Hij was anderhalf jaar geleden blij dat hij naar het hoofdteam van toen nog AB Vakwerk verhuisde. “Als je dan zo’n AB Vakwerk-pak krijgt, dan ben je wel trots dat je in zo’n groot team mag starten. Dat was wel een beetje een droom die uitkwam.” Maar vorig jaar was het wedstrijdloze coronajaar en dit jaar verliep voor Luc niet zoals hij had gehoopt. Vorige week kreeg hij een telefoontje van Roy Boeve met de vervelende boodschap dat er komend seizoen geen plaats voor hem is in de hoofdmacht van Hoolwerf Heiwerken - AB Vakwerk.
Wel even slikken
“Toen we hoorden dat we met teams van zes naar vijf rijders gingen, hield ik er onbewust wel rekening mee”, zegt Ter Haar nuchter. “Maar toen Roy vorige week belde, baalde ik wel. We kunnen goed met elkaar, ik ben heel goed met Gary en ik heb vier jaar met die jongens samengewerkt. Dat is wel even slikken natuurlijk. Maar ik ben altijd ambitieus geweest, ga altijd met veel plezier naar de trainingen toe en ik werk altijd m’n trainingen graag af. Wat dat betreft is dat natuurlijk niet na één telefoontje weg.”
Knieblessure
Wat hem parten speelde was een vervelende knieblessure, opgelopen in de tweede training van het seizoen, waardoor hij nauwelijks de gelegenheid kreeg in zijn ritme te komen. Wat dat betreft is topsport keihard. “De fysio en ik zijn er vrijwel direct mee bezig gegaan en ik was best wel blij dat ik relatief snel weer op het ijs kon staan. Maar ik merkte wel dat ik belemmerd werd in mijn beweging. In de wedstrijd was dat bij ongecontroleerde versnellingen en versnellingen op het rechte stuk. Ik moest daar dan weer een paar dagen van herstellen, omdat de knie daarop reageerde. Op een gegeven moment ga je dan ook kwalitatief minder goed trainen en kun je minder trainingsarbeid aan. Stukje bij beetje ging dat wel beter, maar dat had wel wat langer nodig."
Hoogtepunten
Ondanks zijn gedwongen vertrek kijkt Ter Haar terug op een mooie tijd bij de ploeg. “De mooiste prestatie was de NK-titel van Gary, omdat het een heel beladen moment was”, zo blikt hij terug. “Dat is wel het eerste dat in mijn gedachte opkomt. Het was de zoveelste poging, maar alles lukte op dat moment, het hele team stond scherp, alles klopte. Het kwam niet even uit de lucht vallen. Het was geen toevalstreffer.”
Voor hem persoonlijk was de podiumplaats in de eerste wedstrijd van de Trachitol Trophy in datzelfde seizoen een hoogtepunt. “Toen klopte ook alles. Dat seizoen was een vrijwel perfect seizoen voor de ploeg. Daar ga je als individu ook een stuk beter en vrijer van rijden. Dat was ook wel het moment dat ik dacht: ik kan het ook. Toen besefte ik wat de mogelijkheden waren en nog steeds zijn. Dat ik wel dacht van: ik ga voor meer.”
Ambitieus
Vorig jaar gooide corona roet in het eten en dit seizoen verliep als gezegd niet zoals Ter Haar had gehoopt. En dat had uiteindelijk niet alleen met de blessure te maken. “Qua training had ik wel flinke stappen gezet en in de zomer ging ik ook gestaag verder. Ik was er ook niet bang voor dingen op te knappen voor het team. Maar mijn kwaliteiten zijn niet zoals die van Willem Hoolwerf, die rondenlang op kop kan beuken. Dat zit er bij mij niet zo ingebakken."
"Een van mijn kwaliteiten is sprinten, of meedoen in de sprinttrein in de zin van positioneren. En in kopgroepen zou ik een van de snellere mannen kunnen zijn. Dat heb ik tot nu toe niet kunnen laten zien, zo realistisch ben ik dan ook wel weer”, zegt hij eerlijk. “Maar ik denk dat ik een vaste waarde ben, een persoon waar iedereen op kan vertrouwen, in de zin van: ik ben er altijd. In de trainingen ben ik er altijd en ik doe wat er van me verwacht wordt. En daarnaast ben ik wel zo ambitieus dat ik wel meer wil laten zien dan de laatste maanden.”
Van grote waarde
Intussen is het met die vervelende knieblessure wel goed gekomen. “Ik rij nu een paar weken pijnvrij en kan me weer lekker bewegen. Ik denk dat ik me in Eindhoven en ook afgelopen zaterdag in Utrecht heb laten zien dat ik in dienst van de ploeg me flink heb doorontwikkeld.” Hoe het nu verder moet, weet hij nog niet, maar stoppen is zeker niet aan de orde, verzekert hij. “Het is nu afwachten wat er op mijn pad komt. Ik ben ervan overtuigd dat ik niet alleen voor mezelf, maar ook voor een ploeg van grote waarde ben.”