Nederland bivakkeerde voor aanvang van de serie World Cups aan de top van de wereld in deze sport, dat is na vier loodzware toernooien niet substantieel veranderd. Suzanne Schulting is en blijft de dominante factor, Sjinkie Knegt vertoont steeds meer beterschap en de jonge garde trekt als een kogel in de richting van de mondaine elite. Op het gebied van de aflossingsnummers draait Oranje als een tierelier, en dat werd nog eens bewezen in de mixed relay (goud) en de teamrace voor de vrouwen (voor de derde keer op een rij goud). Otter had ervan genoten. Sterker nog, hij had zich laten verleiden tot driftige juichgebaren, iets wat de afgelopen periode van zes weken zelden werd gesignaleerd. “Zo’n mixed relay, dat is toch geweldig”, riep hij uit, nadat het kwartet een vlekkeloze rit op het ijs had neergelegd.
“Een nieuw nummer in het shorttrack, we hebben gewisseld van samenstelling tussen de halve finale en de finale, en als het dan ook uitpakt zoals je het voor ogen hebt….dan is het genieten hoor. En dan vind ik het mooi om even te juichen”, zo verwees hij zelf naar zijn uitbarsting van vreugde langs de kant van de baan. “Kijk nou toch hoe ze het er vanaf brengen vandaag. Die relay van vorige week, daar kun je mooie woorden voor gebruiken, maar die liep niet lekker, nee….”, zo omschreef Otter de blamage die zich in het Hongaarse Debrecen nog had voltrokken.
Met name zijn meiden beheersen het kunstje van rondjes rijden in een mierenhoop als de besten, dat werd opnieuw duidelijk. “De zege in de vrouwenrelay is razendknap omdat iedereen ervan uitgaat dat we het karwei weer even klaren. Verwachtingspatronen zijn altijd heel lastig, en daarom is het misschien nog beter dat we in deze discipline wederom de concurrentie het nakijken geven”, aldus de keuzeheer, die ook constateerde dat zijn groep sporters onderhand toe is aan een pauze.
Vanzelfsprekend nam hij Suzanne Schulting als voorbeeld. De grote ster – die te allen tijde zeer toegankelijk bleef voor de internationale media en geen verzoek uit de weg ging – reed de voorbije vier dagen twintig races. “Mentaal en fysiek is dat superzwaar. Als je 37 keer in elf dagen (want Schulting nam vorige week in Hongarije deel aan 17 wedstrijden, red.) jezelf moet voorbereiden op een race, je geen fouten mag maken, je materiaal tussendoor op orde moet houden, de balans steeds moet weten te vinden tussen spanning en ontspanning: ga er maar aan staan. Daarom is het goed het er nu even van te nemen.”
“Als we kijken naar de zwaarte van de voorbije vier wedstrijden, dan zeg ik dat de competitie wat zwaarder is dan straks tijdens de Spelen. Waarom? Omdat er aan de World Cup meer rijders (specialisten) van toplanden kunnen meedoen dan in Beijing het geval is. We zijn gemiddeld met vier of vijf medailles per evenement naar huis vertrokken, dat is geweldig. Laten we eerlijk zijn: indien we op de Spelen dezelfde oogst behalen, staat iedereen…., nou, ja, de meesten zullen dan wel heel blij zijn, NOC*NSF en de KNSB voorop. Daar ga ik tenminste vanuit. Ikzelf zal dan nog wel wat zaken zien die zijn blijven liggen.”
Het schrappen van de EK in Dresden (de pandemie is de oorzaak) zit Otter niet lekker. “We hebben straks weer prikkels nodig, het liefst internationaal. Ik bedoel: je kunt nog zoveel praten over de tekentafel of hoe een wedstrijd eruit moet komen te zien, als je zelf niet rijdt, voelt het toch anders. Ik ken de stand van zaken niet, maar ik heb me bij de hoge bazen van de ISU gemeld en mijn gedachten geventileerd. Die zullen wel duidelijk overkomen.”
