Nieuws 24 mei 2021

Verrassingskamp voor de shorttrackers: 'Die Otter maakt ons niet klein'

Speculeren, speculeren en nog meer speculeren. Terwijl Jeroen Otter zijn atleten naar Papendal lokte voor een 'gewoon' trainingskamp, draaide de speculatiemolen van de shorttrackers overuren. Want waar een trainingskamp op Papendal doorgaans op een maandag begint, moesten ze deze keer al op zondag verzamelen. "We hadden vrij snel door dat er iets niet klopte."

Foto : Dennis Kruijswijk

De gekste ideeën waren in de week voorafgaand aan het 'trainingskamp' de revue gepasseerd, maar niemand kon de rijders van de NTS nou precies vertellen wat ze te wachten stond. Eén ding stond voor hen als een paal boven water: het zou geen gewoon trainingskamp worden. "Want waarom zouden we anders op zondag moeten verzamelen en niet op maandag? Bovendien was het schema dat we hadden gekregen, ook niet heel duidelijk", vertelt Rianne de Vries, die net als de rest van haar collega's nattigheid voelde. Die nattigheid was ook bondscoach en initiator Jeroen Otter niet ontgaan. Lachend: "We (de stafleden) moesten het spelletje maar een beetje meespelen. Ik raadde ze aan om hun zwemspullen en zonnecrème mee te nemen."

Met volle koffers en een hoop vraagtekens kwamen de rijders zondagochtend aan in het hotel op Papendal. Na een gezamenlijke lunch kregen alle shorttrackers een stadsfiets in hun handen gedrukt, waarmee ze de taak hadden om Otter te volgen. De bondscoach gidste zijn rijders zo ver mogelijk de bossen in totdat ze bij een spoorboom werden opgewacht door een aantal drill sergeants (militairen). "Ja, toen wisten wij wel hoe laat het was", grinnikt Friso Emons, die net als zijn teamgenoten doorhad dat ze op het terrein van de Luchtmobiele Brigade waren aangekomen. Daar kregen ze, nadat iedereen zich in een groene overall had gehesen, uitleg en tips over over de opdrachten die ze moesten uitvoeren.

"We kregen een soort kijkje in de keuken van de Luchtmobiele Brigade, over hoe zij bepaalde dingen aanpakken, hoe ze in een team werken en wat hun kernwaarden zijn. Heel leerzaam", vertelt Emons. In een vier uur durende training (vergelijkbaar met wat de militairen moeten doen om de rode baret te halen) legden de shorttrackers een soort hindernisbaan af, waarin ze door het zand moesten tijgeren, aan een touw moesten klimmen en hangend aan een rek de overkant moesten halen. "Het doel was echt samenwerken. Als iemand iets niet voor elkaar kreeg, was het de bedoeling dat een ander diegene zou helpen", vertelt De Vries. De stortbui die aan het begin van de training plaatsvond, maakte de dag 'helemaal compleet'. "Dat hadden we niet beter kunnen plannen", aldus Otter.

Telefoon
Na een spectaculair begin van het 'verrassingskamp' stond de volgende verrassing alweer voor de deur. Letterlijk, want de sporters werden de volgende nacht tussen half 5 en 5 uur wakker gemaakt door leden van de staf. "We werden verzocht om binnen vijf minuten naar beneden te komen. Toen we met slaperige oogjes in de lobby waren aangekomen, zagen we dat we in twee groepen waren gesplitst", vertelt de 22-jarige Emons, die samen met acht teamgenoten naar het station van Arnhem werd gebracht. "In de envelop zaten treintickets naar Roermond en daar stonden steps voor ons klaar. Op de navigatie stond dat we 155 kilometer moesten afleggen, maar we hadden geen idee waar we heen gingen. Op een gegeven moment hadden we door dat we het Pieterpad van zuid naar noord volgden."

De andere groep ontving treinkaartjes naar Groningen en zag bij aankomst op het station dat er mountainbikes voor ze klaarstonden. "Op onze teller stond 240 kilometer", vertelt De Vries. "We hadden het idee dat we dat hele stuk in één dag moesten terugfietsen, maar na een paar uur fietsen kwamen we erachter dat we na 120 kilometer zouden stoppen en de volgende dag verder zouden gaan." De steppers kwamen na 80 kilometer aan op hun overnachtingsplek. "Het leuke was dat iedereen zijn telefoon had ingeleverd en we dus niet konden vragen wat de andere groep aan het doen was. Op zo'n moment merk je pas wat voor onderdeel je telefoon van je leven uitmaakt en hoe stom het is dat je er zo afhankelijk van bent", aldus Emons.

De volgende dag vervolgden de mountainbikers en steppers hun tocht en aan het eind van de middag ontmoetten de twee groepen elkaar bij een outdoorcentrum in Braamt, Gelderland. "Toen we zagen dat de andere groep met steps aankwam, wisten we wat ons de komende dagen te doen stond", vertelt de 30-jarige De Vries. Toch kregen de shorttrackers een dagje extra om te herstellen, aangezien Otter op woensdag een teambuildingsdag op de planning had staan. "Een soort Expeditie Robinson op kleine schaal, waarin de sporters en stafleden allerlei opdrachten moesten uitvoeren", vervolgt de bondscoach. "Voor deze dag hadden we iedereen die iets met het team te maken heeft, uitgenodigd. Ook Yara van Kerkhof, die een paar weken geleden twee ribben brak, kon er bij zijn."

Pizza's
Op donderdag wisselden de groepjes van vervoersmiddel en vertrokken de steppers naar Roermond en de mountainbikers naar Groningen. Na een slopende tocht van vier dagen haalden alle achttien rijders van de NTS vrijdag de eindstreep. "Het was pittig en uitdagend, maar we hebben het toch maar mooi gedaan met z'n allen", zijn Emons en De Vries het met elkaar eens. Ook Otter, die als beloning pizza's had besteld, is trots op zijn team. "Nul afvallers op een groep uit achttien is een perfecte score. Waar ik het meeste van genoten heb? De mentaliteit van de rijders. Op een gegeven moment zag ik mensen denken: die Otter maakt ons niet klein. Wat 'ie ook verzint, wij gaan de finish als team halen."

Dat was voor Otter precies de bedoeling van dit kamp. "Het ging mij erom dat ze samen de eindbestemming zouden halen en dat ze bewust zouden worden wat ze doen en met wie ze dat doen. Het is mooi om te zien dat zo'n proces anders loopt dan een gebruikelijke training op het ijs." Op de vraag of de rijders er daadwerkelijk iets van hebben geleerd, kan hij nog geen antwoord geven. "Dat soort antwoorden krijg je pas over een aantal weken. Verandert er iets in iemands gedachte en gaat hij beseffen dat het winnen van een individuele medaille gekoppeld is aan de samenwerking als team? Natuurlijk beseffen ze dagelijks dat ze het met elkaar moeten doen, maar dit vergroot het vaak nog iets uit."

Wat hebben de sporters over zichzelf geleerd tijdens het verrassingskamp? "Doorzettingsvermogen", zegt De Vries. "Ik denk dat je meer kunt dan je zelf denkt." Ook Emons heeft zichzelf de afgelopen dagen beter leren kennen. "Ik merk aan mezelf dat het me niet uitmaakt wat er gaat gebeuren, ik heb me geen moment druk gemaakt. Dat is in mijn optiek de beste manier om zo'n kamp in te gaan." Volgens de shorttrackers was het verrassingskamp een mooie start van het olympische seizoen. "Hoewel shorttrack voor het grootste gedeelte een individuele sport is, heb je elkaar nodig om beter te worden." De Vries vult aan: "Alleen kun je veel, maar als je elkaar helpt, behaal je de mooiste resultaten."

Verrassingskamp voor de shorttrackers: 'Die Otter maakt ons niet klein'

SCHRIJF JE HIER IN VOOR SCHAATS- EN SKATEWEDSTRIJDEN

#schaatsfan, de schaatsen.nl-mailing