Na de Olympische Spelen heb ik …
"Mijn studie Farmaceutische Wetenschappen weer opgepakt. Het zat al in de planning om na de Spelen aan mijn bachelorproject te beginnen. Ik heb nog even getwijfeld of ik het wel zou doen, maar omdat er zoveel op mij afkwam, vond ik het juist wel lekker om even met school bezig te zijn. Ik heb drie maanden in het laboratorium op de VU in Amsterdam gezeten. De eerste week liep ik daar echt als schaatsster rond en moest ik iedereen mijn verhaal vertellen en mijn medaille laten zien. Daarna was ik gewoon een studente die met haar bachelorproject bezig was. Ik vond het fijn om mijn tijd daaraan te besteden.
Toch waren die drie maanden ook best pittig. Ik zat iedere dag van half 9 's ochtends tot 18 uur 's avonds in het lab. Als ik dan thuiskwam, moest ik snel eten zodat ik ’s avonds nog kon trainen. Dat heeft best veel energie gekost. Ik had bovendien nog geen team en moest op zoek naar een sponsor. Remmelt (Eldering - coach, red.) vertrok naar Canada, waardoor ik mijn eigen schema's zelf ging verzinnen. Mijn bachelorproject heb ik ondertussen af, maar ik moet nog drie vakken halen om helemaal klaar te zijn. Ik vind mijn toekomst belangrijk en daarom hoop ik dat ik het aan het eind van het schooljaar (ergens in augustus) afgerond heb, zodat ik me vanaf volgend jaar volledig kan focussen op het schaatsen."
Als ik terugdenk aan de Olympische Spelen, word ik …
"Wel blij. Ik vind het nog altijd ongelooflijk dat ik olympisch kampioen ben, maar aan de andere kant ben ik ook nog steeds niet heel erg fan van mezelf. Natuurlijk ben ik trots op wat ik gepresteerd heb, maar ik schreeuw dat niet van de daken. Het moment waar ik het eerst aan terugdenk, is het moment dat Remmelt mij optilde toen duidelijk was dat ik gewonnen had. We hebben samen het hele traject doorlopen, alles samen beleefd. Hij is weliswaar maar één jaar mijn coach geweest, maar ik had het met niemand anders willen meemaken. Ik ben hem heel dankbaar."
Toen ik de gouden medaille omgehangen kreeg, dacht ik …
"Hoe gaaf en bijzonder zoiets is. En ik dacht aan m'n vader die thuis zat (hij bleef thuis omdat hij de lange vliegreis niet zag zitten, red.). M'n moeder, zusje en andere familieleden waren er wel, zij stonden vooraan bij de Medal Plaza. Op dat podium kwam ik echt een beetje tot zen en ging ik nadenken over de mooie dingen in het leven en hoe dankbaar ik ben voor m'n ouders. Zij hebben me altijd gesteund, zowel financieel als mentaal."
Mijn nieuwe status zorgt ervoor dat ik …
"Herkend word. Ik vind het nog steeds raar en moet er echt nog aan wennen. Zelfs als ik in normale kleding ben, willen mensen met me op de foto. Ik wil graag over blijven komen zoals ik ben en zoals ik tot nu toe heb laten zien in de media. Dat is echt zoals ik ben en dat beeld wil ik graag zo houden. Ik probeer tegen iedereen netjes en positief te zijn. Ik krijg veel verzoekjes van mensen of ik dit wil doen en dat wil doen. Gelukkig heb ik na de Spelen een manager gekregen die me daarbij helpt en op mensen reageert. Ik vind het zelf namelijk lastig om nee te zeggen en mensen te moeten teleurstellen."
Het voordeel van bekend zijn, is …
"Dat je met mensen in aanraking komt die je anders nooit zou ontmoeten, dat je op plekken komt waar je anders niet gekomen zou zijn en dat je voor dingen wordt gevraagd waar je anders nooit voor gevraagd zou worden. Je verbreedt je hele wereld en bouwt connecties voor later op. Zo heb ik onlangs praatjes mogen houden bij farmaceutische bedrijven. Ik vind het leuk om nieuwe dingen te leren in het leven. Ik had nooit gedacht dat het bekend zijn zo zou zijn. Ja, ik ben liever olympisch kampioen en bekend dan dat ik niet bekend was en ook geen olympisch kampioen. Het is het wel allemaal waard."