Het was geen makkelijk jaar voor de 29-jarige Van der Wart. Na een operatie aan zijn schouder brak de Europees en wereldkampioen in augustus vorig jaar tijdens een langebaantraining zijn enkel. Een kleine maand later kreeg hij opnieuw een tegenslag te verwerken; zijn kuitbeen bleek te kort en een ingreep volgde. Het kostte hem zijn winter.
Aan de reeks lichamelijke klachten ging een na-olympische periode vooraf die hem ook mentaal niet in de koude kleren ging zitten. Het lukte Van der Wart maar moeilijk om vrede te hebben met de mislukte olympische relayfinale, waarin hij bijna vier jaar geleden al in de eerste bocht ten val kwam. De starter had de rijders op het ijs van het Iceberg Skating Palace destijds moeten terugfluiten, maar dat gebeurde niet.
"Ik heb er wel een kleine dip van gehad", vertelt Van der Wart openhartig. "Dat komt vooral neer op wat depressieve klachten en motivatieproblemen. Natuurlijk hoort onvoorspelbaarheid bij de sport, maar ik had dit niet in de hand en daar had ik moeite mee. Je kent de regels en als ze niet worden nageleefd is je houvast ineens weg. Ik dacht soms: waar doe ik het dan voor?"
Naast het bezoek aan een psycholoog zorgde ook de relayzege tijdens het EK van 2016 voor een nieuw lichtpuntje. Op de olympische baan van Sotsji versloeg de Nederlandse relayploeg, mede dankzij een sterk optreden van Van der Wart, olympisch kampioen Rusland. "We bewezen in ongeveer dezelfde setting een normale eerste bocht te kunnen rijden en de overwinning gaf opnieuw vertrouwen. Daarna was het door de blessures helaas weer snel afgelopen voor mij."
Positieve energie
Ondanks alle tegenslagen heeft Van der Wart er geen moment over nagedacht om te stoppen en het rotgevoel maakte langzaam plaats voor positieve energie. "Natuurlijk heb ik weleens getwijfeld of ik mijn oude niveau nog kon halen, maar ik heb sinds 2014 een afspraak met mezelf en die wil ik nakomen."
Sinds begin april draait de Zuid-Hollander nu weer volop mee in de nationale shorttrackploeg van bondscoach Jeroen Otter, en dat is keihard werken na ruim een jaar afwezigheid. "Alles voelde zwaar. Ik doe natuurlijk pas weer één zomer echt mee en het niveau blijft elk jaar groeien. Vorige maand werd er nog een schroef uit mijn enkel gehaald, die ik daardoor pas nu weer volledig kan belasten. Dat heeft gelukkig ook een positieve uitwerking op mijn kniehoeken."