En verdiend ook. ’t Is jammer dat de fans van de sport door coronamaatregelen voorlopig weer naar hun uitje kunnen fluiten, want de kraker op de Ireen Wüst-ijsbaan is er een van het onvergetelijke soort geworden. Een snoeiharde confrontatie tussen de sterksten van de sterken, meeslepend als de beste thriller en slopend in het kwadraat, kortom, een lust voor het oog. “Beestachtig zwaar en mooi, zeker als je ’m kunt winnen voor je ploeg”, zegt Harm Visser (21) verrukt voor de camera van de gebruikelijke livestream van Schaatsen.nl. “Ik ben trots, maar dan vooral op de gehele ploeg want dit hebben we samen gedaan.”
Het is de jonge kanonskogel van de geel-zwarten (Jumbo dus) vergeven, deze obligate teksten waarmee hij zijn prachtige overwinning inlijst. Er bestaan genoeg woorden die beter zouden passen bij deze strijd over 125 ronden – met een vervelende neutralisatie op 41 ronden van het einde vanwege een akelig krampgeval voor Niels Overvoorde, nota bene een van de koplopers – ach, Visser komt net kijken. Hij, nog een beginnend acteur, heeft de hoofdrol in de schoot geworpen gekregen. Dan is het ook logisch dat je niet zo tekstvast bent…
Zoals gezegd, eindelijk. Na vijf zaterdagavonden met evenzoveel podiumplaatsen is het prijs. De macht van het getal zegeviert, geen twijfel mogelijk, maar er is ook ontzettend voor gereden. “Dit was de beste manier om succes te hebben”, oordeelt Mats Stoltenborg, dankzij zijn sleurwerk als motor van de kopgroep van eerst twaalf, vervolgens elf en tenslotte tien pionnen dé sterkste schakel van de Jumbo-ketting. “Toen we een keer een ronde voorsprong hadden, wetend dat we Harm vooraan zat met niet de beste sprinters van het peloton om hem heen, zijn we keihard doorgaan.” De reden laat zich raden: de concurrenten die de slag hadden gemist, nooit meer de mogelijkheid bieden hun slippertje te herstellen. Zelfs langebaanhuurling Sven Kramer heeft bij dat karwei geholpen.
“We realiseerden ons dat, als we Harm in de perfecte positie zouden afzetten, ons de eerste zege nauwelijks meer kon ontgaan”, vervolgt Stoltenborg. “Hij doet ’t hè, als jongeling in zijn eerste seizoen. Supergoed. Het is fijn dat het is gelukt. We hebben er elke race dichtbij gezeten. Wanneer je week in week uit naar het podium rijdt, wil je als nieuwe formatie met een prachtsponsor ook die overwinning behalen. Ikzelf ben een keer gestrand van de eerste plaats op 0,005 seconden. Het frustreert om elke keer niet te winnen. Dan kan de coach best roepen dat we onszelf geen druk moeten opleggen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Weet je, als je in het geel-zwart rijdt, moet je winnen. Zo simpel is het, dat zie je bij de wielerploeg van Jumbo, en ook in het team van de langebaan. Ik heb vandaag de ballen uit m’n broek gereden. Gelukkig is het dubbel en dwars waard geweest.”
Teambaas De Vries staat intussen langs de baan te glunderen met de voor de winnaar gebruikelijke versnapering van Schrobbelèr, een kruik kruidenlikeur. “Zijn er geen kleine glaasjes, want die fles kunnen we nu wel even verorberen.” Hij heeft pech: er is qua catering natuurlijk allang niets meer open. Dat wordt wachten op een volgende gelegenheid. Dan nog maar een moment terugblikken op de memorabele race die door slechts 21 man is volbracht, onder wie vijf Jumbo’ers, inclusief de drie langebaan-reservisten Kramer, Kars Jansman en Beau Snellink. “Er is druk om te winnen. Toch zijn we in dit stadium nog altijd maar een nieuwbakken team dat er net zes wedstrijden op heeft zitten. Als je dan vier keer tweede wordt, twee keer derde en een eerste plek behaalt, mag je gerust vinden dat het oké draait. Het voelt nu wel alsof er druk is weggevallen. Maar, begrijp me goed, niemand wordt druk opgelegd, iedereen doet dat zichzelf aan.”
Is niet volledig waar. Wat was na de marathon van vorige week te lezen op de website van Jumbo? ‘Onze marathonploeg is er weer niet in geslaagd de nul weg te werken’. “Ik ken het stukje en had persoonlijk niet zoiets geschreven. Het zal ook niet bedoeld zijn zoals jij en ik het hebben gelezen, omdat we het hartstikke goed doen. Zodra je veel tweede plekken pakt, is dat op een gegeven moment niet meer goed voor de buitenwacht. ‘Oh, ze zijn weer tweede’, klinkt er dan. Je moet de ban zien te breken, wat rust in de koppies vergt. Er was de laatste weken hier en daar best wat frustratie over de resultaten. Ik heb de jongens bij elkaar geroepen en we zijn erover gaan spreken. Het heeft geholpen. Met een uitstekende Mats. Beter dan dat hij het deed, kon het niet.”
De geslagenen zullen het beamen, of hij nu tot het altijd strijdbare leger van Jillert Anema behoort (Jos de Vos, tweede), of uitkomt voor KPMS Bouw & Techniek (Jeroen Janissen, derde). Laatstgenoemde toont de jongste weken grote regelmaat: zesde in Haarlem, derde in Hoorn, en wederom derde in Tilburg. “Die eerste podiumplaats was speciaal. Vorige week vond ik het supergaaf, maar qua finale was deze race fenomenaal. De neutralisatie maakte het extra gek, daarna werd duidelijk dat Jumbo het tempo zou hooghouden, in de persoon van Mats die ervoor zorgde dat het op een sprint zou uitdraaien. Daarin kwam ik alweer wat beter voor de dag. Jumbo dicteerde omdat ze met nogal veel man waren. Geeft niet, ik ben blij dat ik naast Harm stond”, aldus Janissen.