“Het ging best prima”. Vier woorden en meteen een langere stilte die doet vermoeden dat daarmee het verhaal van zijn tweede dag op de Invitation Cup is verpakt. Sjinkie Knegt (32), al heel vaak als een wonder op schaatsen nagestaard door talloze bewonderaars, bedenkt zich toch. Om ‘prima’ wat meer richting te geven, noemt hij z’n klassering op de 1500 meter. “Derde. Dat is oké, al zit er een zure nasmaak aan waar ík zelf niets aan kan doen…”Wat er daarna achteraankomt, zou hij thuis aan keukentafel ongetwijfeld vergezeld laten gaan door een heerlijk bombardement aan krachttermen en verwensingen. Die tirade blijft echter nu verborgen in een boodschap van ongenoegen over de in zijn ogen gebrekkige wedstrijdleiding.
Het kan geen kwaad even de situatie te schetsen. Nog voordat de A-finale voor de mannen op de 1500 meter in gang is geschoten, heeft Knegt al gezien dat het aantal ronden niet klopt. Het bord telt niet af, en dat maakt de Fries al schaatsend kenbaar aan de arbiters ‘op het droge’. Er gebeurt niets mee. De zeven rijders, vijf Nederlanders uit de nationale selectie, en twee Hongaren, gaan door, houden zelf de tel bij en sprinten af. Bij het vooruit slingeren van hun beste ‘finishbeen’ op de streep, horen ze het geklingel van de bel. Armen schieten de lucht in, bij wijze van protest.
“Onbegrijpelijk. De hoofdscheidsrechter had direct moeten roepen: ‘We kappen ermee, want het rondenbord werkt niet’. Je kunt niet een groep jongens acht ronden laten doorrijden, ondertussen gokkend of er nog vier of vijf rondjes moeten worden afgelegd. Ja, dat kan wel, op een clubwedstrijd. Hier niet, tijdens een wedstrijd waarin het echt ergens om draait. Als een systeem faalt is dat waardeloos. Kan niet, nee, mag niet gebeuren.”
Zoals aangehaald door de Schicht uit Bantega - die zijn bijnaam momenteel nog best even kan parkeren – stemt de derde plek hem tevreden. Hij ligt op koers naar een beter gevoel, naar topvorm, naar de bevestiging van de klasse die hem altijd in de meest zorgelijke ogenblikken van races heeft helpen ontsnappen, cq. onvergetelijke zeges heeft opgeleverd. Hij vertrouwt erop dat zijn ervaring hem door de storm van lastige kwalificatieduels loodst. Daarom laat hij zich ontvallen: “Ik verwachtte hier geen wonderen, en dat heb ik aangetoond. Maar ik schaats prima voor nu.”
Alleen, lang niet hard genoeg om de Hongaarse magiërs Shaolin en Shaoang Liu bij te benen die beiden een individuele afstand naar zich toe hebben getrokken en samen de mixed relay naar hun hand hebben gezet. Niet overdrijven, meent Knegt. “De ene deed het goed, de ander beviel me wat minder. Of ze nou op dreef zijn of niet, ik trek me er niets van aan, omdat ik weet dat ik in deze fase niet het beste uit mezelf kan halen. Als je dan ziet hoe dicht ik nog in hun buurt schaats, hoef ik me geen zorgen te maken. Zodra er meer druk op staat, wil ik het weer zien. Al trekken die mannen heus niet alles uit de kast voor de Invitation Cup. Dat weet ik ook wel.”
Hoofdstuk Liu afgerond. Knegt doet dan een opvallende bekentenis. “Ik maak me meer zorgen over andere landen die voorgaande jaren wel sterk presteerden, maar niet eens meedoen terwijl er ontzettend veel geld wordt geïnvesteerd.” De mensen om hem heen in de mixed zone van Thialf hangen nu aan zijn lip. ‘Landen’ zijn in een zin afgezwakt tot een naam, die van Pietro Sighel uit Italië, zo blijkt. “Die was vorig jaar geweldig. Ik weet niet precies wat hij nu heeft gedacht, maar ik denk dat hij de hele zomer met zijn benen omhoog heeft gezeten. Sighel is nu kansloos. Die jongen is gewoon heel lui geweest, omdat-ie kennelijk dacht na afgelopen seizoen dat hij er wel is. Maar zo werkt het niet. Voor mij was hij een kanshebber op de Spelen in Beijing. Niet zoals hij nu rijdt. Dit is niet iets van dit weekend; we hebben de laatste weken meer tegen hem gereden.”
Grappig. Knegt die geen enkele vrees heeft voor de vele valkuilen die hij nog op zijn pad treft, en wél grote vraagtekens plaatst bij een concurrent. Nou, ook weer niet zo heel erg, toch, Sjinkie, als je je om een man minder hoeft te bekommeren?
“Dat is top ja….”
