"Ik zat zo in de flow, ik dacht: ik hoef nog maar één rondje, snel aanzetten!", zegt de jongste junioren-wereldkampioene Allround ooit, nog bruisend van de adrenaline, over haar afsluitende 3 kilometer. "Ik had een dik pr met vier seconden." Het was het gevoel dat ze vanaf het eerste moment te pakken had, toen ze op de voor haar altijd lastige 500 meter het toernooi met een zilveren medaille opende.
Ze wilde het ook, wist dat het kon na haar voortreffelijke NK in Groningen, waar ze Jade Groenewoud, de wereldkampioene van vorig jaar, versloeg. "Het was niet onmogelijk", besefte ze zich. En ze had ook iets recht te zetten, vindt ze zelf, na het junioren-WK Shorttrack in Dresden, waar ze geen enkele prijs pakte. En dat is niet waar ze de baan voor opgaat. "Ik wilde wel naar huis gaan met iets. Het shorttrack is zogezegd waardeloos verlopen, ik wilde dat het anders verliep. Ik had het idee van: ik wil wel even wat gaan halen nu."
Die flow, die fantastische vibe die ze op de openingsafstand voelde, zette ze door op de volgende afstanden. "De 1500 meter zat ik in de laatste rit en zag dat iedereen rond de 2 minuten reed. Toen dacht ik: dat moet ik gewoon halen. Tijdens de race was ik een beetje aan het luisteren welke rondetijden ik had. Ik zit goed, ik zit goed, nu doorrijden. Finishen, finishen, dacht ik. Dan kom je over de finish en zit je er dik onder. Dat geeft zo’n goed gevoel."
Bij de mannen wist Tim Prins op de 1000 meter een zilveren medaille te veroveren achter de onnavolgbare Jordan Stolz. Wat Prins niet lukte, kreeg Remco Stam wel voor elkaar: hij versloeg de Amerikaan. Op de 5 kilometer bleef hij Stolz nipt voor, maar moest zijn meerdere erkennen in een ander fenomeen: Sigurd Henriksen was een klasse apart en finishte in een tijd van 6.15.30. Daarmee verwees de Noor onze landgenoot met bijna 11 seconden naar de tweede plek.
"Ik heb super support gehad van de teammaten en de staf die mee was", benadrukt ze. "Ik heb het superleuk met die meiden, dat draagt echt wel bij. Dat ik met een goed gevoel naar de baan ga, met goede support, met goede steun." Wat ook hielp was de aanwezigheid van haar ouders, van haar zus Luna en haar vriend Mike, van haar broer die op de livestream meekeek. "Ze miste haar broer", vertelt moeder Bellina over Jayden Daleman, die eerder bij Feyenoord voetbalde en weet wat topsport is. "Ze had het fijn gevonden als hij er ook was geweest. Maar dikke tranen hoor, ook bij hem."
Die support kreeg Angel ook van haar teammaatje Jade Groenewoud, die de wereldtitel aan haar moest afstaan. "Het is bizar hoe hard ze dit weekend heeft gereden. Ik vind het gewoon heel knap. Je ziet dat ze de flow te pakken heeft, ze rijdt gewoon hele snelle tijden", zegt Groenewoud vol bewondering. Zelf kan ze naar eigen zeggen 'nog niet heel blij te zijn' over haar bronzen plak in het eindklassement. "Ik heb gewoon vier prima ritten gereden en dan is het jammer dat het niet genoeg is."
Voor Jade Groenewoud ligt er morgen op de ploegenachtervolging wellicht nog goud in het verschiet, als ze op dat onderdeel aantreedt. Natuurlijk met Angel, die nog lang niet verzadigd is en dat goede gevoel nog wel even vast wil houden. "Ik hoop dat het morgen ook zo gaat", zegt ze gretig. "Dan heb ik nog drie onderdelen te gaan", zegt ze, doelend op die ploegenachtervolging, maar ook op de teamsprint én de mass start. "Ik ga gewoon lekker rijden en ik zie het wel."