlijk een dag nadat ‘Beijing’ voorbij was, heb ik hem laten weten dat ik er in 2026 opnieuw met hem heen wil. Ik kan dat daarna nog wel zes keer tegen hem zeggen, maar uiteindelijk moet hij ook die keuze maken.”
Natuurlijk ontgaat het ’s werelds beste rijdster niet dat de 58-jarige Otter zo nu en dan ergens in de media dropt dat zijn werk eindig is. Heel resoluut: “Oh, als hij niet bij de KNSB doorgaat, moeten we misschien een andere oplossing zoeken”, flapt eruit. Al vlug blijkt dat een bewust bommetje om een plan wat al geruime tijd door haar hoofd spookt, te toetsen. De voorzet wordt ingekopt: is dit de eerste aanzet tot het oprichten van een eigen team, iets soortgelijks als wat voormalig langebaanschaatser Rintje Ritsma in 1995 met Sanex deed?
Schultings lach verraadt tevredenheid: ze is blij dat de boodschap duidelijk is. “Nou ja, dat zou wel vet zijn als dat ooit zou kunnen in shorttrack. Ik zeg niet dat het dit jaar gebeurt, evenmin dat het volgend jaar aan de orde is. Dit is wel iets dat ik ambieer en waar ik het ook weleens over heb gehad met Jeroen. Alleen, wat ga je ermee doen in een olympisch seizoen?”
Ritsma’s commerciële bedoelingen vielen destijds volkomen verkeerd bij de schaatsbond. De bestuurders konden hem wel schieten, toen hij uit de nationale ploeg stapte. Laconiek: “Dat zullen ze waarschijnlijk ook doen als Jeroen en ik eventueel samen zouden beginnen. Ik voel me geen pionier; ik ben wel degene die het momenteel zou kunnen flikken. De sport is eraan toe, daarom zou het kunnen slagen. Wanneer? I don’t know. Hoe, qua sponsoring? Nog eens, I don’t know, want we weten allemaal hoe lastig het is in deze tijd. Zo’n team kost veel geld en het is niet zo dat wij net als in de langebaanwereld met zeven atleten in een ploeg klaar zijn.”
“We hebben minimaal vijftien rijders nodig om een team op te zetten. Het zou supervet zijn als het ooit zou kunnen. Al ben ik ook de persoon die dan vier jaar zekerheid wil hebben. Ik ga niet voor twee jaar een ploeg beginnen en dan heel veel stress hebben op twee jaar van de Spelen. Ik wil een team tot en met de Spelen. Set. Bam. Het is geen abc’tje, wel een leuke uitdaging.” Dan kapt ze het onderwerp af, uitdagend beklonken met een vette knipoog. “Ik heb eigenlijk te veel verteld, maar ja…. Ik wil ook een beetje stoken, hè.”
Of Schulting nu in een notendop een luchtkasteel heeft gepresenteerd of een wezenlijke aardverschuiving die aanstaande is, doet er niet zoveel toe. Het brainstormen en in kleine kring voorzichtig uitwerken van zo’n idee passen prima bij deze fase van haar stormachtig verlopende carrière. Suzanne geniet nog altijd van elk succes dat ze behaalt. Ze is apetrots op haar geweldige oogst van Beijing (twee keer goud, een zilveren en bronzen medaille), maar zodra het even stil wordt en ze gelegenheid krijgt de komende jaren te overdenken, rijzen de vragen.
Het is bijna onwerkelijk te horen dat ze in de eerste weken na terugkeer van de Spelen heeft geworsteld. Haar gevoelens waren 'neutraal', en om eerlijk te zijn raakte ze eerder ontgoocheld dan dat ze zich gelukkig voelde. Het contrast met de ervaringen van de periode na Pyeongchang was enorm. “Ik kende alles, omdat ik het hele riedeltje eerder had meegemaakt. In 2018 was het allemaal even interessant. Stuiteren, stuiteren, stuiteren. Nu zei m’n gevoel: Oh, dit is het? Dat heeft niets te maken met meer aandacht of waardering willen hebben voor je prestaties. Het was een gevoel dat ik vooral zelf opriep. Ik heb de afgelopen jaren weer heel veel dingen aan de kant geschoven voor ‘dit is het dan?’ Misschien was het niet meer zo spannend. Ik had verwacht er blijer en gelukkiger van te zijn dan hoe ik het nu ervoer. Veel winnen bevredigt nog steeds, maar het voelde meer alsof ik een checklist had afgewerkt.”
“Dat mag verveeld klinken, dat is het niet”, waarschuwt ze met nadruk. “Ik ben héél erg blij met de gewonnen prijzen, en het is erg verslavend. Toch zwakt het euforisch gevoel sneller af.” Oftewel, de gewenning lijkt voor leegte te zorgen. Tijd om iets nieuws te ondernemen. “Vergis je niet hoor, ik ben met veel dingen bezig. Als ik mezelf vergelijk met vier jaar geleden, voel ik me zakelijk gezien veel volwassener. Het is leuker je wat breder te oriënteren, te sparren over heel andere zaken, dat voelt ook goed. In 2018 was ik veel meer een broekie dan nu. Maar vergeet niet: ik vind schaatsen ook heel leuk en ik ben hier in Montréal maar voor een ding. Vooropgesteld dat ik blij ben als het na zondag klaar is, moet ik nog wel even wereldkampioene worden.” Het zelfvertrouwen droop van die woorden. Schulting kon toen nog niet weten dat er een verschrikkelijke tegenvaller zou volgen, bij de bekendmaking van de uitslag van de zoveelste coronatest die alle rijders in Canada moeten ondergaan. Positief....
Voor het toekomstige avontuur met een eigen team heeft de sportieve klap van dit moment gelukkig geen gevolgen.
