Het is een dag na het succesvolle EK. Welk gevoel overheerst?
Otter: “Dat we echt een mooi toernooi hebben neergezet. De schaatsers, maar ook de organisatie en de KNSB. Alle partijen hebben het beste van zichzelf laten zien. Ik merk veel enthousiasme bij mensen in mijn omgeving. Tijdens wedstrijden kijk ik niet naar media en twitter, maar dat heb ik vanmorgen wel gedaan en dan denk ik: potverdikkeme, dat hebben we toch mooi voor elkaar.”
Knegt nam het initiatief in zijn races. Was dit een titel uit vertrouwen?
“Zo zou je het wel kunnen stellen ja. Sjinkie heeft een prachtige serie neergezet. Als je je na drie afstanden Europees kampioen kan noemen, dan heb je echt een stempel gedrukt op dit EK. In een toernooi waarin je Viktor An, de grote man in onze sport, tot twee keer toe geen kans geeft.”
“Je kan bijna zeggen dat An op zijn knieën is gegaan voor Sjinkie. Op die 1000 meter probeerde hij alles, maar het lukt niet. Daar kan Sjinkie heel trots op zijn. Je kan voor hem ook praten over een kentering in zijn manier van schaatsen. Dat komt allemaal uit vertrouwen.”
Wat betekent dit voor het WK?
“Het mooie met topsport is dat de revanchegevoelens bij An en Rusland natuurlijk giga groot zijn. In Moskou zal hij moeten bewijzen dat hij wél de beste is. Sjinkie zal naar het WK gaan om te laten zien dat hij ook daar een topper is. De hele shorttrackwereld heeft deze strijd gevolgd, daar ben ik van overtuigd.”
“Sjinkie is de enige rijder die dit jaar op alle afstanden wereldbekermedailles heeft gescoord, maar er komen straks nog wel een paar topschaatsers bij. Dat maakt de strijd mooi. Het kan best zo zijn dat je daar niet alle finales haalt, of dat wel doet en nog niet op het eindpodium staat.”
Is de kater van het missen van het relaygoud inmiddels weggespoeld?
“Weet je wat het is met topsport? Je kan alleen maar genieten van mooie momenten als je ook de mindere meemaakt. Genieten van honderd keer winnen wordt routine. En routine is dodelijk. Je kan meer genieten van het onverwachtse zilver van de vrouwen, Sjinkie die wint en de individuele medailles van de andere jongens als ook een keer iets niet gewonnen wordt waar je ongelofelijk van baalt. Dat maakt de overwinning des te zoeter.”
Als regerend wereldkampioen moesten jullie op de aflossing genoegen nemen met het brons. Knegt oogde minder sterk dan anders.
“Dat is het allermoeilijkste van shorttracker zijn. Je moet het gelijk los kunnen laten. Hij heeft toch die euforie van die overwinning. En vergis je niet, misschien uit hij die druk niet, maar het kan natuurlijk niet zo zijn dat de titanenstrijd tussen An en Knegt die opgeworpen wordt geen invloed op hem heeft.”
“Natuurlijk voelt hij dat. Hij voelt ook dat het hele stadion daar voor hem is. Als je het dan haalt, komt er een klein beetje ontspanning. Dan moet je weer opbouwen. Dat is verdomd moeilijk in onze sport. Die finales volgen elkaar zo snel op.”
Was dit EK in eigen huis het kantelpunt waarop je vooraf hoopte?
“Dat kan je natuurlijk pas achteraf bepalen. Maar als ik in mijn glazen bol kijk, dan zie ik het vierde weekend van januari 2015 als ‘tipping point’ in de sport shorttrack. Vanaf nu komt er op clubniveau meer aandacht voor de sport. Er zullen meer mensen zijn binnen zo’n club, die vinden dat er beter technisch kader moet komen, meer kinderen zullen zich melden als shorttrackertjes.”
“Op lokaal niveau wat meer sponsoren voor de clubs, op nationaal niveau een sponsor binnenhalen en we zien het enthousiasme van de media. Wat we goed doen is dat ze het spektakel van onze sport en de spanning die de sport brengt zien. Dat zijn dingen die ervoor moeten zorgen dat we in 2022 één van de ‘powerhouses’ zijn in het shorttrackschaatsen. Zo lang heb je wel nodig, dat lukt niet in drie jaar. Daar heb je een schaatsgeneratie voor nodig.”
Lees alles over het ISU EK shorttrack op onze speciale pagina