'KOEN VERWEIJ STOND BIJ DE FINISH BOVEN OP DE BOARDING TE SPRINGEN EN RIEP: POTTENPOWER!!'
Voormalig inlineskater, marathon- en langebaanschaatsster Elma de Vries hoeft niet lang na te denken voor een speciaal moment uit haar multidisciplinaire topsportcarrière. Voor haar is het duidelijk dat dit een moment is uit het inlineskaten. “Ik vind inlineskaten sowieso een erg mooie discipline. Inlineskaten is snel, relatief kort, tactisch en vindt plaats in de zomer met mooi weer. Dat helpt ook. Bij marathonschaatsen heb je eveneens de tactiek, maar dat duurt langer en een honderd kilometer komt vaak pas halverwege op gang. Inlineskaten is ook veel groter dan de twee schaatsdisciplines. Je hebt gemiddeld vijftig landen op een WK staan. Van Egypte tot Colombia en van China tot de VS. Als internationaal veld zegt mij dat veel meer.”
De mooie herinnering die bij De Vries meteen naar bovenkomt heeft te maken met de unieke groep inlineskaters die er in haar tijd was en behoeft een inleiding. “Het was een speciale generatie. Ronald en Michel Mulder waren er, Koen Verweij, Manon Kamminga, Bianca Roosenboom en Crispijn Ariëns. Het waren allemaal rijders die er vol voor wilden gaan en waarbij geld niet de hoofdrol speelde. Er was liefde voor de sport,” vervolgt ze met een knipoog.
Het moment waar De Vries naartoe wil, is haar eerste gouden race op het EK inline in 2007. “Vanaf 2001 was Desly Hill de inlinebondscoach in Nederland. Ik zat al een tijdje tegen een Europese inlinetitel aan te hikken. Ik haalde medailles op het EK, maar had nog nooit goud gewonnen. In 2007 vond het EK plaats in Portugal. Daar lag een baantje met wijde bochten. Het leek op een 400-meterbaan, die wij als Nederlanders gewend zijn van het schaatsen, dus dat lag ons wel. Het inrijden voor de finalerace van de 1000 meter werd met tien minuten uitgesteld. Ik weet nog dat Nederlands jurylid Henk van Oss op het middenterrein stond, ik langs hem reed en tegen hem zei: nou ja, laten ze me nog langer op m’n eerste gouden medaille wachten?! Ik stond met drie Italiaanse sprintsters in de finale, een Franse, een Belgische en een Duitse geloof ik. Van die drie Italiaansen wist je dat die elkaar zouden helpen. Ik had die dag zo’n sterke overtuiging: vandaag is van mij. Ik heb geen idee waar dat gevoel vandaan kwam. Het jaar daarvoor waren de EK in Duitsland. Daar was ik op alle afstanden gestart en de vijfde plek was mijn laagste klassering, dus ik wist dat ik de snelheid had én het uithoudingsvermogen. Ik wist dat ik het kon, maar dat je op dat moment kan zeggen: ik ga winnen, en het dan ook doet. Dat gevoel was bijzonder.
Er was echter iets anders dat dit moment voor De Vries extra memorabel maakte. “Het is misschien een beetje suf, maar wat ik zelf heel grappig vond - en echt typerend was voor de sfeer in onze groep - dat Koen Verweij bij de finish van mijn gouden race boven op de boarding stond te springen en riep: ‘Pottenpower!!’ Ik weet zeker dat een aantal zich dat nog wel kan herinneren. Ik vond dat niet vervelend. Hilarisch was het. Bij Koen weet je: hij heeft een grote bek, maar een klein hartje. Dat moment deed me heel erg denken aan tien jaar eerder in Spanje. Ik was nog een kadetje (pupil in het skeeleren, red.). Ik haalde mijn eerste EK-medaille, op de relay. In die finale waren er drie ploegen gevallen en één gediskwalificeerd. Wij haalden brons. Mark Tuitert stond zo enthousiast op de klapstoeltjes te springen, dat hij er doorheen zakte. Het moment dat Koen Verweij op de boarding stond te brullen, deed me daaraan denken. Het is heerlijk als het hele team zo meeleeft. Later toen Michel Mulder bij het inlineskaten wereldkampioen werd op de 500 meter, stonden wij met z’n allen ook zo te schreeuwen op de boarding.”
De Vries moet hard lachen en heeft nog een anekdote over die bewuste finale in 2007 die verteld moet worden. “Dat teamskaten van die Italianen was ook nog wel grappig. In 2004 waren de EK in Heerde en Groningen. Op de baan was ik tweede geworden op een paar duizendsten van een seconde. De reden dat ik niet won was omdat Valentina Berga-Belloni (die op dat moment ook in de finale stond en nu met Frank Fiers de bondscoach is van het Nederlandse inlineteam, red.), mij langs zag komen op het laatste stuk en haar Italiaanse teamgenote een klein duwtje meegaf en mij voorbijschoot. In 2007 was Valentina inmiddels met de Nederlandse ploeg mee, waarop ik tegen haar zei: drie jaar geleden heb jij ervoor gezorgd dat ik niet won, dus nu ga je er maar voor zorgen dat ik wel win. Daar moest ze natuurlijk wel om lachen. Het was van mij een grapje, want uiteindelijk kun je vanaf de kant niet heel veel en moest ik het zelf doen. Extra gaaf dat het dan toch gelukt was. Met nog tweeënhalve ronde te gaan, ging ik naar voren en won ik van kop af aan. Ik weet nog dat ik dacht: blijkbaar kunnen ze niet harder. Als je dat gevoel in de race hebt, dan gaat het bijna vanzelf.”