De wedstrijden die Van der Werff afgelopen seizoen gereden heeft, zijn op één hand te tellen. Net in het olympische seizoen slaat het onheil toe. Tijdens de vorige zomer krijgt ze weer last van haar rechterknie waar ze tien jaar geleden al eens aan geopereerd is. In eerste instantie denkt ze dat de pijn hoort bij de gedane inspanning. Ze negeert de pijn en weigert de trainingen vroegtijdig te beëindigen.
De pijn wordt echter steeds erger. Zelfs zo erg dat ze niet meer lekker kan autorijden. De koppeling indrukken gaat moeizamer en moeizamer. Ook het traplopen kost veel kracht en doet pijn. Het voorbereidingskamp voorafgaand aan de NK Afstanden moet ze halverwege staken. Ze slaat het NK over en richt zich op het olympisch kwalificatietoernooi (OKT) eind december. Het lijkt een missie die op voorhand lijkt te mislukken. Ze blijkt namelijk minischeurtjes en kalkvorming in de pees te hebben. De hersteltijd? Enkele maanden.
Ze raakt in paniek. Wat moet ze nu? Ze heeft jaren gedroomd van de Olympische Spelen, maar door een blessure lijkt dat doel ineens niet meer haalbaar. Er zit maar één oplossing op en dat is rust nemen. Stiekem hoopt ze het OKT nog te halen, maar ze krijgt tot haar grote verdriet geen aanwijsplek. "Dat was wel een reality check. In plaats van zelf te schaatsen zat ik thuis op de bank naar het OKT te kijken. Dat was heel pittig, zeker toen ik ook nog eens koorts kreeg. Tja, veel erger kon het toen ook niet meer worden", aldus Van der Werff, die in haar studie Voeding & Diëtetiek afleiding vindt.
Nieuw-Zeeland
Na het OKT besluit ze ook het NK Sprint niet te rijden en zich volledig te focussen op haar herstel. Om het dramatisch verlopen seizoen zo snel mogelijk te vergeten, gaat ze in maart samen met haar vriend twee maanden naar Nieuw-Zeeland. Ze wil mentaal even afstand nemen van de sport waar ze jarenlang in geïnvesteerd heeft. "Normaal neem ik één weekje rust en ga ik meteen weer door, maar ik heb nu voor het eerst gedacht: ik moet er even tussenuit, even het hoofd leegmaken."