Als nummer twaalf van de overall World Cup-ranking en de nummer vijf van de 500 meter heeft Michelle Velzeboer een prima wereldbekerseizoen gedraaid. “Het is de afgelopen twee jaar bij het nationaal team heel snel gegaan. Het voelt alsof ik er al veel langer onderdeel van uitmaak. Ik ben blij met de progressie die ik maak. Driemaal dit seizoen reed ik een A-finale, twee keer op de 500 meter, een keer de 1000 meter. Dat laatste was me vorig jaar nog niet gelukt. Door die deze winter wel te halen zie je dat ik niet alleen op de kortste afstand een goede shorttrackster kan worden.”
Kán worden, want de Culemborgse kijkt graag omhoog. Ze is gretig. “Omdat mijn zus Xandra zo goed presteert, heb ik in mijn hoofd dat ik daarnaar toe wil. Het is mooi om iemand zo dichtbij je te hebben die het al wel gedaan heeft. Als sporter heb je altijd een voorbeeld in je hoofd dat het heel goed doet. Voor Xan was dat Suzanne. Maar wanneer dat je eigen zus is, ga je nog meer vergelijken. Soms doe ik dat te veel. Het is dan niet zozeer mijn achternaam die mij extra druk geeft, maar ik verwacht vooral veel van mezelf. Nu mijn zus het zo goed doet, wil ik niet het mindere zusje zijn. Af en toe is het goed om stil te staan bij mijn eigen prestaties, die zijn zeker niet slecht. Ik rijd vaker B- en A-finales dan vorige winter en leer er veel van. Als ik deze stijgende lijn doorzet, kan ik naar haar niveau toe. Ik hoop dat wij de Liu-broers van het vrouwenshorttrack kunnen worden. Uiteindelijk is dat het doel. En met de relay samen winnen.”
Omdat de techniek van de zusjes Velzeboer veel op elkaar lijkt, heeft Michelle er veel aan om achter haar zus aan te rijden in de trainingen. Ook op mentaal vlak helpt Xandra haar. Zij weet immers als ervaringsdeskundige hoe je de rust kan vinden in het shorttrackcircus. Andersom is dat minder. “Ik ben het jongere zusje, dan neemt ze eerder iets aan van een teamgenoot met meer ervaring. Af en toe komen we weleens thuis van een training en is Xan niet zo blij. Ik vind dat onzin, want ze heeft hartstikke hard gereden. Dan zeg ik: Maak je niet druk, het gaat heel goed. Het is natuurlijk goed dat je niet snel ergens genoegen mee neemt, maar soms mag je ook tevreden zijn met hoe je ervoor staat. Zo help ik haar.”
Xandra en Michelle zijn opgegroeid in een shorttrackgekke familie. Zowel hun vader Mark als hun tantes Monique en Simone en oom Alexander beoefenden de sport op het hoogste niveau. “Over de rol als jongste zus heb ik geen advies gevraagd aan mijn familie, maar wel over mijn opleiding. Ik wilde net als Xan life, science and technology studeren aan de RUG (Rijskuniversiteit Groningen). In eerst instantie zocht ik naar een andere studie. Anders zou ik met Xandra wonen, schaatsten we in hetzelfde team en volgden we dezelfde opleiding. Dan leek het alsof ik zelf geen keuzes kon maken. Dat beeld wilde ik niet, ik ben ook een persoon, die haar eigen keuzes maakt. Ik ben niet bezig met worden zoals Xandra, maar de betere versie van mezelf. Mijn zus heeft bepaald eigenschappen die mij kunnen helpen, maar ik wil niet haar kopie worden.”
“Monique zat in dezelfde situatie, want ze wilde net als Simone geneeskunde studeren. Uiteindelijk besloot ze het niet te doen, een keuze waar ze achteraf spijt van kreeg. Daarom zette ik wel door.” Inmiddels zijn beide zussen van studie geswitcht. Michelle volgt de opleiding psychologie aan de Open Universiteit, waardoor ze zelf haar tijd kan indelen. “Ik vind het heel interessant om meer te weten over hoe je hersenen werken. Uiteindelijk heb je daar altijd voordeel van. Daarnaast is het leuk iets naast de sport te hebben. Shorttracken is niet voor altijd, het is fijn zekerheid te hebben als je carrière is afgelopen.”
Afgelopen zaterdag vierde Michelle Velzeboer haar 21ste verjaardag, voor een uitgebreid feest was er nog geen tijd, want de rijdster van TeamNL Shorttrack staat komende vrijdag aan de start van het WK in eigen land. “Dit WK is voor ons het grote doel van het seizoen. In 2017 was ik erbij in Ahoy, als toeschouwer natuurlijk. Dat was voor mij echt de vetste wedstrijd die ik ooit heb gezien. Met dat publiek en het geluid dat ze maakten. Toen de mannen het relaygoud wonnen, stond ik schreeuwend langs de baan. Het is geweldig dat ik daar straks zelf op het ijs sta.”
