De Alternatieve Elfstedentocht was er weer eentje zoals een Alternatieve hoort te zijn. Zoals de echte kleppers in het peloton hem ook graag willen. Zwaar. En dit was zelfs zwaar in de overtreffende trap. De ingevallen dooi maakte van de perfecte ijsvloer ineens een piste vol brokkenpiloten, waar de ene na de andere rijder tegen het ijs smakte.
Ook Crispijn Ariëns. In de laatste ronde zelfs nog. Maar de man van Okay Fashion & Jeans liet zich niet kloppen door het ijs. ’’Maar het doet zo’n pijn’’, verzuchtte Ariëns. ’’Echt alles doet me nu zeer.’’ Die pijn voelde hij ook nog eens bij zijn beslissende ontsnapping, op pakweg vijftien kilometer van de streep. ’’Die eerste meters deden gigantisch veel pijn. Maar toen ik eenmaal weg was, kwam in een ritme, in een flow, en dan is alle pijn even weg.’’
Adrenaline
In de laatste vijfhonderd meter werd hij gedreven door adrenaline, vertelde Ariëns. ’’Handje los, volle bak gaan. Ik wilde het niet laten gebeuren dat op het einde ze nog eens bij me kwamen, dat wilde ik echt niet. Gelukkig gebeurde dat niet, en heb je hier die fantastische finish.’’
Ariëns dook in de armen van ploegleider Peter de Vries. Dolgelukkig, maar volledig kapot. Hij zag nog wel hoe Frank Vreugdenhil het succes van de ploeg compleet maakte. Terecht, vond Ariëns. ’’Want we hebben dit als ploeg zo ontzettend goed uitgespeeld. We hebben er allemaal alles voor gegeven. Dit is echt het mooiste dat ik ooit heb gewonnen. En die heb ik ook absoluut te danken aan de ploeg.’’
Nooit vertoond
Het was een bizarre Alternatieve, daar kon Crispijn Ariëns het alleen maar mee eens zijn. Een kopgroep van 21 man die al in de eerste ronde wegrijdt en door het peloton nooit meer wordt teruggezien, dat is nooit eerder vertoond. ’’Het was wel het idee’’, bekende Ariëns. ’’Meteen in de eerste ronde gaan, met een goede groep, en Frank Vreugdenhil erachter. Maar Frank zat er meteen al bij, en Marcel van Ham ook. Natuurlijk was het nog ver, maar twee minuten werden vier minuten, zes minuten. Op een gegeven dacht ik ‘dit is het’. Prima, laat maar gaan dan.’’
Uiteindelijk bleven er uit die groep vier sterke mannen over: Ariëns, Niels Mesu, Jordy Harink en Vreugdenhil. Ariëns zag wel hoe de achtervolgers ietsje dichterbij kwamen, vooral door de impulsen van Jouke Hoogeveen en Bob de Vries. Het gat met het leidende leek lang groot genoeg, maar in de finale was daar toch weer Hoogeveen. ’’Onvoorstelbaar’’, vond Ariëns. ’’Ik weet niet waar hij vandaan kwam. Had ik 180 kilometer rekening gehouden met Niels Mesu als grootste rivaal, kwam Hoogeveen er nog eens bij.’’
Bord
Het was het moment waarop Ariëns zelf wegreed uit de kopgroep, en op dat moment, redeneerde de Brabander, was de aanwezigheid van Hoogeveen misschien wel goed. ’’Hoogeveen keek naar Mesu en andersom. Misschien kon ik daardoor wel wegblijven.’’ Er was een mooie gedachte die Ariëns op de been hield, die hem liet doorgaan. ’’Het enige dat ik dacht is dat ik mijn naam op dat bord wilde hebben. Dat is gelukt. Geweldig.’’
De stem van Ariëns brak even. Mooie emotie. ’’We zijn het seizoen niet super begonnen. Niels zoals verwacht in ieder geval. Ik pak er dan wel twee op kunstijs, maar dit is wat anders. En dan voelt het goed, rijden we goed en pakt Ingmar Berga al het ONK, word ik derde en Frank zesde. En dan nu dit. Op het NK Kunstijs waren we ver beneden de maat, maar dat hele NK zal me nu een worst wezen. En dan is er emotie, ja. Mooi toch?’’