Voor de Nederlandse ploeg werd het een weekend waarin de kwartjes steeds naar de verkeerde kant vielen. Een groot contrast met vorig jaar, toen Nederland bij de vrouwen op alle nummers goud won. Voor Schulting was het een bijzonder weekend na de sabbatical die ze vorig jaar gedwongen moest nemen. Op zaterdag liet ze niet de beste versie van zichzelf zien met uitschakeling op de 1500 en 500 meter. Ze nam zich voor alles in te zetten op de 1000 meter, door de hoofdpersoon zelf omschreven als ‘haar afstand’. Schulting kwam met speels gemak door de kwartfinale en de halve eindstrijd en lag in de finale op koers voor goud.
Tot het moment met Hanne Desmet. De Belgische lag heel het weekend op ramkoers in haar races en kreeg ook hiervoor een straf. Schulting eindigde met Kristen Santos-Griswold en Gilli Kim in de boarding en voelde direct dat het foute boel was. “Ik had gelijk heel erg veel pijn”, zei Schulting vanaf een stoeltje aan de rand van de baan, terwijl het WK-decor ontmanteld werd. “Toen ik daarna op stond en door wilde schaatsen voor die derde plek – ik had niet gelijk in de gaten dat de race was afgefloten – voelde ik echt abnormaal veel pijn. Toen ik op de boarding zat dacht ik al: Dit voelt niet heel goed. Maar het is een WK-finale, wilde er toch voor gaan en starten.”
Schulting reed nog een paar rondjes, maar moest noodgedwongen naar het middenterrein. Daar wachtte ze tot de race, die gewonnen werd door Santos-Griswold, afgelopen was waarna ze door de begeleiding van het team van de baan geholpen werd. “Dat voelde als opgeven, had enorme pijn”, zei ze met haar been in het gips. “Ik voelde me op dat moment echt k*t. Ik weet van mezelf ook, geef niet zomaar op. Er moet wel echt iets aan de hand zijn als ik op het middenterrein ga staan, maar kon niet meer normaal schaatsen.” Na controle in het ziekenhuis bleek er een breuk in de enkel te zitten. “Tot en met de foto’s ging het best goed, ik was best wel optimistisch. De pijn was niet heel extreem, ik gaf het een 3 op de schaal van 1 tot 10. Dat was krankzinnig laag, maar heb wel ergere pijn gehad. Dus ik dacht niet dat het gebroken was, een gebroken enkel zal toch wel erger zijn, dacht ik.”
De vrouwen van de relayploeg droegen op het podium de overwinning op aan Schulting, die tijdens de huldiging terugkeerde uit het ziekenhuis. Dat voelde overigens niet als een pleister op de wond. “Dit is niet makkelijk te pleisteren, dit had nooit mogen gebeuren.” De pijnlijke enkel ten spijt had Schulting geen goed woord over voor Hanne Desmet, die in leidende positie reed. Het shorttrackboegbeeld van Nederland had het gevoel dat ze Desmet in de laatste rondjes makkelijk had kunnen pakken. Over en weer verweten de beide vrouwen elkaar van alles. Desmet verklaarde dat ze van achteren geduwd werd door Schulting. De penalty aan het adres van de Vlaamse zei wat anders. “Ik haalde haar gewoon in”, zei Schulting. “Heel het weekend reed ze op penalty’s, ze haalde er drie dit weekend. Dat is met een reden. Als je gestraft wordt, moet je dat accepteren.”
Schulting voelde zich dit weekend weer de ‘oude Suzanne Schulting’, maar kon het niet bekronen met een medaille. Ze sprak dit weekend regelmatig over de kunst van het relatieveren, iets dat ze tijdens haar gedwongen afwezigheid eerde te doen. “Als je na een moeilijke zomer ervoor gaat en je schouders eronder zet, kun je nog veel kan bereiken. Dat heb ik laten zien vandaag. Ik was echt heel goed, heb drie fantastische 1000 meters gereden en ik lag op koers voor goud. Ik denk dat dat best onthouden mag worden.”
