Voor de reis naar Azië, waar ’s werelds beste beste shorttrackers vorige maand gedurende twee weken hun World Cup-rondjes reden, had-ie zijn maatregelen getroffen. Spotify en China schijnt een niet bestaande combinatie te zijn, dus slingerde de Leeuwarder (27) de nodige (gedownloade) metal-nummers op zijn smartphone die hem in de gewenste racestemming zouden brengen. Iron Maiden, Satyricon, Disturbed, Alestorm, Amon Amarth en Dimmu Borgir; op de eerste naam na zijn het niet gelijk de bands die op een doorsnee afspeellijst staan.
Knalharde muziek, veelal van Scandinavische komaf, in een razend tempo uitgevoerd en gekenmerkt door schreeuwende mannenstemmen en vervormde elektrische gitaarsolo’s. Dat heet heavy metal, black metal, melodische Vikingmetal of pirate metal. De leek zal er hoofdschuddend naar luisteren, of onmiddellijk oordoppen bestellen, voor De Laat is pure inspiratie en het genre muziek waarbij hij zich in zijn eigen wereld kan terugtrekken. Of opladen voor de nooit saaie strijd op het ijs. Hij heeft het de voorbije weken veel gedaan met de ‘true Scottish pirate metal’ van de Schotse formatie Alestorm.
“Voor veel mensen is muziek ontspanning en iets waar je je gevoel aan ontleent”, legt De Laat uit. “Metal beschouw ik niet alleen als een partijtje schreeuwen en hyperactieve muziek om me op te laden voor het racen. Ook in mijn geval geldt: ik vind er een piece of mind in. Het gaat me niet zozeer om de teksten, al luister ik er wel naar, maar in metal is het belangrijker een vibe te krijgen via de sfeer die de muziek creëert. Velen menen dat het veel knetterhard gekrijs is. Ik hoor echter de subgenres door het geweld heen. Snelle metal, een stroming waar je moeilijker in kunt komen, melodieuze metal, black metal, er zijn zoveel verschillende soorten.”
Hij pikt er black metal uit, een geliefde aftakking van de Laat. “Dit is een van de hardcore sub-genres. Ik wil hier nu niet claimen dat ik een van de grootste metalkenners ben, maar bij black metal heb je zoiets van – als je het niet kent en er weinig naar hebt geluisterd – ‘wat klinkt dat chaotisch, hard en rauw’. Raak je er echter aan gewend, dan hoor je dat er best een rustige melodie in deze muziek schuilgaat, ondanks dat het zo druk is. Zodra je de rustige flow vindt, wordt het nog mooier en krijgt de muziek een diepere laag.”
“Daar kan ik heel relaxt naar luisteren en van genieten. Van Alestorm word ik zelfs blij, dat gaat om piraten, veel drinken en lol maken. Op Spotify vind je een liveconcert dat die gasten vlak voor de uitbraak van corona gaven in Tilburg. Livemuziek is net wat leuker om te luisteren, ook omdat de nummers net weer wat anders worden gespeeld dan op het album. Stiekem beeld ik me dan in dat ik er zelf tussen sta op het podium. Bij Amon Amarth, metal van grote, harige kerels – zo moeten de Vikingen er vroeger uit hebben gezien – krijg ik meteen zin mijn zwaard en schild uit de kast te trekken en schreeuwend over straat te gaan.”
Van de niet zelden naargeestige en gewelddadige teksten heeft hij geen last. “Die moet je met een korreltje zout nemen. Als ik een liedje hoor met dood en verderf erin, luister ik daar ‘langs’. Die lyrics zijn niet serieus, 99 procent is als een grap bedoeld om een religie op de korrel te nemen of zo. Het is niet dat ik heel erg op de tekst zit met ‘Duivel!’, het hoort eenmaal bij deze muzieksoort. Trouwens, ook de zwartgallige albumcovers zijn niet de meest mooie. De monsters erop kun je moeilijk als lieflijk omschrijven, maar ik probeer er de humor van in te zien. Ik denk wel dat je schoonheid in duistere taferelen kunt ontdekken, daar geloof ik in. Als je je daarvoor openstelt, hoeft niet alles wat heftig eruitziet, eng te zijn. Anders zou ik alleen maar doodsbang in een hoekje zitten als ik naar deze muziek luisterde. Dát kan ik weer niet gebruiken wanneer ik de baan op moet. Daar mag je geen angst hebben.”
De Laat, die donderdag alleen de kwalificatie van de 500 meter hoefde te rijden, bekent wel dat hij wat opstartproblemen kende tijdens de eerste dag. “Als je tot half vijf in de hal zit zonder iets te doen en vervolgens direct moet knallen op zo’n sprintafstand, is dat lastig. Ik had er moeite mee, ging gehaast schaatsen en vloog te krap de bochten aan. Gelukkig heb ik het hoofdtoernooi bereikt, al is het met de hakken over de sloot. Met mijn vorm is niets mis: woensdag reed ik in de training m’n vierde snelste rondje ooit.” Om die woorden kracht bij te zetten, plaatst hij zich vrijdag eenvoudig voor de hoofdfase van de strijd op de 1000 meter.
Het draait lekker dus. Net als de snoeiharde creaties uit de metal-scene. Rauwe klanken, gebulder door de speakers van een beatbox of zijn koptelefoon, De Laat kan moeilijk zonder, zeker als de races zich aandienen. “Shorttrack is al sinds m’n zevende of achtste de rode draad in mijn leven, maar metal vormt er ook een groot deel van. En hoe groter het niche-gehalte van de bandjes is, des te mooier de muziek. De grotere, bekende groepen luisteren lekker weg. De niche bands zijn dé pareltjes voor mij. Het is niet na te gaan, maar misschien heeft hun repertoire ook wel een positieve invloed op mij als shorttracker.”
Dat zou de komende dagen dan weer uitstekend van pas komen…
