Hij heeft er de tijd voor genomen. Alles overwogen. Goed en vooral lang nagedacht. Overlegd met zijn vriendin, ouders, zussen. Het is geen kwestie geweest van ‘over een nacht ijs’. “Het is nooit makkelijk te besluiten ermee te stoppen. Ik trainde eind 2022 weer, een week of wat nadat ik was teruggekomen van het wereldkampioenschap in Argentinië. De winter is voor mij altijd een moeilijke periode in Nederland. November, december, januari, ik trek dat niet zo goed met het weer. Daar ligt het ook een beetje aan. Maar ik heb er nog een paar redenen voor. Financieel is inlineskaten een moeilijke sport, want je bent er veel geld aan kwijt. Al m’n spaarcenten zijn onderhand op. Daar heb ik geen spijt van, ’t is me het allemaal waard geweest en heb veel bereikt”, legt de Fries uit.
“Als ik nog meer uit het skaten zou willen halen, zou ik naar het buitenland moeten gaan. In Nederland is het geen kwestie dat het aan faciliteiten ontbreekt vanuit de KNSB. Ook als die er zijn, heb ik nog geen ploeggenoten met wie ik kan optrekken. Want welke jongens skeeleren er nou gedurende de wintermaanden? Van mijn niveau kom je niet eens aan een handjevol, dus sta je er ook alleen voor, ondanks dat er een trainingsgroepje was van enkele jeugdrijders en een coach. Daar hoef ik het niet meer voor te doen.”
'Crispijn kon me altijd helemaal slopen. Heerlijk!'
Als er iemand is die Ruurd Dijkstra bij het ‘scheiden van de markt’ in het bijzonder wil noemen, is het Crispijn Ariëns. De marathonschaatser van Reggeborgh behoorde even tot de nationale inlineskate-selectie en in die hoedanigheid hadden de twee veel met elkaar te maken. “Wat heeft die man me altijd heerlijk kunnen slopen in de trainingen. Daar heb ik enorm van kunnen genieten. Vooral de laatste jaren heb ik die momenten erg gemist”, zegt de afgezwaaide inlineskater uit Nijeholtwolde.
Ariëns, drie jaar ouder dan Dijkstra, is verbaasd te horen dat zijn maat van weleer is gestopt. “Oh,ik meende juist dat Ruurd nog een keer alles op het skeeleren wilde zetten. Leuk dat hij me zo complimenteert voor die mooie periode, want zo heb ik dat ook ervaren. Ik liep qua leeftijd een paar jaar voor op hem, we waren beiden langeafstandsspecialisten en er was een tijd dat we elke dag samen erop uittrokken. Trainen tot de stukken eraf vlogen, en zo maakten we elkaar beter. Alle dagen gingen we tot het gaatje. Prachtig man. Ruurd was een harde werker, wat dat betreft kon ik mezelf in hem herkennen. Hij heeft een mooie carrière gehad.”
De enige van gelijkwaardig niveau met wie hij in december in Heerveen zijn rondjes reed, was Rémon Kwant. Die verblijft echter sinds vorige week in Italië om met wereldtopper Duccio Marsili zijn seizoen voor te bereiden. “Aan hem heb ik veel gehad. Rémon is altijd een vaste waarde geweest in de selectie, maar hij is en blijft een sprinter. Voor snelheidstrainingen kon ik hem prima gebruiken; voor de rest moest ik alles zelf doen. De laatste jaren was ik een eenling op de Europese kampioenschappen. Er waren wel jongere rijders met wie ik niet echt een klik had. Moet ook zeggen dat ik moeite heb met de mentaliteit van de jeugd. Ik was bang dat ik door nog een jaar door te gaan het plezier volledig zou kwijtraken. Dat wilde ik niet laten gebeuren.”
“Ben ik reëel naar mezelf: ik heb veel mooie prestaties behaald, maar je kon mij geen winnaar noemen. Als ik een heel sterke dag beleefde, trok ik er nog een keer een zevende plaats uit. Ik denk dat er niet veel meer in zou hebben gezeten. Het is tijd voor nieuwe uitdagingen. Het komend jaar wil ik uitzoeken wat ik wil. Op sportief niveau mik ik op hardlopen, om aan marathons mee te doen op recreatief niveau. Sporten hoort bij mijn leven”, aldus Dijkstra, voor wie de juniorentitel op de puntenkoers in 2011 zijn hoogtepunt is. “Ook de bronzen EK-medaille van de puntenkoers in Oostende (2018) behoort tot zijn memorabele optredens, met – hoe vreemd dat moge klinken – de vijfde plaats tijdens de bloedstollende afvalrace op het vliegveld van L’Aquila in 2022, als onderdeel van het EK. Bart Swings won die show.
“Een van mijn beste wedstrijden ooit, als je ziet wie er voor me eindigde, maar zeker degenen die ik achter me kon houden. Dat resultaat zorgde ervoor dat ik het eerste, tegenvallende deel van mijn EK, op de piste kon vergeten.” Hij verdiende er overigens zijn reis naar het WK mee, bij nader inzien het slotstuk van een ruim tienjarige episode op wieltjes.