Group 2
arrow copy Terug
Nieuws 21 okt 2017

Kai Verbij: 'Je krijgt geen tijd om te genieten'

Kai Verbij kende een goede generale op het komende olympische seizoen. De sprinter van Team Plantina won het eerste EK sprint ooit, zegevierde op het WK sprint en pakte brons op de 1000 meter bij de WK afstanden. En dat op 23-jarige leeftijd. Reden genoeg om hem in Inzell een aantal stellingen voor te leggen.

Foto : Neeke Smit

Ik besef nog steeds niet wat ik vorig jaar allemaal gepresteerd heb
"Het klopt dat ik nog niet echt besef wat ik heb gepresteerd. Het is eigenlijk heel snel gekomen. Ik ben naar het WK gegaan met het idee om een goed toernooi te rijden. Het is me een beetje overvallen. Ik denk dat daardoor het besef er nog steeds niet is. Misschien realiseer ik het pas als ik gestopt ben. Het heeft er ook mee te maken dat wij als groep naar de Spelen toeleefden. Het WK voelde voor mij ook als een stap naar de Spelen toe.

Ik moet wel zeggen: als je alle titels op een rij zet, is olympisch goud het mooist, maar daarna komt het WK sprint. Dat is wel iets heel unieks, weinig Nederlanders hebben het gepresteerd. Dat is supergaaf. Het klinkt heel stom, maar het winnen van het EK sprint voelt misschien nog wel specialer, omdat het het eerste EK sprint ooit was. Mijn naam zal voor eeuwig verbonden blijven aan het EK sprint, omdat ik de eerste winnaar ooit ben. Dat is misschien nog wel gaver.

Of ik meer aandacht heb gekregen sinds ik wereldkampioen ben? Sinds wij namen op onze auto hebben staan, word ik wat vaker herkend. Maar als ik op straat loop met normale kleren, zouden mensen niet bedenken dat ik een atleet ben. Je merkt wel dat je iets meer aangesproken wordt dan de vorige jaren. Op sommige momenten dat je het niet verwacht, word je herkend. Ik vind aandacht niet vervelend, ik vind het wel grappig. Als je elke dag zou worden aangesproken, zou het wel vervelend worden. Maar eens in de zoveel tijd is het wel leuk, daar krijg je toch een egoboost van, ha."

Happy boy here! スポンサーカー! ハッピー😇😇 #volvonieuwenhuijse

Een bericht gedeeld door Kai Verbij (@kaiverbij) op

Door mijn titels is er meer druk op mij gekomen
"Mensen zien dat zo, ik totaal niet. Elk jaar worden de kaarten weer opnieuw geschud. Vooral in de sprintwereld kan er zo weer een nieuwe naam voorbijkomen. Je hebt nooit garantie op de sprint. Kijk, als ik op de 5 of 10 km wereldkampioen was geworden, dan stond ik anders aan de start. In de sprint is het verschil zo klein dat je dat verschil niet hebt. Ik heb niet die druk dat ik het dit jaar weer moet bewijzen. Ik denk ook echt niet elke dag: ik ben wereldkampioen. Maar dat zal voor elke atleet ook anders zijn. Zo ben ik gewoon, ik ben een beetje een saai persoon wat dat betreft haha."

Dankzij mijn opvoeding ben ik de jongen die ik nu ben
"Ik denk wel dat de manier van denken en handelen met je opvoeding te maken heeft. Als ik mezelf loslaat, ben ik echt wie ik ben. Als ik praat met iemand die ik minder ken, dan ben ik hoe ik opgevoed ben. Ik denk dat al mijn goede vrienden van buiten – en ook binnen het schaatsen – mij anders zien dan de buitenwereld. Ik kan namelijk best druk zijn. Dat zou je waarschijnlijk niet zeggen als je mij op televisie ziet, dan kom ik heel rustig over.

Ik lijk het meest op mijn moeder. Als ik me comfortabel voel, ben ik aanwezig. Als ik me niet comfortabel voel, ben ik wat stilletjes. Dat heeft mijn moeder ook heel erg. Mijn vader is echt een prater, dat vindt hij geweldig."

Ik moet meer genieten van een overwinning
"Ja, dat vind ik wel zo inderdaad, maar aan de andere kant krijg je met schaatsen niet de tijd om te genieten. Na mijn wereldtitel op het WK sprint wil je wel even feesten of iets leuks doen met vrienden, maar we moesten meteen weer door naar de volgende World Cup. Je krijgt de tijd niet. En als je dan eens tijd hebt om te vieren, is die roes alweer een beetje weg. Als ik de Spelen goed weet af te sluiten, ga ik wel een feestje vieren. We leven toch in een vierjarig cyclus met de Spelen als hoogtepunt. Ik denk ook wel dat het goed is om fris het nieuwe seizoen in te gaan.

Het klopt dat ik niet heel vaak juichend over de streep kom. Na mijn laatste rit op het WK sprint bijvoorbeeld had ik een misser in de een-na-laatste bocht. Toen ik over de finish kwam, wist ik niet of ik de titel had gewonnen. Bovendien was ik best geschrokken van die bijna-val. Dan zie je misschien op beeld dat ik niet blij ben, maar het was meer van: wow, gelukkig is het nog gelukt!

Toch kan ik best juichen hoor. Bij de NK afstanden reed ik echt een heel goede 1000 meter. Toen kwam de ontlading, puur omdat de race zo goed ging. Zo van: wow, dit rijd ik niet zomaar nog een keer. Of ik meer kan genieten van een goede race? Nou, ik wil best olympisch goud winnen met een slechte race hoor, ha. Maar het is een geweldig gevoel als alles lukt. Dat lukt vaak niet met sprinten, sowieso niet met schaatsen. Als het echt op zo'n belangrijk moment lukt, dan schreeuw ik het uit. Tuurlijk."

WORLDCHAMPION SPRINT!! 世界チャンピオンスプリント!! Dankjewel allemaal! Thnx all! #wksprint #plantina #continu

Een bericht gedeeld door Kai Verbij (@kaiverbij) op


Deel dit artikel op
Ben jij een echte schaatsfan? inschrijven als schaatsfan