“Ik ben nog steeds op de weg terug naar boven.” Verbazingwekkend zinnetje, uit de mond van een atlete die een goede week geleden drie keer naar het Wilhelmus heeft staan luisteren dat op de skeelerbaan van Rijssen werd afgespeeld. Maar Bente Kerkhoff zei het echt, verschillende keren zelfs, na het heerlijke prijzenfestival waarbij ze op elk onderdeel een medaille veroverde. Goud op de 1000 meter. Goud op de punten(afval)koers. Goud op de afvalrace. Zilver op de aflossing. Brons op de 500 meter.
’n Waanzinnige oogst. “Ik ben dankbaar dat ik de laatste maanden zulke stappen heb kunnen maken. Dat het in Rijssen zo mooi uitpakte, is leuk. Maar voor mij telt vooral het proces ernaartoe. Het is heel bijzonder om te ervaren als je weet waar ik vandaan kom”, zegt de Oostwoudse alleskunner op wieltjes en schaatsen die drie, vier maanden terug nog volop in de herstelmodus verkeerde van een zware hersenschudding die ze in april 2021 opliep bij een skeelercrash.
Dan kun je moeilijk spreken van een vooropgezet plan om eens flink uit te pakken op een kampioenschap. “Welnee, dat was niet aan de orde. Ik ben al die tijd bezig geweest op niveau te komen. Toen ik eindelijk enigszins normaal kon trainen, werd het NK een klein doel, zonder dat ik de achterliggende gedachte vergat: verbeteren, sterker worden. Nu nog, er zijn veel stappen te maken die me moeten brengen waar ik was voor de val.”
Met de blik op de toekomst heeft Kerkhoff besloten het Europees kampioenschap inlineskaten in het Italiaanse L’Aquila te skippen. De adviezen van haar drie trainers zijn prima van pas gekomen; zelf vond ze het razend lastig het toernooi te parkeren. “Ik heb na overleg de bondscoaches verteld niet mee te gaan naar het EK. Mijn verbeterproces geef ik voorrang boven presteren op de korte termijn. Zo hoop ik een betere fysieke basis te krijgen die me straks in staat stelt zowel op het ijs als met het inlinen beter te presteren. Het was moeilijk, want het is mooi uitgenodigd te worden.”
“Op het moment dat ik de beslissing nam om het EK te laten schieten, voelde het als een keuze moeten maken tussen schaatsen en skeeleren. Daar kwam ik eerst niet uit. De hulp van de trainers (Sjoerd Geraets, Kay Schipper en Mark Horsten, red.) gaven me het zetje. e ‘Kies voor allebei door nu voor jezelf te kiezen, voor het proces en niet voor de prijzen’, zeiden ze. Dat maakte het plotseling heel makkelijk en inzichtelijk. Als ik nu een paar weken er tussenuit zou zijn om me voor te bereiden op L’Aquila in plaats van door te trainen, dan mis ik een hele periode. Het is beter een basis leggen dan te willen pieken.”
Zeker gezien de plannen die Kerkhoff heeft voor de wintermaanden. Langebaan en marathon worden dan gemixt, maar het accent ligt op de eerstgenoemde discipline. “Bij de langebaan vind ik de KTT-trainingen heel belangrijk, want je leert heel goed schaatsen en het is ontzettend professioneel opgezet. Fijn om daarin mee te gaan. Bovendien vind ik langebaan onwijs leuk. Dat geldt ook voor marathon, maar ik weet dat ik nu nog kan investeren in mezelf. Mijn favoriete afstanden zijn de 1500 meter, de drie kilometer en de mass start. Op die onderdelen wil ik goed rijden. Nu ik senior ben, komt de vijf kilometer erbij. Stiekem ben ik ook benieuwd wat ik daarop kan uitrichten, al heb ik er pas een gereden in mijn leven. De 1500 is mooi vanwege de snelheid, en de mass start is me op het lijf geschreven door de tactiek en snelheid die worden verlangd.”
De studente bewegingswetenschappen denkt even hardop. “Mooie tijden rijden, echt een betere schaatsster te worden, dat is wat ik wil. De World Cups halen of deelnemen aan grote toernooien, dat zegt me momenteel niet zoveel. Nee, het gaat me eerst om snelle tijden rijden, dan volgt automatisch de rest. In de marathon kan ik nog zoveel jaren langer meedoen. Als ik het op de langebaan goed doe, behoud ik de snelheid die me weer van pas komt op de marathon. In het skeeleren leer ik voortdurend op tactisch vlak bij, en ook het rijden in een peloton is nuttig. Nee, door te focussen op de langebaan in de winter doe ik het marathonschaatsen niet tekort.”
Haar maatjes en de leiding van Team Wokke weten dat. “Ik rijd deze winter wel marathons, maar mag het zelf plannen zonder een verplichting van een aantal marathons waaraan ik moet meedoen. Het is grappig: ik behoor al drie jaar tot de ploeg en heb nog geen enkele marathon gereden. Het eerste jaar viel alles in het water door corona, daarna kwam de hersenschudding…”
De moraal van dit verhaal? Kerkhoff brandt van de ambitie. Maar weet ook: “Nu is het trainen, trainen en nog eens trainen. Dan zien we het later wel.”