In twee uur tijd werden in het basketbalstadion, voor de gelegenheid omgetoverd tot ijspaleis, de halve finales en finales van de 500 en 1000 meter er doorheen gejast. Met als hoogtepunt de aflossingsfinale, waarin Nederland zijn macht vertoonde. Daarmee grepen Freek van der Wart, Sjinkie Knegt, Daan Breeuwsma en voor de gelegenheid de Israëliër Vladislav Bykanov het goud én een cheque van 5000 dollar.
“Het geld was goed. Alle schaatsers van ons team gaan naar huis met wat extra geld in hun broekzak. Dat is leuk, bij de wereldbekers gebeurt dat niet”, vertelt assistent-coach Kip Carpenter. Want ook het zilver van Knegt op de sprint en het brons van de vrouwenploeg (Rianne de Vries, Lara van Ruijven, Suzanne Schulting en de Amerikaanse Katherine Reutter) brachten respectievelijk 3000 en 1000 dollar op.
Half competitie, half show
“Het was half competitie, half show. Het format is gemaakt voor TV, maar ook voor het Amerikaanse publiek. Wij hebben niet het geduld om naar een vijf of tien kilometer op de langebaan te kijken”, aldus de Amerikaan, die zelf zijn successen vierde bij het langebaanschaatsen met onder meer olympisch brons. “Snel en kort, daar houden we van.”
En dat was precies wat Apolo Anton Ohno voor ogen had toen hij deze wedstrijd initieerde. De meest succesvolle Amerikaan bij de winterspelen betreurt het dat shorttrack in eigen land alleen aandacht krijgt rond de Olympische Spelen. “Ik wil de sport vermarkten. Mensen betrokken en enthousiast maken. Ze moeten de sport gewoon vaker zien”, aldus Ohno tegen teamusa.org.
“Ik wil het aantrekkelijker maken. Geef de atleten de kans om voor geld te rijden. Sporters verdienen hier in twee uur meer dan in een heel seizoen. Dat wil ik volgend jaar verviervoudigen. Ik hou van deze sport. Het zit in mijn bloed.” Met de Apolo Ohno Invitational, dat door de Amerikaanse zender NBC live werd uitgezonden, keerde het shorttrack terug naar het olympisch stadion van 2002 waar de Amerikaan zelf zijn grootste succes vierde: goud op de 1500 meter.
De populaire Ohno wil er een jaarlijks terugkerend evenement van maken. Bij de eerste editie werd er gestreden door de landenteams van Canada, China, Amerika en Nederland. Carpenter is enthousiast over het toernooi. “Het publiek was heel betrokken en enthousiast, daar hielpen de interviews op het ijs bij. Met de vier beste teams is het racen op het hoogste niveau, weinig rust en de sporters hadden continu de camera en microfoon in hun gezicht.”
Puzzelen
Voor een goede plaats op de wedstrijdkalender wordt het nog wel even puzzelen. De Nederlandse ploeg moest voor de Apolo Ohno Invitational vanuit Montreal terug naar Salt Lake City, waar ook de eerste wereldbeker van het seizoen plaats vond. “De timing was niet optimaal met de terugreis uit Montreal. Drie weken is een lange tijd om van huis te zijn. Het zou wat beter gepland moeten worden”, stelt Carpenter.
Van het optreden met de Nederlandse ploeg op de aflossing voor het enthousiaste stadion heeft Daan Breeuwsma genoten. “We schaatsten met overmacht. Het was mooi om een keer met Vladislav (de Israëliër Bykanov, red.) te kunnen rijden, hij traint altijd met ons. Hij draagt de snelheid makkelijk en dan zie je dat we aan het eind over hebben.”
Doordat er geen wereldbekerpunten, plaatsing voor de wereldkampioenschappen of ranking op het spel stonden konden de schaatsers vrijuit rijden. “Met vier toplanden gaat het alle ritten hard vanaf de start. Het was volle bak, je moet er gelijk staan. Alles in twee uurtjes proppen is leuk voor het publiek, maar voor ons is het heel intensief”, zegt Breeuwsma. “Maar daar kun je aan wennen. In Heerenveen trainen we ook vijf tempo’s in anderhalf uur.”
Ice Derby
“Het is een hoogstaande wedstrijd, hier word je beter van. En een beetje geld verdienen is mooi meegenomen”, vindt de 26-jarige Fries. Wat dat betreft heeft hij ook wel oren naar de Icederby, een toernooi waarbij langebaanschaatsers en shorttrackers het op een 220 meterbaan tegen elkaar mogen opnemen voor geldprijzen. Bovendien kan op de wedstrijden worden gegokt. Voorlopig dreigt de ISU echter alle schaatsers die meedoen levenslang te schorsen. Mark Tuitert en Niels Kerstholt hebben deze zaak aanhangig gemaakt bij de Europese commissie.
“Dat lijkt ons allemaal mooi. Het is niet voor niets dat Mark en Niels zo hun best doen. Het is een nieuwe opzet, een nieuwe baan. Als je altijd hetzelfde blijft doen, blijft je niveau ook hetzelfde. En geld verdienen is leuk. We werken ons als sporters uit de naad”, zegt Breeuwsma.
Carpenter denkt dat het bij de wereldbekers ook anders zou moeten. Zelfs in het shorttrackfanatieke Montreal waren de tribunes een week geleden niet tot de nok toe gevuld. “Drie dagen competitie is te lang, zeker voor de Amerikaanse cultuur. Het is een uitdaging om alle halve finales en finales in twee uur tijd af te werken. Dan krijg je vanzelf show.”
In de Utah Jazz Arena viel de show nooit stil. Olympisch kampioen Derek Parra bewerkte het publiek, introduceerde oud-topschaatsers als Dan Jansen, Bonnie Blair en Joey Cheek aan het publiek en zorgde voor grappige interviews met schaatsers direct vanaf het ijs. Het publiek kon zichzelf terugzien op het gigantische scherm en mascottes zorgden voor entertainment als er even niks gebeurde.
Spetterende lichtshows en opzwepende muziek, zoals bij de wereldbeker in Dordrecht in 2012, was er niet in Utah. “Dordrecht was wat dat betreft uniek. Dat is echt een Nederlands ding, denk ik. De Europese kampioenschappen (in januari in Dordrecht, red.) gaan heel mooi worden”, kijkt Breeuwsma vast vooruit.
