Dan kun je wel schaatsTsjech worden, maar hoe kom je dan zonder budget op al die buitenlandse ijsbanen? Erik Bouwman hoefde niet lang na te denken. Bij het Gewest Groningen kon men gedurende de jaren negentig terugvallen op de gulle Bert ten Hove, die er met zijn bedrijf VPZ voor zorgde dat de schaatsende jeugd weinig tekort kwam. Bouwman zocht de directeur eens op, legde uit wat de bedoeling was en na een gesprek kon hij zijn reisplanning maken: de meeste kosten waren gedekt.
“Het gebeurde meer dan eens dat ik aan de andere kant van de wereld zat en het geld op was, omdat ik wat zaken verkeerd had berekend. Dan belde ik Bert op. ‘Oh, geen probleem, wacht even’, riep hij door de telefoon, en binnen een uur was er weer wat gestort op mijn rekening. Zo typerend voor de man”, aldus Bouwman, die zich ook nog herinnert hoe Ten Hove de schaatsende tieners met ambitie te hulp schoot om ook tijdens de herfstvakanties het ijs op te mogen in Inzell.
“Daar trainden alle landen, het was er een drukte van belang en de seniorenselecties gingen meestal voor. Wat deed Bert dan? Die belde naar Inzell, huurde twee of drie keer voor een paar uur ijs en organiseerde een wedstrijdje waarvoor iedereen zich tegen een klein bedrag kon inschrijven. Er kwamen een starter, enkele juryleden en een paar blokjesleggers, en er werd geracet. Bert dacht altijd in oplossingen. Plus: hij kwam op voor de mensen die het minder goed hadden.”
De prachtige anekdotes vertellen hoe gepassioneerd de dinsdag overleden Bert ten Hove betrokken was bij de schaatssport. Zijn zonen Erwin en Martin reden als junioren hun rondjes op de Groningse baan Kardinge en daar zal de financiële ondersteuning van het gewest vast iets mee te maken hebben gehad, maar de 66 jaar geworden Ten Hove keek verder om zich heen en had een hart voor velen. “Hij heeft zoveel betekend voor het schaatsen. Iedereen die tegen problemen aanliep, kon bij Bert en zijn warme familie terecht”, weet ook olympisch kampioene Marianne Timmer. “Hij hielp gewoon.”
En of. Eind vorige eeuw tot pakweg 2010, dat waren de hoogtijdagen voor het Groningse schaatsen. Eerst werd er een commerciële juniorenploeg uit de grond gestampt, naderhand moest er ook een volwaardige A-ploeg komen. Bouwman, intussen gestopt, werd gestrikt als trainer van de junioren (2002), en nam zes seizoenen later de leiding bij de senioren van VPZ over van hoofdcoach Jan van Veen. Bert genoot aan de zijlijn van de opmars die zijn rijders maakten. Sterker nog: het team nestelde zich tussen de nationale top, iets wat helemaal tot uitdrukking kwam tijdens de Winterspelen in Vancouver. Niet het machtige TVM of de DSB-clan stond met de meeste schaatsers op het Canadese ijs, maar de club van Bert: Diane Valkenburg, Jorien Voorhuis, Jan Blokhuijsen, Thijsje Oenema en Bob de Jong hadden zich gekwalificeerd.
Er was geen goud op die Spelen voor het vijftal, maar het was wél een gouden periode. Jammer genoeg maakte Ten Hove ook kennis met de welbekende keerzijde van de medaille, toen het in de verzekeringsbranche begon te stormen. Het einde van VPZ diende zich aan. Van sponsoring op grote schaal was geen sprake meer. “Maar wat Bert teweeg heeft gebracht, zal niet snel worden vergeten”, is Bouwman van mening. Hij zeker niet: als coach werkt hij dagelijks samen met de broers Ten Hove, de oprichters van Team IKO.
"Met zijn middelen en energie heeft Bert enorm veel mensen op weg geholpen in hun schaatscarrière", oordeelt Jan van Veen die twee jaar de scepter zwaaide over de roemruchte VPZ-formatie. "Hij gaf me het vertrouwen waarmee ik mezelf in het vak van coach en trainer heb kunnen ontwikkelen. Bert was een man met het hart op de goede plek, én een harde werker. Hij bood mensen kansen waar hij kon. Ik heb ontzettend fijn met hem kunnen samenwerken, en daar is een aantal mooie dingen uit voortgekomen."
De familie Ten Hove laat weten dat er mogelijkheid is afscheid te nemen van Bert tijdens een condoleance op zondag 23 oktober, van 17 tot 18 uur in restaurant Eemshaven in Losdorp.