Nog maar twee maanden geleden brak Bart de Vries zijn sleutelbeen tijdens een trainingsritje op de fiets. Een tegenvaller voor de man die in bloedvorm stak en een paar dagen eerder een fraaie overwinning had geboekt. ’’Ik ben daarna blijven strijden om terug te komen. Dat ik dan hier zo’n mooie overwinning binnensleep, is voor mij echt het kroontje op dat herstel’’, bekende De Vries na zijn zege in Arnhem.
Dat was bovendien een zege die hem niet kwam aanwaaien. Op het baantje in Arnhem stond veel wind en het ijs was niet bepaald best. Niet slecht van kwaliteit, maar wel heel vies. En daarvoor betaalden de schaatsers de tol. Menig rijder moest met botte schaatsen naar de kant. Daar had de Vries geen last van, maar zijn lichaamstaal direct na de finish sprak boekdelen. ’’Ik heb er toch al een aantal gewonnen’’, sprak De Vries nog nahijgend, ’’maar ik heb nog nooit zo kapot gezeten voor een overwinning als nu.’’
Concurrentie
Dat was niet alleen de wind, en dat was niet alleen het ijs. Het was vooral de concurrentie die Bart de Vries sloopte. Hij was halverwege de koers rondgegaan met vier medevluchters: Evert Hoolwerf, Erik Jan Kooiman, Crispijn Ariëns en Willem Hoolwerf. ’’Drie sprinters erbij’’, wist De Vries. ’’Daarom moest ik alert zijn.’’
Hij zag hoe Erik Jan Kooiman in de finale wegreed. Evert Hoolwerf hield de benen stil en zo had Kooiman snel een gat. ’’Dat heb je met opleidingsteams en zeg maar hoofdteams, dat weet je. Iedereen zegt dat ze niet met elkaar rijden, maar op die momenten houden ze wel de benen stil. Dat is bij ons net zo hoor, daar niet van. Maar ik wist wel meteen dat ik erachteraan moest als ik nog kans wilde hebben om te winnen.’’
Man tegen man
De Vries ging vol in de achtervolging. ’’Het werd echt man tegen man. Ariëns zat achter me, Kooiman voor me. Het was hardrijden, bijna langebaan.’’ Dat ging de man van Bouw & Techniek goed af. Hij haalde Kooiman bij, ging erop en erover en pakte uiteindelijk de winst. Dat was, vertelde hij, niet zijn eerste zege op natuurijs. Lachend: ’’Ik heb er ooit al eentje gepakt in Wijk en Aalburg. Maar dat was zo’n beetje voordat Henk Angenent en Kurt Wubben schaatsten, zo lang is het geleden.’’
Niettemin kwam deze zege wel heel erg mooi uit voor De Vries. En ook voor zijn ploeg. ’’in december hebben we er drie gewonnen, daarna niets meer. Dan is het lekker als er nog eentje op de teller komt. Dat is wel het mooie van het feit dat we na Zweden opeens nog een paar kansen krijgen.’’
Felicitatie
Erik Jan Kooiman deelde nog een welgemeende felicitatie uit aan De Vries. ’’Ik werd uiteindelijk toch op waarde geklopt’’, stelde Kooiman. ’’De bochten waren best krap en ook wel gevaarlijk, en mijn schaatsen waren op het einde helemaal bot. Op het rechte stuk kon ik nog goed snelheid houden, maar in de bochten kon ik dat niet vasthouden. Dan heeft Bart de Vries een mooi mikpunt, rijdt naar me toe, en dan heb ik met anderhalve ronde te gaan een probleem.’’ Kooiman ging er vol voor. ’’Maar dat was het ook. Ik probeerde nog aan te zetten, maar dat lukte niet meer.’’
Wie het allemaal tevreden bekeek, was Jan Wardenaar. De voorzitter van de Arnhemsche IJsclub Thialf – uit 1913 – was trots op de eerste marathon op zijn ijsbaan, waar overigens ooit Casper Helling nog het schaatsen leerde. Hij is zelfs nog steeds als adviseur verbonden aan de club. En met zo’n 1200 mensen langs de kant, was ook de belangstelling goed. ’’Dit was zo’n beetje waar we op hoopten. We kijken terug op een mooie avond.’’