“De redactie van die talkshow zei tegen hem als geintje dat hij alleen hoefde te komen als hij zou winnen”, vertelde een meer dan tevreden ploegleider Roy Boeve van Team Reggeborgh, die als taxichauffeur speelde voor de ervaren afmaker van zijn formatie. “Mooi toch dat hij die belofte heeft ingelost. Ik vind het extra gaaf, omdat we na de marathon van Deventer een pittig gesprek hebben gevoerd. Gary zat in de wedstrijd in de kopgroep, die van ons de zegen had gekregen omdat we er wel vanuit gingen dat hij het met zijn sprint zou kunnen afmaken. Hij moest alleen bijblijven, maar daar kwam het niet van toen hij problemen kreeg met zijn scheenbenen.”
“Gary viel dus weg, we hadden daarmee niks (vierde of vijfde) en stonden op die manier voor joker. Reden temeer om vanavond te laten zien dat er meer is dan dat. Ik heb vijf gretige gasten gezien die constant voorin reden, overal bij zaten. We regisseerden de koers, precies dat was de bedoeling”, besloot Boeve, ondertussen Hekman aan zijn arm meetrekkend richting de auto.
Een even nuttige als ook wel verdiende overwinning, zo kon de midweekse natuurijskraker die bijna 3000 nieuwsgierige Friezen trok best de boeken in. Hekman noemde zichzelf een gelukkig mens dat kennelijk nog steeds extra inspiratie vindt in een swingende ambiance. “Wanneer er een paar duizend man langs de kant staat te joelen, de finish steeds dichterbij komt en Evert (Hoolwerf, red.) aangeeft dat hij geen vertrouwen meer heeft in zijn botte en kromme schaatsen, moet je leveren. Mijn ijzers waren ook niet al te best meer, - zeg maar gewoon stomp – maar als ik er last van heb, zal dat net zo goed voor anderen gelden. Daarom moest ik even pompen tot de laatste bocht.”
Hij triomfeerde zo op het oog tamelijk eenvoudig na een snelle race waarin nooit iemand of kleinere groepjes van avonturiers voldoende afstand kon nemen om een beslissend gat te slaan. “Makkelijk, wat is makkelijk? Ik deel mijn laatste bocht altijd in met mijn power, en bij het uitkomen ervan wil ik geven. Maar terwijl ik deze keer mijn kracht over te brengen, gleed ik helemaal naar buiten. Op het rechte stuk moest ik vervolgens mijn slag vinden. Ik denk dat, als ik de slotmeters van de race zal terugkijken, vast moet lachen om hoe het eruitzag. Een beetje als Bambi op het ijs.”
Beuken tot het een keer lukt, dat is Marco van der Tuin
Wie geen sprintersbenen heeft, moet de beuk erin gooien. Dat is dan ook wat Marco van der Tuin deed tijdens het uurtje rossen over het natuurijs van Burgum. Het enige nadeel was dat de thuisrijder – hij woont in Ryptsjerk, op een kilometer of zes van het dorp dat een waar feest maakte van de marathon – steeds op een groen, niet te vermurwen leger stuitte. Toch ontving hij na de honderd ronden een beloning als winnaar van de leidersprijs: een straatje staatsloten.
“Tja, jammer hè, dat het zo loopt. Ik wilde er vanavond wat van maken. Op het laatst leek ik nog ver te komen ook, totdat Reggeborgh weer het gaatje naar me toe dicht schaatste. Vervelend? Och, ik ben Fries en voel me thuis op natuurijs. Het begint te kriebelen als ik eraan denk. Ik heb mooi kunnen zien hoe goed de benen zich hebben gehouden én kunnen zijn voor wat nog komen gaat. Naar deze periode heb ik toe getraind, onder andere door in Spanje heel veel te fietsen. De conditie is uitstekend. Vorige week voelde ik me goed en vandaag weer. Weet je, volgende keer is opnieuw een kans. Ze verrekenen zich nog wel een keer en dan ben ik weg. Beloofd.”
Perfect. Dat woord gebruikte Crispijn Ariëns om de teamprestatie te benadrukken. "Het was niet zo belangrijk wie er zou winnen: Gary, Evert of ik. Degene die een kans kreeg, moest 'm pakken. Toen het duidelijk werd dat het op een sprint zou uitdraaien, zorgden we ervoor dat we zo reden als we hebben gedaan." En Willem Hoolwerf, als vanouds op dreef in de gedaante van stug doortrappende locomotief om gaten te dichten en het tempo te bepalen: "Evert zou eerst sprinten, maar ik geloof dat Gary de beste spurt in de benen had. Prima toch? Winst is winst."
De uitslag van de mannen staat hier.