Voor velen kwam de zege van Gerben Jorritsma op 14 november 2015 onverwacht. Als 22-jarig talent eindigde hij voor Pavel Kulizhnikov en Kjeld Nuis door in Calgary twee seconden van zijn persoonlijk record af te rijden. De 1.07,20 leidde tot de grootste overwinning in zijn carrière. Want ondanks dat zijn winst de voorbode bleek te zijn voor vele prijzen, liep het anders.
Jorritsma vertelt over zijn route: “Mijn groei ging best wel hard. In het eerste seizoen als prof plaatste ik mij niet voor de World Cups, maar dat jaar daarna reed ik mee op de mass start en de 500 meter, waar ik gelijk mijn eerste medaille behaalde, brons. Vanaf toen ging het eigenlijk heel snel. Ik had een topseizoen gedraaid en in mijn derde jaar won ik een wereldbeker.”
“Die overwinning kwam niet geheel onverwacht, maar was wel speciaal. Omdat we in Canada reden, viel het mee hoeveel er op me afkwam. Journalisten schreven door het tijdsverschil pas de dag erna over. En ik zat in de wereldbekercyclus, dus voor mij was de week erop weer de volgende race. Je leeft van wedstrijd tot wedstrijd.”
“Als schaatser win je wel vaker. Op jonge leeftijd begin je met schaatsen en na elke zege wil je meer en meer. Dan ben je gelijk alweer bezig met de volgende wedstrijd. Ik denk ook dat dat de kracht is van schaatsers. Op het moment dat je gaat genieten van iets, ben je niet meer bezig met je doel.”
Naast Jorritsma zijn er meer schaatsers die voortvarend van start gingen in de World Cups. Zes schaatsers wisten zelfs bij hun wereldbekerdebuut de overwinning te pakken in de A-groep. Grootheid Shani Davis was één van deze namen, omdat hij in 2003 de snelste was op de 1500 meter. Ook Mariska Huisman en Christijn Groeneveld sloten hun debuut af met goud, mede door hun marathonervaring waren zij de sterksten op een mass start. Huisman zegevierde in 2011 in Kazachstan, Groeneveld volgde haar voorbeeld een jaar later in Heerenveen.
Een verrassende naam in dit rijtje is Maurice Vriend. Hij haalde liefst 1,5 seconde van zijn persoonlijke record af in 2012. Op de 1500 meter stond hij met Havard Bokko en Sverre Lunde Pedersen op het podium nadat niemand in de buurt van zijn tijd had weten te komen. Zo versloeg hij onder anderen Kjeld Nuis, Koen Verweij en Thomas Krol. Schaatsers die later een veel grotere prijzenkast zouden krijgen. In 2015 verliet Vriend het schaatstoneel, nadat hij besloten had bij zijn ploeg Corendon te vertrekken.
Voor Jorritsma ging dus de knop gelijk om, op naar meer. Helaas voor hem bleek hij zijn hoogtepunt al gehad te hebben. “Een week na mijn winst werd ik nog een keer derde. In december kreeg ik een blessure en daarna heb ik nooit meer de resultaten behaald die ik wilde.” Hoewel de schaatser zijn niveau niet meer haalde, gaf hij niet zomaar op. “Toen ik niet zo hard reed, was mijn wereldbekeroverwinning een motivatie om door te gaan. Ik wist immers dat het erin had gezeten. Had ik dat niet gepresteerd, dan was het altijd een vraagteken geweest hoe ver ik had kunnen komen. Achteraf gezien was dit het verst.”
Want in de jaren die volgden, verdween Jorritsma naar de achtergrond. “In mijn een-na-laatste jaar kwam ik bij Reggeborgh terecht, daar bloeide ik op. Ik had bijna mijn oude niveau weer te pakken, had echt stappen gemaakt. Vervolgens wisselde ik van ploeg. TalentNED had de beste faciliteiten voor mij, maar het was geen sprintteam. Qua schema liftte ik mee op de allrounders. Ook had ik wat pech gehad, door een zware valpartij scheurde ik mijn buikspier. Het laatste seizoen dat ik schaatste was daarom tegenvallend. Dat is de weg die ik ingeslagen had en ik had ook niet zoveel keuze, want het was niet zo dat de ploegen om mij stonden te springen.”
En omdat TalentNED verder ging met alleen talenten, sloot de 26-jarige het hoofdstuk schaatsen, al was de kous nog niet af voor hem. “Daar kan ik wel eerlijk in zijn. Voor mij was het een winter geweest waarin ik niet de gehoopte resultaten behaalde, terwijl het jaar ervoor alles beter ging. Het voelde niet af.”
“Dan begint het normale leven en ga je werken. Maar ik miste al snel de competitiedrang van het schaatsen.” Dus ging Jorritsma vaker vissen, één van zijn hobby’s. “Ik had meer vrije tijd gekregen en één en één werd al snel twee: we gaan een viswedstrijdje doen.” En het bleef niet bij een ‘viswedstrijdje’, want inmiddels mag hij zich wereldkampioen streetfishing noemen. “Bij streetfishing vis je op roofvissen in een stad en aan het eind van de vijf uur durende wedstrijd gaat het om de totale lengte van een bepaald aantal vissen dat je hebt gevangen.”
"Vissen heeft vaak een suf imago, maar dit type komt wel het dichtst bij topsport. Ik ren per wedstrijd vijftien tot twintig kilometer om van plek naar plek te gaan. Fysiek en mentaal is het zwaar. Al staat het natuurlijk niet verhouding tot het schaatsen. Dat is één van de sporten waarbij je het uiterste van je lichaam vraagt.”
