In de gevoelswereld van dertiger Nuis moeten de hel en het paradijs naast elkaar liggen. Is ook wel logisch voor een kerel wiens (sport)leven afhangt van het balanceren op een stel smalle ijzers. De ene dag gaat dat beter dan de volgende, en zo is dat dan ook met de uitkomst van de races die hij rijdt. En die bepaalt dan weer of er kan worden gelachen of dat er een oceaan aan tranen ontstaat door…., in dit geval een net wat mindere rit.
Onnavolgbare Nuis. Dan heeft-ie zich net op meer dan geweldige wijze in de veilige zone gemanoeuvreerd voor de Winterspelen, dankzij de snelste tijd op de 1500 meter, maar blijkt de woede van woensdag nog steeds als een vulkaan op zijn gemoed te werken. Het liefst vuurt hij nu de meest vulgaire schuttingtaal af op zijn gehoor in de gang van Thialf waar de media naar de quotes van rijders en rijdsters graaien. Want die rottige 1000, man, wat zit die hem dwars. Tweehonderd meter na de finish van zijn zojuist gereden wedstrijd is er tijd geweest te genieten van de prestatie (1.43,85). Hij klopt Thomas Krol met eenhonderdste en de verrassend sterke Tijmen Snel die een persoonlijk record neerzet (1.45,16). Ondanks zijn derde plaats is hij nog lang niet verzekerd van een trip naar de Winterolympiade. Die matrix-nasleep houdt de gemoederen wel even bezig.
“Ik zei tegen mezelf: pik, lekker bezig, aan deze tijd kan alleen Thomas Krol nog komen", vertelt Nuis. "Op hetzelfde moment hoorde ik een ander stemmetje alweer vloeken en schelden. Kan er niets aan doen, het doet zoveel pijn wat er woensdag is gebeurd. Vier keer schaatste ik me in de voorbije World Cups op het podium, en dan precies in deze grijp ik ernaast. Dat voelde het laatste etmaal als de hel.”
Onnavolgbare Nuis. Waarom? Omdat weinigen erin slagen na een dergelijke zeperd (vierde, 0,11 te langzaam voor een olympisch startbewijs) uit de spreekwoordelijke dood op te staan en direct zo energiek het leven weer te hervatten, als de Leidenaar. Zeker wanneer je krijgt te horen hoe hij worstelend door de avond en de nacht voorafgaand aan de laatste 1500 meter lange strohalm, moed heeft proberen te verzamelen. Liggend op zijn hotelbed is er eindeloos gescrold op zijn mobieltje, heeft hij met aandacht alle verslagen van het aangekondigde bloedbad van de 1000 meter gelezen. Uiteraard, steeds dezelfde strekking: “Van de vier toppers die het uitmaakten, mocht er een niet. Ja, duh, dat ben ik dan. Waarom zou ik dat niet lezen?”, reageert hij op een vraag. “Ik lig in bed, kan niet slapen, dus wat zou ik anders moeten doen? Ik heb een lesje mindfulness opgezet van elf minuten. Meestal flikker ik na een paar minuten in slaap als ik daarnaar luister, maar deze keer heb ik zelfs het einde gehoord.”
Het is, kortom, een beroerd urenlang intermezzo geweest ter voorbereiding op de clash van de slotdag. “Wat me wel heeft gesterkt, zijn de berichtjes die ik binnenkreeg. Gaat het schaatsen goed, dan ontvang ik er zomaar honderd tot honderdvijftig. Na de 1000 waren het er misschien vijftig. Die kan ik meer waarderen, omdat het merendeel afkomstig is van mensen die weten hoe het voelt als je aan de verkeerde kant van de streep finisht."
"Vandaag stuurde Ireen (Wüst) me nog een app waar ik veel aan heb gehad. Is zo mooi hè, hoe zij een 1500 kan schaatsen. Handjes op de rug doet ze alsof ze nog drie rondjes moet en dan hup, plotseling, houdt ze op, want dan is de rit voorbij. Ik ben altijd net wat vroeger klaar, zo in de laatste bocht of zo, dan begin ik heen en weer te gaan (hij sluit zijn ogen en maakt een zwalkende beweging) tot ik er eindelijk ben. Maar in de rit vandaag heb ik net als Ireen mijn handen op de rug gehouden. Dat ging heerlijk. Ik kon gewoon doorrijden tot het einde! Moet ik blijven doen voortaan…”
Hij zegt tot slot dat hij blij is mee te mogen naar de Spelen. “Het doel was mijn twee gouden plakken te verdedigen. Dat kan niet en daar baal ik enorm van. Het goede nieuws is dat ik Thomas Krol (deze winter de beste Nederlander op de middellange afstanden, red.) te pakken heb gekregen, en in een tijd die internationaal meetelt. Ik weet dat het sneller moet. Dat kan hoor, daar moet ik nu kneiterhard voor trainen totdat we afreizen naar China. Heb er zin in. En, gelukkig weer, wat meer vertrouwen.”
