Zijn grootste prijs, de olympische titel op de langste afstand in Innsbruck had de Scandinaviër deels te danken aan een landgenoot die scheidsrechter was op het toernooi. Dat onthulde Ard Schenk vlak voor de Winterspelen van Beijing in een interview op deze site. Daarin ging de Noord-Hollander onder andere in op het verschil in belangrijkheid van dergelijke evenementen in zijn actieve periode, afgezet tegen de huidige situatie.
"Ik was erbij op de Winterspelen van 1964, waar de Zweed Jonny Nilsson ’s morgens om negen uur zijn tien kilometer schaatste, en de Noren om twee uur ’s middags. Toen was het te warm voor goed ijs. De Zweedse scheidsrechter liet het ijs afschaven, waardoor de Noren nooit meer aan zijn tijd kwamen. Dat waren de Spelen in die dagen. Vier jaar verder bleek een parkeerplaats in Grenoble snel omgetoverd in een kunstijsbaantje, zonder faciliteiten (dat deden ze zelfs in 1992 voor de Spelen van Albertville ook nog)…., dus hoe belangrijk was dat schaatsen?”
Nilsson - die ook een klein jaar de Adelskalenderen mocht aanvoeren - liet gedurende zijn ziekteproces verschillende keren weten dat hij niet bang was voor de dood. “Het leven trekt weg uit mijn lichaam. Ik ben altijd iemand geweest die fysiek en mentaal ijzersterk was. Dat maakte me tot de beste rijder ter wereld, maar intussen kan ik het niet meer aan”, liet hij niet lang voordat hij zijn laatste adem uitblies, weten in een Zweedse krant. Hij was in 1962 de eerste Zweed die de Oscar Mathisen trofee in ontvangst mocht nemen, een onderscheiding voor bijzondere prestaties.
Na zijn schaatsloopbaan was hij actief in de radio- en televisiewereld. Zo had Nilsson een eigen tv-show genaamd ‘Jonnys Hörna’ (‘Jonny’s Hoek’). Bij een verkiezing van de populairste Zweed troefde Nilsson een jaar voor zijn olympisch optreden koning Gustav de 6e zelfs af. "Hij betekende veel voor de sport, maar ook daarbuiten", zegt Tomas Gustafson, de Zweedse schaatsicoon die in 1988 op de Spelen schitterde.