Het zijn de drie dames die elkaar het hele toernooi in de greep houden en het publiek mooie wedstrijden bezorgen. Kamminga was van plan om juist in het begin toe te slaan. “Maar op een gegeven moment reden vier dames weg en kostte het me zoveel kracht om terug te komen, dat ik helemaal kapot ging. Op dat moment stond Lollobridiga al te ver voor en heb ik er alles aan gedaan in ieder geval nog zilver te winnen.” Dat deed ze door de laatste twee sprints te winnen, waarmee ze Tas nog van het zilver afhield.
Het was wel een aparte gewaarwording, zo vroeg in de ochtend één van de zwaarst mogelijk afstanden te rijden. “Mijn hart zit nog steeds in mijn keel, het was geen pretje.” Vanmorgen om 6.00 uur ging de wekker. “Ik heb er expres voor gekozen om niet al om 5.00 uur eruit te gaan ofzo, maar ook wat rust te pakken. Ik ben al best moe.”
Wellicht dat dit uurtje slaap haar de dag door gaat helpen. Over een uur rijdt ze alweer de relay en vanmiddag om 12.00 uur start de marathon. “Het is best wel een extreem programma ja. Maar gelukkig geldt dat voor iedereen.”
Lees alles over de EK inline-skaten op onze speciale pagina.