Dat kunnen de beoogde big shots met een Nederlands paspoort en aspiraties voor de Winterspelen – Jorien ter Mors, Jan Blokhuijsen - hem niet nazeggen. Vergeleken met de beste rijders van Oranje was het zwalken over de recordbaan van Salt Lake City dat het duo deed. Swings heeft geen last van malaise, laat staan van toenemende kwalificatiestress met het oog op het beslissende toernooi rond kerst. Om zich van de reis naar Azië te verzekeren kon de 30-jarige schaatser bijna met een blinddoek om zijn rondjes draaien: een plaats bij de beste 24 op een afstand in de World Cups was voldoende.
Daaraan is fluitend voldaan. In Tomaszów Mazowiecki, Stavanger en Salt Lake startte hij tien keer, en alle races zat hij aan de goede kant van de score. Swings heeft niets te klagen dit seizoen. Zijn keuze vorig jaar voor IKO te tekenen beschouwt-ie als een hoofdprijs. “Eindelijk is er het gevoel dat ik op mijn plaats zit. Het is sinds 2014 een moeilijk traject geweest van zoeken, op veel verschillende paden. Het viel niet mee een consistente route uit te stippelen. Dat ligt deels aan de andere partijen, deels aan mezelf. Ik heb steeds gezocht naar teams die de combinatie met skeeleren zagen zitten, wat niet eenvoudig was. Ik ben ook niet iemand die met zijn hele hebben en houden ergens heen verhuist. Zo trainde ik een tijd met de Noorse selectie, maar vond het geen goed idee naar dat land te verkassen in de winter. Dan moet je zoeken naar een omgeving die bij je past.”
Wat stond je tegen om definitief te verhuizen naar Noorwegen? Je familie en vrienden?
“Ja, toch wel.”
Maar je bent tegelijkertijd ook de topsporter die soms offers moet brengen.
“Dat is zo. Het is ook direct de moeilijkheid voor een Belgische schaatser: als ik in België ben en dat gebeurt niet heel vaak, kan ik niet schaatsen (bij gebrek aan een baan). Ik heb perioden gekend waarin ik heel goed reed in wereldbekers en dan naar huis ging, blij om bij vrienden en familie te zijn. Twee dagen verder wilde ik het ijs op om te schaven aan mijn schaatstechniek. Echter, wetend dat ik een week thuis was zonder ijs, was dat frustrerend. Dat gold voor de situatie waarin het goed ging, maar ook als het slecht draaide. Niets is zo vervelend als terugkeren van een trainingskamp van twee weken in de wetenschap dat het juiste gevoel nog ontbreekt. Dan wordt een week zonder schaatsen niet te doen.”
“Nu zit ik in Heerenveen, de beste accommodatie in de ‘buurt’ voor een schaatser uit België. Vorig jaar ben ik daarheen verhuisd, sinds ik bij IKO zit, en is dat een vaste basis in NL. De teamleiding heeft het niet geëist dat ik, maar ze stelde wel als voorwaarde dat ik veel aanwezig zou zijn op de schaatstraining. Want ik ben een trainingspartner voor Jan en de andere allrounders. Als je er slechts de helft van de tijd bent is dat niet leuk. Ik heb me voorgenomen geen enkele training te missen. Dat is tot dusver gelukt.”
Je hebt al een mooie carrière, met olympisch zilver op de mass start in Pyeongchang, een vierde, een vijfde en twee zesde plekken tijdens de Winterspelen van 2014 en 2018. Je weet dus wat er te halen valt en wat er in dat lichaam van je zit.
“Mijn niveau stijgt, dat merk ik elke dag dat ik schaats. De Friese basis geeft me rust. De volgende dag kan ik verder met waar ik was gebleven. Ik hoef niet te zoeken naar het schaatsgevoel, en dat is fijn. En niet te veel willen analyseren, want je kunt ook te kritisch zijn. Dat heb ik moeten leren.”
Nu ben je wel de beste langebaanschaatser van België. Maar nooit eens gedacht: was ik ook maar een Wout van Aert of Remco Evenepoel, de op handen gedragen coureurs in jouw land?
“Als ik zie wat ik allemaal heb gewonnen in het skeeleren en schaatsen zou ik moeilijk vinden dat naast me neer te leggen. Ik heb me geregeld afgevraagd hoe het zou zijn als wielrenner, maar verder dan een paar criteriums met de profs na de Tour de France ben ik niet gekomen. De goesting was er lange tijd. Toen ik dit jaar dertig werd moest ik wel denken aan wat ik dikwijls heb geroepen: ooit zal ik het coureur proberen. Dat ooit is voorbij. Ik focus me nu andere enorm mooie doelen zoals de Spelen van Beijing."
"Daar heb ik absoluut geen spijt van, al is het niet eenvoudig om als wintersporter in Vlaanderen het hoofd boven water te moeten houden. Gelukkig is het wel schaatsen en dat wordt in ons land enigszins gevolgd. Ik herinner me dat toen er geen enkele Belg meereed op grote allroundkampioenschappen waar Sven Kramer de titels ophaalde, die prijzen ook op de Vlaamse tv werden getoond in het sportnieuws. Er bestaat een Nederlands-Belgische band wat langebaanschaatsen aangaat: dat voordeel heb ik ten opzichte van de andere kleine sporten in ons land.”