Vergeer rijdt al vijf jaar marathons op het hoogste niveau, waarvan de laatste drie jaar voor de formatie van nu Haardhout.com. In al die jaren reikte ze één keer tot het podium. ’’Drie jaar geleden werd ik een keer derde’’, herinnert ze zich. Daarna kende ze twee jaren vol tegenslag. ’’Blessures. Eerst een zweepslag in m’n kuit, en vorig jaar een operatie.’’
Maar dat was de 27-jarige schaatsster op slag vergeten op deze doordeweekse avond in Dronten. Opeens stond ze stralend op de hoogste trede van het podium. ’’Dat had ik vanmiddag ook niet verwacht toen ik gewoon nog hard aan het werk was.’’ Want Vergeer draait gewoon veertig uur per week als portofoliomanager en werkt daarnaast haar trainingen af. ’’Dat is best pittig, ja. Het is vol te houden door goed op jezelf te letten, goed eten en rust nemen. Maar zo’n succes als dit is wel een heel mooie beloning voor alle inspanningen.’’
Zelf verdiend
Een beloning die Vergeer helemaal zelf verdiende. Waar de koers in Dronten – geen cupwedstrijd en daarom zonder tussensprints – aanvankelijk nog wel levendig was, ging die in het slot vanaf het moment dat er drie vrouwen wegreden. Eerst de actieve Pien Keulstra en Hendriks, waarna Vergeer zich daar later bijvoegde. ’’Ik zag ze gaan en wilde mee. Ik reed er eigenlijk makkelijk naartoe en kon vervolgens eenvoudig mee’’, vertelde Vergeer.
Dat bevestigde voor de rijdster uit Oudewater wat ze al dacht te voelen. ’’Ik was sterk vandaag, voelde me goed.’’ Dat diende zich de laatste weken al aan. ’’De zomer is goed geweest, ik ben fit en ik reed goed. Al een paar keer finishte ik kort en de laatste pelotonsprints werd ik derde en tweede. Dat gaf me het gevoel het podium er misschien wel in kon zitten als ik een keer met de goede meiden weg was. Dat gebeurde vandaag. En dan is het niet eens gewoon podium, maar zelfs de hoogste trede. Ongelooflijk.’’
In de laatste ronden kreeg het drietal nog wel gezelschap van Langeland, Birgit Witte en Aggie Walsma. Van dat trio vreesde Vergeer de geroutineerde Langeland het meest, en daarnaast ook Hendriks. Terechte vrees, zo bleek, want precies dat waren de rivalen in de sprint. ’’Maar ik kwam goed uit de laatste bocht en kon het gelukkig houden tot aan de streep.’’
Hendriks
Hendriks had ook bloemen in haar handen, maar zij was iets minder enthousiast. De rijdster van MS/OC leek een favoriete voor de winst, maar net terug na een blessure had Hendriks nog niet het vertrouwen, vertelde ze. ’’Ik durfde nog niet zo goed, had het idee dat ik misschien nog niet goed genoeg was. En sowieso was ik te laat. Ik kwam te ver van achteren.’’
De lach was er wel bij de nummer twee, Langeland, die ook dit seizoen terugkeerde in het peloton. Niet na blessureleed, wel na een zwangerschap. De kersverse moeder was zelf misschien wel het meest verbaasd over haar tweede plaats. ’’Wie had dat gedacht hè? Dit is natuurlijk wel hartstikke mooi.’’ Langeland gaf ook meteen een boodschap af. Er moet weer serieus rekening worden gehouden met het vaatje buskruit uit Bedum.