De plak zorgde ervoor dat De Laat het gevoel van ‘niet zo happy’ mooi in Japan kon achterlaten, toen hij en rest van de nationale shorttrackselectie vanuit Nagoya weer aan de thuisreis konden beginnen. “Dit waren de laatste loodjes van twee zware weken”, zo keek hij ontspannen terug op een periode van sterk wisselende prestaties. “Ik ben blij dat ik een keer hoog heb kunnen scoren, zonder dat ik echt lekker heb geschaatst. De medaille op de 1000 meter is een bevestiging, vooral in de zin van het niveau dat deze twee World Cups hebben gekenmerkt. Dat is enorm hoog en super breed. Dat betekent voor mezelf dat, wanneer ik straks wél in goeden doen ben, kan meedoen om de prijzen.”
“Ik heb aangetoond dat ik ondanks het ontbreken van fijne benen het basisniveau heb om het podium te halen. Dat had ik nodig. De komende tijd moet ik op zoek gaan naar mijn vorm. Dat heeft iets ongrijpbaars, maar mijn ervaring van de voorbije jaren is dat ik in het tweede deel van het seizoen pas echt lekker ga schaatsen. Ik heb er dan ook vertrouwen in dat ik rond de EK en de Winterspelen nog een stuk beter ben dan nu het geval is.”
Waar de zilveren schijf voor De Laat een meevaller was, prakkiseerde Suzanne Schulting nog een beetje over hoe zij de tweede plaats op de afstand die ze voor shorttrackbegrippen al eindeloos lang domineert, moest inschatten. Als een geboren winnares met een ongelooflijke hekel aan verliezen, kwam ze na even wikken en wegen tot het oordeel dat ze er genoeg van had geleerd om de teleurstelling te parkeren.
“Ik heb die 1000 meter als een roller coaster beleefd. De halve finale ben ik meer van achteren begonnen. Dat was spannend. Het eerste deel reed ik heel ontspannen, maar de laatste zes ronden nam de stress in mijn hoofd toe. De finale pakte ik op dezelfde manier aan, al had ik me voorgenomen rustig te blijven. Dat lukte prima, al kwam ik richting finish net iets tekort voor goud. Dat ik op een ronde van het einde op positie vier schaatste en alsnog tot zilver reikte, mag ik erg goed noemen. Het kostte me in eerste instantie veel moeite er blij mee te zijn.”
“Je probeert altijd ergens iets positiefs uit te halen. Het is waardevol geweest zoals we het hebben aangepakt. Ik ben de laatste jaren gewend geweest de 1000 meter van kop af te rijden tot aan de streep, wat automatisch inhoudt dat ik zelden of nooit in de situaties belandde die ik nu bewust heb opgezocht om te ervaren hoe je rustig moet blijven, zodat je kunt doen wat je moet doen”, aldus Schulting, die met Xandra Velzeboer, Selma Poutsma en Yara van Kerkhof nog een reusachtig moment beleefde in de relay. Na een zenuwslopend gevecht, waarin Oranje al vroeg door een slippertje van Velzeboer naar de startpositie werd teruggeworpen, verwees het kwartet de vier andere naties naar de ereplaatsen. Beslissend waren de twee aflossingen van Schulting die Van Kerkhof als het ware naar voren katapulteerde.
Wie niet onvermeld mag blijven in de reeks van knalresultaten; Xandra Velzeboer. Ze eindigde op de 1000 meter als derde (de eerste individuele medaille in de World Cup voor haar). “Ik ben er ontzettend blij mee. Alles ging zoals ik het wilde. Ik heb intussen de nodige A-finales kunnen rijden, dat betekent volgens mij wel dat ik tot de toppers behoor”, klonk het zelfverzekerd. “En als relayploeg mogen we dat eveneens zeggen. Ik denk dat we de besten van de wereld zijn op dit moment. Als je van vijf kunt terugkomen tot de eerste plaats, in zo’n sterk veld, bewijzen we dat toch?”
Oranje vertrok op 16 oktober naar China en Japan met een duidelijk doel: in de ratrace om olympische startplekken een bemoedigende of hoopvolle uitgangspositie te creëren. De stand van zaken na de twee World Cups vatte Schulting samen met de woorden ‘We staan er fantastisch voor’. “Nou”, zo relativeerde bondscoach Jeroen Otter zondag die euforische schets, “dat is Suus d’r idee. Ik zou liever zeggen: we staan er prima voor. Fantastisch is de overtreffende trap.”
