Op de korte baan in Heerde moesten beide pelotons maar liefst 118 ronden afleggen. Het leverde echter heel diverse wedstrijden op, die wel wat weg hadden van marathonwedstrijden op de kunstijsbaan. Bij de vrouwen wisten in twee etappes diverse vrouwen een ronde voorsprong te pakken. Uiteindelijk waren het naast Huiden, Van Maaren en Veen ook Brit Qualm, Gerline Crediet, Beau Wagemaker en Marijke Groenewoud. Laura van Ramshorst, Lotte Veenstra, Sandra Dekker, Maaike Verweij en Berit Gunderson pakten één ronde.
Een traditionele marathonfinish volgde. Met nog zes ronden te gaan klonk de bel voor de dames met één ronde voorsprong. De vrouwen met twee ronden lieten het begaan, maar hadden niet door dat Huiden mee geslopen was. Op de streep had ze al meer dan een halve ronde voorsprong. De overige dames keken naar elkaar, maar vooral naar Groenewoud om het gat te dichten. Die leek niet van zins om al het werk in haar eentje op te knappen, maar hield het tempo er evengoed wel in.
Intussen werd Huiden luid aangemoedigd door het aanwezige publiek in Heerde, dat weer mondjesmaat toegelaten werd. Het gaf de wedstrijd net weer dat beetje extra. Ook voor Huiden was het bijzonder, al was ze zich er nog niet heel erg van bewust dat ze aan het winnen was. "Mensen riepen dat ik moest juichen, maar ik dacht alleen maar dat ik moest sprinten naar de finish. En toen keek ik en kon ik echt juichen", vertelt Huiden door het dolle heen.
De overwinning is heel speciaal voor Huiden, die enkele seizoenen geleden nog een ware doodsmak maakte bij een wedstrijd in Heerenveen. Ze liep een zware blessure op en moest lang revalideren. "Ik besef het nog steeds niet helemaal dat ik gewonnen heb", zegt ze in Heerde na de huldiging. "Het is echt heel mooi en ook nog op deze manier. Ik zeg niet dat het een gelukstreffer is of toeval, maar er zijn zeker mensen beter dan ik."