Dat doen Antoinette de Jong, de winnares van de adembenemend spannende 1500 meter voor de vrouwen, de nooit versagende Ireen Wüst en de vrolijke spring-in-t’-veld van het spul, Marijke Groenewoud dan ook. “Dit is het mooist denkbare scenario”, zegt een dolgelukkige, maar ingetogen pratende De Jong die als de snelste Nederlandse vrouw van dit seizoen op dit nummer haar reputatie heeft bevestigd. In de slotrit (1.53,62) is ze er harkend met haar welbekende vechtlust en een flinke dosis krachtpatserij in geslaagd iedereen voor te blijven. Al zeker van twee starts tijdens de komende Spelen op Chinees ijs (1000 meter en drie kilometer) voegt ze er een derde ticket aan toe. Fijn voor haar, eindeloos veel gaver voor haar jongere zus Michelle (derde op de 500 meter) die door het ingewikkelde rekensysteem van de selectiecommissie nog op de schopstoel zit.
Het uitzicht op de reis van haar leven is aanzienlijk verbeterd, dankzij Antoinette. “Ik gun het haar zo, niet in de laatste plaats omdat Michelle er ongelooflijk hard voor werkt. In 2014 was ze op de Spelen, supporterend voor mij. Vier jaar later kon ze er niet bij zijn omdat ze een NK voor junioren moest rijden. Dan is het toch geweldig dat we nu samen die trip mogen maken?”, meent ze uit de grond van haar hart.
De Jong lijkt bijna te vergeten dat ze wederom een knappe prestatie heeft geleverd, zo vol is ze van de ‘vriendendienst’ waar ze op heeft zitten vlassen na het tranendal eerder deze week. Ter opfrissing: door de tweede plaats die ze pakte op de 1000 meter van zondag was ze er mede debet aan dat Michelle wegzakte uit de top-3 en zo de eerste kans op de Spelen in rook zag opgaan. Het deed de snel geëmotioneerde De Jong in huilen uitbarsten, al realiseerde ze zich dat ze er niet veel aan kon doen.
Iemand die als geen ander weet dat je het maar het best plaatsen op eigen kracht moet verdienen, is de 35-jarige Ireen Wüst. De geboren Brabantse trekt al baantjes op het hoogste niveau sinds 2005 en doet dat dus ook elke vier jaar als de olympische beweging weer ergens ter wereld de tenten heeft opgeslagen. Met oogverblindend succes: of ze nou in Turijn, Vancouver, Sotsji of Pyeongchang op de startlijn heeft gestaan, alle keren dat ze de schaatsmijl betwistte, is haar een medaille omgehangen.
“Die mogelijkheid krijg ik nu weer, voor de vijfde keer op een rij. Daarom ben ik ontzettend blij en opgelucht dat ik erbij ben straks. Iedereen verwacht het van me dat ik elke keer deze strijd overleef. Ik zelf ook wel, maar ik moet het karwei eerst zien te klaren. De 1500 is mijn lievelingsnummer, dan is logisch dat ik de gouden medaille die ik in Pyeongchang won graag wil verdedigen. Gisteren - toen ik races uit het verleden terugkeek die goed zijn verlopen – realiseerde ik me trouwens dat ik tijdens de vorige vier Spelen steeds prijs had met mijn 1500 meters. Het zou zuur zijn geweest, mocht ik deze keer buiten de boot zijn gevallen”, aldus de recordkampioene van Team Reggeborgh die als tweede is gefinisht, 0,26 achter De Jong (1.53,88). “Dit is de laatste kans voor me op deelname.”
“Ja, en voor mij de eerste keer”, merkt de hoogblonde Marijke Groenewoud (22) op, die met 1.53,99 een dik persoonlijk record heeft geschaatst. “Dat moest ook wel om in aanmerking te komen voor plaatsing.” Ze heeft tegelijkertijd een prima uitgangspositie gecreëerd voor zichzelf om over een goede maand bovendien als tweede rijdster te kunnen meedoen aan de mass start.
Groenewoud kan trots zijn, zeker gezien de ietwat krakkemikkige voorbereiding op dit OKT. “Ik keerde terug van de World Cup in Salt Lake City met corona. Dat betekende tien dagen quarantaine, en terwijl mijn ploeg (Team Zaanlander) in Inzell de laatste plooien glad trok, heb ik thuis gezeten, met als enige training dagelijks een uurtje Tacxen. Niet ideaal, maar ik was al blij dat ik iets kon doen totdat ik van de GGD weer naar buiten mocht. Een week geleden stond ik pas weer voor het eerst op het ijs. Dat is voldoende gebleken. Van paniek is geen sprake geweest hoor”, voegt ze direct aan toe. “Je moet in zo’n situatie gewoon rustig blijven en dat kan ik wel.”
Op haar 1000 meter kreeg ze al in de gaten dat het lichaam keurig in de pas liep met haar torenhoge ambities. “Ik reed twee sterke rondjes. Als ik er op de 1500 nog een aan toevoeg, kan ik een eind geraken. Nou, dat hebben we gezien, hè. Ik had er alle vertrouwen in”, is de triomfantelijke conclusie van de wereldkampioene op de mass start. “Het afgelopen jaar was door alle coronabeperkingen geen leuk jaar. Maar voor mij een topjaar. Veel anders kan ik er niet van maken”, besluit ze grinnikend.
