“Wat was het een lekker wereldkampioenschap in Inzell, hè. Het WK van het gewoon doen. Van locker zijn en Spritzigkeit hebben, om wat fijne Nederlandse woorden er tegenaan te gooien. Locker, dat is zoiets als je los, vrij voelen. Joy Beune, haar 1500 meter met die prachtige slotronde…., oh, wat heeft dat meisje me blij gemaakt. Na wat zij heeft doorstaan, met die transponder en al die fratsen, en dan op deze manier terugvechten, dat is groots.
Of Jordan Stolz: die ging tijdens het toernooi gewoon na zijn rit op de tribune zitten, tussen het publiek, om naar de andere schaatsers te kijken. Moest kunnen, vond-ie. En hij had gelijk, de wereldkampioen. Wat bleef hij gefocust op de tien kilometer. In sommige ronden pakte Patrick Roest 1,3 seconde terug, maar Jordan reed locker door en ging niet paniekerig zitten rekenen onderweg. Wie ook geen spoor van krampachtigheid vertoonde? Jenning de Boo. Die had de juiste vibe te pakken, trok z’n plan en Kjeld Nuis – die niet goed schaatste, maar wat maakte dat uit – deed mee. Wat een actie van die mannen, door na de eerste dag van het WK Sprint even in een bergmeertje te springen. Fantastisch toch? Zo is het schaatsen bedoeld. Wat we de voorbije dagen zagen, is dat de wetenschap, al die kennis, de allerbeste faciliteiten het aflegden tegen een simpele duik in een ijskoud bergmeertje. Dat deed je niet in de tijd van Gerard Kemkers, want dan werd je voor gestoord versleten.
Even was het romantische van de sport terug, dat voorgoed verdween in de periode van Kemkers, Ab Krook, daarna Sven Kramer, en TVM. Die generatie maakte het schaatsen kapot, veranderde ons in neurotische robots. In Inzell was er weer wat van het oerkarakter te zien, waarbij de mensen op de banken stonden vanwege de strijd om het brons tussen een Italiaan, een Belg en drie Noren. En de kampioen reed zijn ereronde met een theemuts op, terwijl er fans ’s morgens waren opgestaan met het idee: vandaag zet ik een Edammer kaas op m’n kop. Heerlijk, zo normaal allemaal.
Al die gewone dingen – sfeer, lachen, lol – kenmerken de ploegen van Beune (IKO) en De Boo (Reggeborgh). Daar gebeurt iets wat het schaatsen en presteren steeds leuk maakt. Ik heb niet het idee dat dat ook het geval is bij Jumbo-Visma. Dat Jutta Leerdam en Antoinette de Jong samen wat doen en daar plezier om hebben. Straks kan dat trouwens niet meer, omdat Antoinette naar Reggeborgh overstapt. Waar het er spritzig en locker aan toegaat.
Hoe zal Jac Orie dat in zijn ploeg kunnen brengen? Ik weet van mijn jaren dat ik bij hem in het team reed hoe grappig hij is, maar hij zit daarnaast zo vastgeklonken aan zijn wetenschap. Die is meetbaar, humor niet. Nu is hij al negen rijders kwijt. Hij heeft Joep Wennemars nog. Da’s niks. Kai Verbij? Zo triest om te zien hoe zo’n groot talent met zoveel natuurlijke aanleg eraan toe is. Wat moet Jac nou toch doen? Wie is er te koop? Hij heeft het grootste budget. Roest en Beune halen? Als je Joy een miljoen biedt zal ze dat toch wel doen? Dan koopt Orie succes, zoals Manchester United, Real Madrid en Barcelona doen. Dat is de truc. Alleen, bedenk ik me, Patrick en Joy zullen echter niet teruggaan naar Jumbo, gezien hun verleden.
De andere mogelijkheid is jonge talenten eruit pikken. Angel Daleman zorgt als jonge meid in elk geval voor een vibe in de ploeg. Dan heb je er een, en met wie vul je het aan? Zoveel talent is er niet voorhanden, zeker niet bij de jongens.
Nee, nee, nee, ik weet wat Jac moet doen. Het schiet me nu te binnen: Marijke Groenewoud weghalen bij Team Albert Heijn Zaanlander. Dat is een interessante gedachte! Zij is ook een mens, een leuke, doodnormale, nuchtere Friezin. Frivool, iemand die voor de prikkel kan zorgen die Orie nodig heeft. Groenewoud is een goeie en kan ook veel voor Jutta betekenen. Leuk toch, dat we zo even het team voor Jac samenstellen…”
