Voor Van Oorschot was dat een prettige wetenschap. Toch een beetje in de greep van de spanning (‘er zijn hier wel titels te winnen’), was ze benieuwd hoe haar individuele nummers zouden verlopen. Op zowel de 1500 meter (kwartfinale) als de 1000 meter (heats) bleef ze moeiteloos aan de goede kant van de score. Handig binnendoor manoeuvrerend halverwege haar 1500 meter schoof ze op naar de koppositie om die niet meer af te staan. In de eerste schifting op de 1000 meter werd ze ‘opgescheept’ met de deze winter bijna-onklopbare Hanne Desmet. Toen de Vlaamse spelenderwijs iedereen buitenom voorbij was gegleden, bevond Van Oorschot zich in haar spoor. Omdat ook de tweede plaats toereikend was, drong de Utrechtse niet meer aan. Ze was door, dat telde.
Ook voor vriend Jeroen Wilhelm trouwens. Hij, eveneens een shorttracktalent uit dezelfde opleidingsploeg als Diede (KTT Midden-Oost), had bij wijze donderdagavond laat de oversteek gemaakt naar Polen, om zijn vriendins optreden eens live bij te wonen. Van Oorschot wist nergens van; zij veronderstelde dat alleen haar ouders en broer Joppe op de tribune van Hala Olivia zouden toekijken. “Totdat ik daarstraks plotseling een foto van hem zag hier in het stadion. Toen ik mijn 1500 meter reed, zat hij nog in de trein vanaf het vliegveld. Bij de 1000 was hij er wel. Echt schattig om me zo te verrassen.”
Ze mocht tevreden zijn en dat was ze. Sinds Van Oorschot door bondscoach Niels Kerstholt is opgepikt en met de nodige zorgvuldigheid wordt begeleid op de weg naar boven, heeft ze rap bijgeleerd. “Dat was niet het moeilijkste deel. Je steekt veel op van wat er om je heen gebeurt, wat je kunt nadoen”, lichtte ze toe. “Wat lastiger is het omgaan met de spanning, de media, het wennen aan het geven van interviews.” Op het Poolse ijs, volgens haar ploeggenoot Jens van ’t Wout schrikbarend slecht, presenteerde Van Oorschot zich als een volleerd shorttrackster. “Ik probeerde slim te schaatsen, zoals ik dat doe vanaf de eerst World Cups. In het begin van het seizoen wist ik niet wat ik kon verwachten. Ik kende niemand van de tegenstanders, afgezien van de keren dat ik iets van hen zag via een livestream van races.
Nu ik zelf tegen iedereen rijd, heb ik steeds vaker het idee van oh, misschien kan ik haar of haar wel verslaan.”
De uitslagen van de eerste dag van het EK staan hier.
Van 't Wout : 'Ik wil niet zeuren, want ik wil hier zelf rijden'
De enkel, zijn vervangende schoen, elk woord dat eraan wordt besteed, vindt Jens van ’t Wout totaal overbodig. “Hoe het gaat? Prima. Hup, gewoon door. Ik heb me een beetje ingehouden, maar da’s logisch op de kwalificatiedag van dit toernooi.”
Bij die tekst zou de man uit Sintjohannesga het graag hebben gehouden, na de eerste dag racen op het EK. Het is geen onderwerp, die pijnlijke enkel (overblijfsel van een crash in de World Cup van Seoul, red.), wat hem betreft. Dit ongemak hoort bij shorttrack. Dat hij momenteel meer met zijn linkerbeen schaatst, daardoor merkt dat die eerder en erger verzuurt dan-ie gewend is, so be it. “Ik wil niet zeuren, want ik heb er zelf voor gekozen om hier mee te doen. Ik ben fit en rijd ermee rond. Het valt allemaal wel mee, vroeg of laat blaas je jezelf toch op in de wedstrijden. Het is te hopen dat mijn linkerbeen het dan wat langer volhoudt. Maar morgen ga je elke rit kapot. Daarom heb ik vandaag wat rustiger gedaan.”
Nee, Van ’t Wout heeft niet veel op met al die ophef over zijn blessure. Hij windt zich meer op over het verschrikkelijke ijs dat er in Hala Olivia ligt. “Super slecht”, is de eerste reactie. “Ze kunnen ook niet echt ijsmaken hier. Ik weet niet wie het water doet, maar die heeft niet helemaal in de gaten hoe dat moet. Ze houden de emmer hoog wanneer die wordt leeggegooid, daardoor spettert het water alle kanten en ligt er daarna een smal spoortje op het ijs. De vloer is veel minder dan verleden jaar op het EK dat toen ook hier werd verreden. Gisteren had ik het idee dat we door honing schaatsten, je bleef voortdurend plakken. Vandaag schoot je er steeds superhard doorheen, omdat het zo zacht is. Dan wordt het moeilijk om de balans te houden en druk te houden, die wel nodig is wanneer je door een bocht vliegt. Nee, dat het ijs zo beroerd is, noem ik geen bonus. Eerder een nieuwe ervaring.”
