Het voorval deed zich voor in Inzell, nu vijf dagen geleden. Het zoveelste trainingskamp van dit seizoen, na een rondreis van vier maanden langs Livigno, Grosseto, Erfurt, Tomaszów Mazowiecki, Stavanger, Tenerife en Salt Lake City: voor de beste Nederlandse rijdster van dit moment op de langste afstanden is zo’n aaneenschakeling van trips een beproeving. Het liefst zit de 29-jarige blondine thuis in Hoogkarspel bij vriend Dirkjan, en in de buurt van haar hechte familie. Daar rijdt ze dan ook net zo makkelijk dagelijks voor op en neer tussen Noord-Holland en Heerenveen. Althans, op de momenten dat er in Thialf wordt getraind door Team Zaanlander.
Maar goed, Schouten schaatste een 1500 meter, het enige nummer waarop ze nog zoekend is (‘die afstand heb ik nog niet helemaal onder controle’). Ze probeerde wat dingen uit die horen bij een trainingsrit, maar toen ze haar tijd zag staan (1.56,19) kwam er enige frustratie vrij. ‘Hoe kan dit nou?’, zo gooide ze er meteen uit. De begeleiding had haar wat meewarig aangekeken. Voor een zaterdagavond-probeerseltje was dit een prima race geweest.
“Ik begreep er in eerste instantie niets van. Normaal gesproken heb ik in de slotronde van een race weinig verval, en dat was nu best veel”, vertelt Schouten lachend, terwijl ze in haar auto zit op weg naar huis. De voorlaatste nacht in eigen bed, vanaf vrijdag volgt weer een week van hotelverblijf. “De adrenaline spoot er natuurlijk nog uit, ik vond de tijd slecht en daarom riep ik dat het negens op sloeg. Dat veranderde toen we de beelden terugkeken. Ik zag wat er misging: ik vergat te schaatsen. De ergernis zakte snel weg en uiteindelijk dacht ik ook: zo slecht was dat niet.”
Misschien vergeleek je iets te veel met de tijden op het snelle ijs van Salt Lake City waar je een paar weken eerder was geweest? Of heb je de lat zo onnoemelijk hoog gelegd omdat je overal het hardst rijdt?
“Ik maak de laatste tijd veel stappen en rijd veel persoonlijke records. Het is niet normaal dat ik, wanneer ik in Amerika allerlei barrières heb doorbroken, daar even mee verderga in Inzell. 1.56,1, volgens mij heb ik nog nooit in de 56 gereden, maar ik mag niet vergeten dat ik vorig jaar niet sneller dan 1.57 reed. Dat ik dan nu dacht bij een trainingswedstrijd: shit 1.56,1 dat is niet goed, is best een beetje raar. Ik zat te veel met 1.52,1 van Salt Lake in mijn hoofd. Soms moet je effe logisch nadenken, Ireen”, zei ik tegen mezelf.
Feit is dat je ongelooflijk presteert sinds de start van het seizoen. Jouw coach Jillert Anema verklaart dat als volgt: ‘Irene weet steeds beter uit haar lijf te halen wat erin zit’. Kun je dat onderschrijven?
“Dat klopt wel. Ik reed een paar jaar geleden rondetijden op trainingen en op de fiets liet ik ook dingen zien aan de hand waarvan de trainers konden berekenen dat ik fysiek tot bepaalde dingen in staat zou zijn. Dat kwam er schaatsend nog niet uit, en intussen wel. Voor mij is dat heel leuk, maar ook voor de trainers. Ze krijgen de bevestiging dat van wat ik op de fiets kan ook op de schaats laat zien.”
Je luistert naar hen, naar je lichaam en je herkent zaken en signalen waardoor je nog functioneler kunt trainen.
“Ik kan wel zeggen dat mijn eigenwijsheid me weleens in de weg heeft gezeten, ja. Ik ken mijn lijf veel beter en ben zekerder van mezelf. Plus: ik word gesteund door de resultaten die in veel gevallen overwinningen zijn.”
Hoe leef je dan nu toe naar het OKT?
“Ik dacht in augustus toen we in Livigno op trainingskamp waren en over het OKT spraken: dit wordt de meest verschrikkelijke week. Niemand heeft er zin in. Zo denk ik nu niet. Ik heb er juist zin in. Het liefst zou ik hebben dat het toernooi morgen al begint. Er staat veel druk op, maar ik wil racen en kijken wat ik waard ben. Iedereen is in zijn of haar beste conditie, denk ik, en dan ben ik benieuwd hoe goed ik ben in vergelijking met die andere meiden.”
Je was goed tijdens de World Cups in Polen, Stavanger en Salt Lake. Ben je vanaf zondag dan wéér beter dan toen?
“Ik was in Polen en Noorwegen niet echt goed, maar ik won wel. Ik denk dat ik nu beter ben, nee, ik weet het wel zeker. Maar dat is de concurrentie ook. Ik mag geen fouten maken. Het zelfvertrouwen is er, dat helpt mee in de richting van dergelijke wedstrijden. Ik weet dat sommige meiden er echt tegenop zien. Daar heb ik geen last van. Sterker nog, ik heb zin om effe te knallen. Dat was vier jaar geleden heel anders. Toen reed ik slecht op de drie kilometer (dertiende, op vijftien seconden van winnares Antoinette de Jong, red.). Nee, ik sta er volkomen anders in dan destijds.”
Dan is de concurrentie alvast op de hoogte…
