Geen spoortje frustratie of ergernis, een minuut of vijf na afloop van de race die genoeg nagelbijters op de (matig bezette) tribunes van Hala Olivia in Gdansk opleverde. Friso Emons is onderhand genoeg door de wol geverfd op het topniveau in zijn sport dat hij weet dat de uitslag doorgaans onverbiddelijk is. Ondanks het uitvoerig bestuderen van de videobeelden van die meer dan hectische slotfase op de 1500 meter, constateerde de jury dat er geen overtredingen in het wedstrijdrapport hoefden te worden genoteerd, laat staan iemand alsnog van de resultatenlijst te schrappen. En dus kon Pietro Sighel zich langs de baan laten doodknuffelen door de uitzinnige Italiaanse selectie, een tafereel dat zich een half uur later herhaalde omdat de rappe ster ook de 500 meter naar zijn hand zette.
Toch verdienden de strapatsen die Sighel (winnaar van olympisch zilver en brons in Beijing) uithaalde op het stukje ijs van laatste bocht tot finishlijn, het om nader op in te zoomen. Voor een laatste keer versnellend uit de bocht veerde hij als het elastiek van een katapult omhoog, zich op die manier enigszins uit balans brengend. De Trentijn zwaaide wild met zijn armen, graaide zelfs licht naar de rug van de nipt voor hem schaatsende Emons en leek zich toen zowaar op te trekken aan de Nederlander. Een fractie van een seconde later zat hij naast Emons, om vervolgens zijn rechterschaats gestrekt naar voren te schoppen, daarbij het contact met het ijs verliezend. Volgens de kenners een ongeoorloofde actie, maar men weet ook: ze worden niet al te consequent bestraft.
Wellicht moedigde die wetenschap Emons aan niet te lang stil te staan bij die momentopname. “Je mag me zeker feliciteren”, zei hij breed lachend. “Al baalde ik ervan dat het zo afliep. Die kicking out waarmee Sighel over de finish vloog…ach, de scheidsrechters hebben ernaar gekeken. Ik net zo goed, alleen met een oranje bril. Zij niet. Weet je, hij komt altijd aan het slot met heel veel snelheid. Ik wist het, ik kon hem als het ware proeven. En toen werd ik uit balans gebracht wat me de zege kostte. Het is wat het is. Het voelde even als goud verloren; nu is het zilver gewonnen. Daar ben ik blij mee.”
Een medaille op dit EK, dat was het streven. Dat durfde de Tilburger ook uit te spreken, als zei hij ook: “Je moet eerst de A-finale zien te bereiken, dan is er alles mogelijk. Ik was ervan overtuigd dat ik hier, net als verleden jaar (toen brons op dezelfde discipline, red.) podium kon rijden. Nadat ik zover was geraakt, werd het een kwestie van kalmte bewaren en in de wedstrijd de juiste beslissingen nemen. Ik had alles onder controle, verloor geen moment mijn snelheid. Nou ja”, zo corrigeerde Emons zichzelf terecht, “behalve dan in de laatste bocht.”
Hij noemde de tweede plaats zijn beste prestatie van zijn shorttrackcarrière. “Ik zie het meer als een bevestiging van de route die ik volg, tijdens de trainingen en daarbuiten. Hopelijk kan ik volgend jaar weer een treetje hoger. klimmen” Bij zijn eigen koers hoort ook het volgen van de man die in TeamNL de jongste jaren de meeste progressie heeft geboekt: Jens van ’t Wout. “Naar hem kijk ik met gezonde jaloezie, zeker weten. Ik denk niet dat jaloers zijn een slecht ding is. Eerder een element dat motiveert. Wanneer ik hem een medaille zie winnen, denk ik dat wil ik ook. Om daarna te filosoferen hoe ik van Jens kan leren om ook een plak te bemachtigen. Je moet niet kopiëren. Ik ben een ander mens en heb een ander lijf dan hij. Daarom is mijn stijl van schaatsen anders.”
Jaloezie is niet negatief. “Ben je jaloers op een ander, dan betekent dat voor mij dat je zijn of haar kant op wil. Je steekt ervan op en probeert dat dan in de praktijk van je eigen leven te verbeteren. Leer ik niets? Prima, dan laat ik het links liggen. Algemeen gesteld kan ik op zoveel terreinen vooruitgaan. Sterker worden. Nog beter racen. Nog sneller worden. Meer rust hebben in de laatste twee of drie ronden. Het draait om details.”
