Marwin, Kim en Dyon Talsma zijn drie totaal verschillende jongeren. Terwijl Marwin heel rustig is en vooral zijn eigen ding doet, is Kim juist extrovert en laat aan iedereen zien dat ze eraan komt. "Als ze een probleem heeft dan weet de hele wereld dat", vertelt Helma Regts, haar moeder. "Maar als ze vrolijk is, dan merkt iedereen dat ook. Dyon zit weer meer tussen Marwin en Kim in. Aan de ene kant vertelt hij graag, maar er zijn ook veel dingen die hij voor zichzelf houdt."
"Ik heb drie verschillende kinderen. Qua karakter, maar ook qua motorische vaardigheden. Het schaatsen komt Kim gemakkelijker aanwaaien dan Marwin, die er harder voor moet werken. Maar ze hebben één ding gemeen: ze willen allemaal naar de top van het schaatsen toe. En dat zal ze misschien niet alle drie lukken en het zal niet gemakkelijk gaan. Als gezin doen we er echter wel alles aan om dat te faciliteren."
Haar dochter knikt. Samen met haar jongste broertje Dyon woont zij 's winters op een grote motorboot, die haar ouders in de haven van Groningen hebben neergelegd. Zo zijn zij en Dyon in staat om alle schaatstrainingen van het RTC Noord (voorheen iSkate) te volgen. "Marwin schaatst op een hoger niveau dan ik en ik probeer hem te volgen", stelt Kim. "Hij maakt het pad voor mij vrij. Hij heeft alles al een keer beleefd en ik kijk tegen hem op. Hij doet zoveel voor zijn sport. Hij drinkt niet en gaat gedisciplineerd met zijn sport om. Daar heb ik veel respect voor."
In haar prille schaatscarrière heeft ze al veel van haar oudere broer geleerd. Haar moeder bracht haar de technische vaardigheden bij, maar haar grote broer leerde haar hoe ze met wedstrijdspanning om moet gaan. "Hij helpt me om bij de toernooien rustig te blijven. Om, ook als het stadion helemaal vol zit, toch het beste uit jezelf te halen. Die tips geef ik weer door aan mijn jonge broertje, die nu aan het grote werk begint te ruiken."
Groeispurt
Vanaf jongs af aan gingen de Talsma's naar de ijsbaan toe. Vanuit het Friese Grou waren ze zo in Heerenveen te vinden, waar Kim en Dyon al vanaf hun zesde over het ijs van Thialf heen krabbelden. "Marwin zat al op jeugdschaatsen en Kim en Dyon wilden mee", legt hun moeder uit. "Met hun zes jaar waren ze eigenlijk nog te jong, maar omdat ze motorisch wel goed waren, mochten ze toch meedoen. Ze hadden natuurlijk ook hun eigen trainers, maar in technisch opzicht heb ik ze vanaf de zijlijn wel bijgespijkerd. Bij de jeugd is de techniek zo belangrijk. Daar moet je je wel op focussen."
"Dyon heeft het de afgelopen twee jaar wel zwaar gehad. Hij is in twee jaar bijna 25 centimeter gegroeid, dus zijn coördinatie ging alle kanten op. Ik ben in die periode bijna wekelijks met hem het ijs op gegaan en heb geprobeerd hem in de schaatshoeken te drukken. Technisch was hij het echt even kwijt en dan doen we er samen alles aan om zijn techniek weer in het gareel te krijgen."
Marwin knikt instemmend. "Mijn moeder heeft mij technisch goed leren schaatsen. Als ik een wedstrijd rijd, dan kijk ik ook altijd even waar zij zit. Eén blik is al genoeg, dan weet ik hoe het zit. Na de wedstrijd bespreken we de races vaak nog na of kijken we naar de filmpjes van het schaatsen. Ik kan met mijn moeder alles over mijn sport bespreken. Mijn vader slijpt mijn schaatsen, maar hij houdt meer van zeilen en is veel op het water te vinden."
Olympische Spelen
Na zijn zilveren medaille op het WK voor junioren en zijn gouden plak op de vijf kilometer bij het NK junioren probeert Marwin nu de stap te maken naar de senioren. Hij doet aardig mee en werd bij de het kwalificatietoernooi voor de wereldbekerwedstrijden afgelopen weekend tiende op de vijf kilometer en elfde op tien kilometer.
"Daar baalde ik van", stelt hij. "Ik had er meer van gehoopt, maar het liep nog niet zoals ik wilde. Ik kon niet in mijn slag komen en ik kom nog wat kracht te kort. Vorig jaar heb ik bij Jillert Anema te weinig aan krachttraining gedaan en dat merk ik nu. Fysiek moet ik nog wat sterker worden voordat ik de slag met de grote mannen aan kan. Ik weet dat ik hard kan schaatsen, maar het moet er wel uitkomen."
Aan zijn steun van thuis ligt het niet. Met de aanmoedigingen van zijn broertje en zusje én de mentale begeleiding van zijn moeder lijkt Marwin alle papieren in huis te hebben om een topschaatser te worden. "Ik werk nu naar de NK Afstanden toe, maar mijn uiteindelijke doel zijn de Olympische Spelen. Daar hoop ik ooit te schitteren. Nu wil ik vooral hard trainen en leren van de schaatsers om me heen. Zo kan ik een nog betere en professionelere schaatser worden."
Dit is een verhaal in een reeks van twaalf waarin TeamNL de schaatsfan dichter bij de (olympische) schaatsers wil brengen. Lees hier de andere verhalen in de serie:
Jorrit Bergsma: 'Ineens was Brent daar'