Uit dat zinnetje in de mixed zone voor de schrijvende pers viel weinig op te maken. “Op dit niveau moet ik wellicht constateren dat het zomaar voorbij kan zijn”, druppelde er uit Mulders mond op het middenterrein van Thialf. Dat was een minuut of tien, vijftien na het finishen van zijn tweede mislukte poging een olympisch ticket te bemachtigen. De 34,92 stak schril af bij de 34,74 van eerder op de avond. Beide tijden vertelden in elk geval dat Mulder het dik moest afleggen tegen de concurrenten, met de jonge Merijn Scheperkamp als vaandeldrager. “Mooie schaatser en een prima skeeleraar”, zo kon hij het nodige respect opbrengen voor de twintiger.
Wat nu? Dit schaatstoneel lijkt niet langer een bühne voor de stevige dertiger die vergeefs zijn droom najoeg. Gesard door een liesblessure, daardoor in de achtervolging gedwongen op een doel dat eigenlijk op voorhand in de categorie ‘utopisch’ kon worden ingedeeld. "Laten we wel reëel blijven", merkte vader en top-supporter Luud Mulder in de loop van de maandagmiddag op, "aan ieders carrière komt een eind, dus ook aan die van Ronald. Ik kan me goed voorstellen dat hij binnenkort zal zeggen dat het mooi is geweest. Net zoals Michel dat een aantal jaar terug aangaf, toen hem duidelijk was dat het niet meer lukte. Maar pin me er niet op vast, hè”, liet hij er als vriendelijke waarschuwing op volgen, “die jongen vindt het nog zo prachtig om te doen. Ik heb wel gezegd: Ronald, maak dat je je best doet, geniet er vooral van en kijk zeker eens terug op wat je allemaal hebt bereikt. Vergeet niet dat het Nederlands record nog altijd op zijn naam staat. 34,08 is een heel beste tijd.”
Natuurlijk kwam zijn laatste nog op topniveau schaatsende zoon uit het gezin van zes jongens maandag in de verste verte niet aan die prachtscore, overigens gereden op de Olympic Oval van Calgary. Niemand slaagde erin. Daar in Canada reed Ronald onlangs waarschijnlijk zijn laatste World Cup als een van de invallers voor het kleine leger landgenoten dat zich liever via een trainingskamp klaarstoomde voor dat altijd ‘beladen bloedbad van een OKT’. Het gebrek aan wedstrijdritme (veroorzaakt door een liesblessure van de Daikin NK Afstanden) was pijnlijk zichtbaar in zijn pogingen aan te haken bij de wereldelite. De eerste 500 meter leverde een negentiende plaats op en een tijd die op dat moment wel van de toevoeging ‘beste seizoenstijd’ werd voorzien. Voor wat die waard was. De tweede race was stukken beter, de klassering eveneens: negende in 34,79.
In de akelig lege Heerenveense hal deed Mulder het dus andersom. “Ik had de hoop er nog iets van te maken, want ik voelde me deze week best goed. Daarom reed ik ook twee keer de beste opening. De rest van de races bleek ik echter niet goed genoeg. Het was allemaal wat te stijf”, luidde de analyse die wonderbaarlijk goed aansloot bij de zienswijze van zijn oude heer. “Ronald heeft dit seizoen niet veel bijzondere tijden kunnen rijden, dus wat mag je er nog van verwachten? Er zijn door buitenlanders 33’ers op de klokken gebracht, waarbij ik steeds dacht: wat moeten wij Nederlanders nog te zoeken op de 500 meter? Ik ben heel eerlijk: de spanning voor dit toernooi was stukken minder dan in het verleden, al komt dat ook omdat we er toen steeds bij konden zijn. Dat maakt het allemaal heel anders.”
Vader Luud wacht af op de dingen die komen gaan. Hij bemoeit zich überhaupt niet met de hersenspinsels die vast door het hoofd tollen van zijn zoon. “Ronald moet het zelf beslissen, daar heeft hij mij niet bij nodig. Het zou prachtig zijn geweest om nog een keer te kunnen afreizen naar de Winterspelen. Dat zal niet meer gebeuren. Het zij zo. Zijn carrière blijft schitterend. Prachtig. Onvergetelijk. Ik heb alle tv-beelden van mijn kinderen opgenomen, daar kunnen we net zo goed van genieten in de toekomst.”
