De 1.13,24 was niet alleen goed voor het baanrecord, maar het betekende ook een wereldrecord op een laaglandbaan. En alsof dat nog niet genoeg was, verbeterde Bowe ook nog eens de snelst gereden tijd op zeeniveau. De oude snelste tijd stond op naam van Jorien ter Mors, die afgelopen februari met 1.13,56 in Gangneung olympisch kampioen werd. "Op dit moment kan ik niet blijer zijn", vertelde een opgetogen Bowe in de mixed zone.
Vervolgens, hardop lachend en in vloeiend Nederlands: "Ik houd van winnen in Thialf." Terugkijkend op de race – Bowe startte in de achtste rit tegen Miho Takagi – kon ze zich weinig fouten herinneren. Sterker nog, alle slagen waren naar eigen zeggen raak. "Het was een geweldige rit en ik had de perfecte loting. Ik kon op het laatste rechte stuk jagen op Miho en dat maakt op de 1000 meter een wereld van verschil."
Bowe noteerde op zaterdag al twee podiumplekken. Op de 1500 meter eindigde ze achter de indrukwekkende Ireen Wüst als tweede en op de 500 meter hoefde ze alleen Nao Kodaira en Vanessa Herzog voor zich te dulden. "Normaal gesproken komt het dan samen op de 1000 meter. Dat was nu ook het geval", aldus Bowe, die bij de eerste World Cups in Japan en Polen al negen medailles bemachtigde (waarvan twee keer goud).
Tegenslagen
Maar hoe vanzelfsprekend die prestaties van de laatste weken ook lijken, zo anders was dat de laatste jaren. Bowe kreeg in de zomer van 2016 een fikse tegenslag te verwerken. Tijdens een potje ijshockey kwam ze in aanraking met een ploeggenoot en liep daarbij een hersenschudding op. Ze zette noodgedwongen vroegtijdig een punt achter het seizoen, maar de klachten verdwenen aanvankelijk niet.
Vorig jaar zei ze daarover: "Na mijn hersenschudding heb ik veel gezondheidsklachten gehad, zo kreeg ik van de artsen te horen dat ik het Posturale Orthostatische Tachycardie Syndroom (POTS) had. Daardoor had mijn lichaam moeite om mijn bloeddruk onder controle te houden. Op sommige momenten kon ik niet eens tien minuten buiten wandelen, omdat mijn hartslag opeens 140 was en ik het gevoel kreeg dat ik flauw ging vallen."
Even dacht ze zelfs dat haar carrière ten einde was, maar vorig seizoen ging het stapje voor stapje beter. Ze keerde terug in de World Cup-cyclus, nam deel aan de grote toernooien, maar van haar oude niveau was ze nog ver verwijderd. "Terugkomen op niveau was toch niet zo makkelijk als ik had gedacht", gaf Bowe zondag in Thialf toe. "Voor die periode had ik nooit tegenslagen gehad en kwam alles relatief makkelijk voor me. Pas als je zoiets meemaakt, leer je waarderen hoe zwaar de sport is."