Het ging maar door. Van Beijing naar Nagoya naar Debrecen naar Dordt, en overal verdwenen er World Cup-medailles in de koffer. Goud (2) en zilver (2) op Chinees ijs, twee gouden en een zilveren in Japan, een gouden kwartet als souvenir aan de Hongaarse tussenstop en twee keer goud en een bronzen plak aan de Sportboulevard in Dordrecht. Op ‘Suus’ stond geen maat, en daar was het haar de hele wereldtrip om te doen: heerlijk racen en signalen uitzenden dat ze nog wel even de koningin van shorttrack zal zijn. Die ook gewoon kan verliezen, trouwens.
“Ik baal als ik geen goud win, maar weet dat het niet altijd goud kan zijn. Als het maar lukt op de momenten die ertoe doen: WK’s, EK’s en de Spelen.” Schulting zei dit zaterdagmiddag, nadat het gehele programma van toernooidag 3 achter de rug was. Ze had op de 1500 meter brons meegepikt, een utopische inhaalmanoeuvre uitgevoerd op de 500 en zichzelf zo onderuit geschaatst, en met haar ploeggenotes de finales van twee relays bereikt. Plotseling waren er tranen geweest. De herkomst? Schulting koppelde meteen de suggestie van teleurstelling ervan los.
“De spanning van de dag komt er op zo’n moment uit. Drie dagen achter elkaar racen is pittig. Ik leg mezelf veel druk op en het gaat allemaal zo had achter elkaar door dat je niet de tijd krijgt ergens bij stil te staan. Het stapelt zich op; vorig weekend racete ik ook al achttien keer. Dan zijn er ineens die tranen er, hè. Ik ben een emotioneel persoon. Ik jank lekker makkelijk, wat het eenvoudig maakt zo nu en dan alles eruit te gooien. Dat is niet per se iets negatiefs. Ontladen is erg belangrijk voor me”, sprak Schulting. Ze haalde het Europees kampioenschap in Gdansk aan, begin dit jaar. “Daar huilde ik tranen met tuiten op het podium, dat was echt verschrikkelijk.” Dat verschrikkelijke sloeg overigens op de foto’s die de meeste kranten en nieuwssites publiceerden van een ontroostbare Nederlandse kampioene. Ze staat er liever vrolijk lachend op. Da’s logisch.
“Ik ben nu blij met brons en de twee fantastische finales die ik zaterdag heb mogen rijden. Die van de 1500 meter had de olympische finale kunnen zijn gezien de bezetting en de manier van rijden. Ik pakte redelijk vroeg de koppositie en op dat moment had ik tactisch gezien de mensen achter me meer in de weg moeten zitten. Ze zaten te gemakkelijk achter mij, terwijl ik iets meer had moeten spelen met mijn lijnen om hen stress te bezorgen en vermoeider te maken. Dan zou het lastiger zijn geworden me aan het eind nog te passeren.”
“De tijd in de halve finale had ik al een jaar of twee, drie niet meer gereden. Deze keer trok ik ’m zelf aan, wat verklaart dat ik sneller dan wenselijk moe werd. Niet gek dat de twee Koreaansen buitenom kwamen. Het is geen excuus, en het zit ook niet in mijn aard want ik sta hier om het beste uit mezelf te halen, maar het zijn twee zware weken geweest…”
Dat heeft de bondscoach net zo goed geconstateerd. “Suus beseft na dit weekeinde dat ze niet met krachten kan blijven smijten. Aan de andere kant: ze wordt hier zo verdomd sterk van. De andere rijdsters durven zich niet eens te wagen aan wat zij er aan energie insteekt, want dan liggen ze binnen de kortste keren op een hoop”, oordeelde Jeroen Otter, die nog nagenoot van de niet te temmen drang naar he hoogste. “De 500 meter vond ik grandioos, met de wereldrecordhoudster, de wereldkampioene en de olympisch kampioene op de startlijn. Daar stond Suus dan tussen, eentje die een loeizwaar 1500-programma achter de rug had. Wat probeerde ze? Vanuit derde positie proberen te passeren. Geweldig! Ze had ook kunnen blijven zitten, loerend op een bronzen medaille. Maar nee, toch meer willen. Ze ging opnieuw voor goud, dacht door te pakken in een situatie die natuurkundig niet kon. De hoek die ze wilde halen was zo klein dat ze met haar schoenen op het ijs zat. That’s all-in the game, ik houd daarvan.”
